ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1738

ทันทีที่แหวนผ่านนิ้วนาง และสวมที่มือเธอ ดวงตาของนานาโกะก็เต็มไปด้วยน้ำตา
เธอรีบก้มหัวลง ไม่อยากให้เย่เฉินเห็นว่าสภาพตอนนี้ของเธอ
เธอชอบเย่เฉินมาก แต่เธอไม่อยากสร้างภาระทางจิตใจให้กับเย่เฉินมากเกินไป
เพราะเธอรู้ดีในใจว่า เหตุผลหลักๆที่เย่เฉินมาญี่ปุ่นครั้งนี้ ที่มาหาเธอที่เกียวโตไม่ใช่เพราะเขาชอบเธอมาก แต่เป็นเพราะเขาเห็นอกเห็นใจ และรู้สึกน่าเสียดายแทนเธอ
เธอสามารถเข้าใจอารมณ์ของเย่เฉิน ซึ่งเป็นความเห็นอกเห็นใจที่คนที่เป็นนักศิลปะการต่อสู้เช่นกัน
ความเห็นอกเห็นใจคืออะไร?
เป็นอารมณ์ของการเข้าใจกัน สามารถเห็นอกเห็นใจกัน และใจเขาใจเรา
มันเหมือนกับ นักแข่งคนหนึ่ง ที่เห็นนักแข่งอีกคนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนได้รับบาดเจ็บสาหัส หรือแม้กระทั่งเสียชีวิตในสนาม ความเห็นอกเห็นใจของเขา ที่มีต่อผู้บาดเจ็บมันจะแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป
ในทำนองเดียวกัน หากทหารเห็นสหายร่วมรบ หรือผู้ที่เป็นทหารด้วยกัน ได้รับบาดเจ็บหรือทุพพลภาพในสนามรบ เขาจะมีความเห็นอกเห็นใจในลักษณะนี้อย่างแน่นอน
เย่เฉิน ก็ทำเหมือนกับเธอแน่นอน
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ฟังการโน้มน้าว ได้รับบาดเจ็บสาหัสในการแข่งขัน หรือถูกรถพยาบาลดึงออกจากสนามโดยตรง เขาคงจะเห็นใจตัวเองมากกว่านี้
นอกจากนี้ เขามีวิธีรักษาเธอ ดังนั้นมาญี่ปุ่นครั้งนี้ เขาจะใช้เวลาในการไปเกียวโตเพื่อเจอเธอ ช่วยเธอ และรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ
ดังนั้น อิโตะ นานาโกะจึงรู้ดีว่า แม้ว่าเย่เฉินจะดีต่อตัวเองมาก แต่ส่วนใหญ่คงจะมาจากความเห็นอกเห็นใจที่เกิดจากความเข้าอกเข้าใจ
สำหรับผู้หญิงที่หลงใหลอีกฝ่าย สิ่งที่เธอไม่ต้องการก็คือ ความเห็นอกเห็นใจของอีกฝ่าย
อันที่จริง นอกจากความรักแล้ว อารมณ์อื่นๆ ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
ในขณะนี้ เย่เฉินมองไม่เห็นสีหน้าของนานาโกะ ความสนใจของเขาจดจ่ออยู่ที่นิ้วของเธอ เมื่อเห็นว่าแหวนที่อิโตะ นานาโกะสวมขนาดใหญ่กว่าเล็กน้อย เขาก็ถอดออกเบา ๆ อีกครั้ง และพูดพนักงานขายว่า:”ขอโทษครับ รบกวนปรับให้เล็กหน่อยครับ”
“ได้ค่ะคุณผู้ชาย”พนักงานขายรับแหวนมา และเริ่มปรับก้านใหม่
ตอนนี้ในใจอิโตะ นานาโกะ มีความรู้สึกเสียใจอย่างมาก
แม้จะรู้อยู่แล้วว่า แหวนวงนั้นจะอยู่ที่นิ้วแปปเดียวก็จะหายไป
แต่เมื่อเย่เฉินถอดแหวนออกจริงๆ หัวใจของเธอกลับเจ็บปวดราวกับมีดบาด
แต่ว่า เธอไม่กล้าให้เย่เฉินเห็น เลยถือโอกาสตอนที่เย่เฉินมองพนักงานขายปรับขนาดแหวน จึงรีบพูดว่า:”เย่เฉินซัง ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ!”
พูดจบ ไม่รอเย่เฉินตอบ ก็วิ่งไปแล้ว
เหตุผลที่วิ่งหนี ก็เพราะว่าน้ำตาไหล และมาถึงจุดที่ทนไม่ได้แล้ว
เธอไม่ต้องการให้เย่เฉินเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ในขณะนี้
เพราะเธอไม่ต้องการกระทบกระเทือนจิตใจของเย่เฉิน
เธอไม่เคยคิดที่จะส่งผลกระทบต่อชีวิตของเย่เฉิน และการแต่งงานของเย่เฉิน
ไม่ว่ายังไง เย่เฉินได้ให้ความเมตตากับเธอมากเกินไป
เธอที่หันหลังจากไปอย่างเงียบ ๆ แอบคิดในใจ:
“คืนนี้ เย่เฉินซังจะไปจากญี่ปุ่น กลับไปอยู่ในอ้อมกอดของครอบครัว และกลับไปหาภรรยาของเขา……”
“ต่อไป ไม่รู้จะกลับมาอีกเมื่อไหร่……”
“อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าจะเป็นไม่กี่ชั่วโมงสุดท้ายที่ฉันจะอยู่กับเย่เฉินซังแล้ว……”
“ฉันต้องควบคุมอารมณ์ และห้ามเพิ่มภาระทางจิตใจให้เขา……”