ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1730

ช่วยพวกเขาสองพี่น้อง ก็แค่ถือโอกาสเฉยๆ
เบาะแสที่รู้เพียงอย่างเดียว ก็คือเขาน่าจะเป็นคนจีน
แต่ไม่รู้รายละเอียดอะไรเพิ่มเติมเลย
เดิมที ซูโสว่เต้าอยากให้ซูรั่วหลีไปตรวจสอบเบาะแสและ รายละเอียดของคนนั้น
แต่ตอนนี้ กรมตำรวจนครบาลโตเกียว กระทรวงการต่างประเทศญี่ปุ่น และคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะแห่งชาติ ต่างก็พยายามจับกุมลูกน้องของตระกูลซูที่ล้างตระกูลมัตสึโมโตะ
ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงล้มเลิกความคิดนี้ และปล่อยให้ซูรั่วหลีกลับบ้านก่อน เพื่อไม่ให้รัฐบาลญี่ปุ่นจับได้
หากรัฐบาลญี่ปุ่นจับได้ ตามความรุนแรงของการฆ่า แม้จะไม่ถูกตัดสินประหารชีวิต อย่างน้อยก็ต้องจำคุกตลอดชีวิต ทั้งชีวิตนี้ก็อย่าคิดจะออกมา
ดังนั้นซูโสว่เต้าจึงทำได้เพียงยอมแพ้ชั่วคราว
ตอนนี้ได้ยินนางาฮิโกะ อิโตะพูดถึงคนๆนั้นอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงแกล้งถามว่า:”คุณอิโตะ เห็นว่าคนลึกลับคนนั้นปกป้องลูกสาวของคุณ ดังนั้นคุณคงจะรู้จักเขาสินะ?”
นางาฮิโกะ อิโตะส่ายหัว และพูดอย่างเสียใจ:”ฉันอยากรู้จักเขาจริงๆ แต่น่าเสียดายที่คนๆ นั้นลึกลับเกินไป ฉันถามลูกสาวของฉันแล้ว แต่ลูกสาวของฉันก็ไม่รู้ ไม่เช่นนั้น ฉันอยากจะรับเขามาใช้เองจริงๆ! มีบุคคลที่ทรงพลังอยู่เคียงข้าง ไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยอีกต่อไป!”
ซูโสว่เต้าจ้องไปที่นางาฮิโกะ อิโตะ ชั่วครู่ รู้สึกว่าเขาไม่ได้พูดโกหก
ดูเหมือนว่า นางาฮิโกะ อิโตะจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนลึกลับ
แต่ทำไมเขาถึงช่วยอิโตะ นานาโกะล่ะ?
เป็นอัศวินผู้กล้าหาญบริสุทธิ์ที่ยุติธรรมเหรอ?
แต่ว่า มันค่อนข้างแปลกที่คนจีนจะมาเป็นวีรบุรุษที่ญี่ปุ่น
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เขาเป็นชาวจีนโพ้นทะเลที่อาศัยอยู่ในญี่ปุ่น?
ซูโสว่เต้าไม่สามารถคิดเหตุผลได้ ดังนั้นเขาจึงทิ้งไว้ข้างหลัง มองไปที่นางาฮิโกะ อิโตะและพูดอย่างจริงจังว่า:”คุณอิโตะ ที่ฉันมาที่นี่ อันที่จริงนอกจากมาเยี่ยมคุณแล้ว ฉันยังอยากคุยเรื่องความร่วมมืออีกด้วย คุยเกี่ยวกับเจตนาทั่วไป”
เขาพูดว่า:”การขนส่งทางทะเลเป็นธุรกิจที่สำคัญมากลำดับต่อไปของตระกูลซู แม้ว่าเราจะดำเนินกลยุทธ์ระดับโลก แต่ในเอเชียตะวันออก เรายังคงให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับตลาดญี่ปุ่น ดังนั้นเราจึงหวังว่าธุรกิจบล็อกนี้ จะร่วมมือกับตระกูลอิโตะได้ ไม่รู้ว่าคุณอิโตะคิดว่าไง?”
นางาฮิโกะพยักหน้า และพูดอย่างจริงจัง:”ตระกูลอิโตะก็อยากร่วมมือกับตระกูลซูในธุรกิจนี้มาโดยตลอด สองวันก่อนฉันได้คุยกับลูกชายและลูกสาวของท่าน”
เมื่อซูโสว่เต้าได้ยินแบบนี้ คิ้วของเขาแสดงความดีใจเล็กน้อย และคิดกับตัวเองว่า:”ดูเหมือนว่าความร่วมมือกับตระกูลอิโตะอาจจะได้เรื่องแล้ว”
ซูโสว่เต้ากำลังคิดอย่างได้ใจ แต่นางาฮิโกะ อิโตะได้ใช้วีธีถ่วงเวลา
เขาเลยกลับคำพูด พูดอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อยว่า:”แต่ว่าคุณซู สภาพร่างกายของฉันตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว หมอบอกว่าอย่างน้อยฉันก็ต้องดูอาการในโรงพยาบาลสักครึ่งเดือน”
“อีกอย่าง ถึงแม้จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว กลับบ้านก็ต้องพักฟื้นเป็นเวลาหลายเดือน และช่วงนี้อาจจะไม่มีแรงพอที่จะจดจ่อกับการดำเนินธุรกิจ”
“ดังนั้น ไม่ว่าความร่วมมือนี้ควรจะดำเนินการหรือไม่ หรือควรดำเนินการอย่างไร อาจต้องใช้เวลาสักระยะถึงจะให้คำตอบที่ชัดเจนกับคุณได้……”