ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1740

เย่เฉินเห็นด้วยอย่างมีความสุข ในไม่ช้า พนักงานขายก็โทรหาผู้หญิงอีกคนและพูดกับเธอว่า:”ยูกิ VIP คนนี้อยากดูสร้อยข้อมือ เธอมาแนะนำหน่อย”
หญิงสาวรู้ว่าเย่เฉินเป็นคนรวย และพูดด้วยรอยยิ้มกว้างทันทีว่า:”คุณคะ โปรดมากับฉันค่ะ”
อิโตะ นานาโกะรีบถามเขาว่า:”เย่เฉินซังคุณยังต้องการให้ฉันลองสร้อยข้อมือให้คุณรึเปล่า?”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”ผมคิดที่จะซื้อสร้อยข้อมือให้แม่ยาย เธออ้วนนิดหน่อย ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณ”
อิโตะ นานาโกะยิ้มพูดว่า:”งั้นเย่เฉินซังดูก่อน ฉันอยากดูแหวน โอเคไหม?”
เย่เฉินพยักหน้า:”ได้แน่นอน คุณดูก่อน ผมไปดูสร้อยข้อมือตรงนั้นก่อน”
อิโตะ นานาโกะ ยิ้มหวาน:”โอเค!”
เมื่อเย่เฉินไปที่บริเวณสร้อยข้อมือ อิโตะ นานาโกะกระซิบกับหญิงสาวที่ขายแหวนเมื่อกี้:”ขอโทษนะ แหวนที่ฉันลองเมื่อกี้ ตอนนี้มีในสต็อกอีกไหม?”
พนักงานขายพยักหน้าเบา ๆ และพูดว่า:”มีค่ะ ในร้านของเรามีแหวนรุ่นนี้อีกสามวง ขายไปแล้วสองวง ตอนนี้เหลืออีกหนึ่งวง คุณต้องการตอนนี้เลยไหม?”
อิโตะ นานาโกะดีใจมากและกระซิบว่า:”ตอนนี้ฉันไม่สะดวกที่จะจ่ายเงิน คุณช่วยเก็บมันไว้เงียบ ๆ ให้ฉันได้ไหม? เดี๋ยวฉันให้คนมาจ่ายเงิน แล้วก็รบกวนคุณช่วยปรับขนาดแหวนถึงขนาดเมื่อกี้ ตกลงไหม?”
พนักงานขายพูดอย่างสุภาพ:”ไม่มีปัญหา กรุณาบอกชื่อของคุณให้ฉันทราบ เดี๋ยวพอคนที่คุณจัดการมาถึง พูดชื่อก็ได้แล้ว”
อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า:”นามสกุลของฉันคืออิโตะ และอีกฝ่ายจะบอกว่า ช่วยซื้อให้คุณอิโตะ”
พนักงานขายพยักหน้าเบา ๆ :”โอเคค่ะ คุณอิโตะ”
อิโตะ นานาโกะกะพริบตาและพูดเสียงต่ำว่า:”อย่าบอกผู้ชายที่มากับฉันนะ เก็บเป็นความลับให้ฉันด้วย”
แม้ว่าพนักงานขายจะงงเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าอย่างทุ่มเทและพูดว่า:”ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่เปิดเผยให้ใครรู้”
“ดีมาก!”
ในขณะนี้ เย่เฉินอยู่ที่ขอบเคาน์เตอร์สร้อยข้อมือ แล้วมองไปรอบ ๆ
มีสร้อยข้อมือหลายสไตล์ในร้านนี้ ซึ่งส่วนใหญ่ค่อนข้างธรรมดาเรียบง่าย แต่มีสร้อยข้อมือสีโรสโกลด์ที่เต็มไปด้วยเพชรที่มีความหรูหราสวยงามมาก
เย่เฉินรู้จักหม่าหลันเป็นอย่างดี สิ่งที่แม่ยายชอบมากที่สุดคือการที่เธอสามารถเห็นของที่ราคาแพงได้อย่างรวดเร็ว
สิ่งที่เป็นสีทอง เต็มไปด้วยเพชร และเป็นประกายในพริบตา จะสามารถเอาชนะใจเธอได้อย่างแน่นอน
และอย่ามองว่าเพชรเต็มไปด้วยเพชร แต่เนื่องจากเป็นเพชรที่มีขนาดค่อนข้างเล็ก จริงๆ แล้วราคาแบบนี้จึงไม่สูง
สร้อยข้อมือที่เย่เฉินเลือกให้แม่ยายของเขามีค่าเท่ากับ 250,000 หยวน แม้ว่าจะไม่ได้ราคาถูก แต่สำหรับเย่เฉินก็แค่เศษ
หลังจากเย่เฉินเลือกเสร็จ ก็ให้พนักงานขายห่อสร้อยข้อมือ และจ่ายเงินพร้อมกับแหวนเลย
ตอนนี้อิโตะ นานาโกะก็คุยเรื่องแหวนกับพนักงานขายคนก่อนแล้ว จากนั้นส่งข้อความให้ผู้ช่วยของตนมาช่วยจ่ายเงิน หลังจากจัดการเสร็จ จึงเดินมาข้างๆเย่เฉินอย่างพอใจ ยิ้มถามเขาว่า:”เย่เฉินซัง คุณเลือกเสร็จแล้วเหรอ
เย่เฉินพยักหน้า:”จ่ายเงินแล้วด้วย จริงสินานาโกะ ทำไมคุณถึงดูมีความสุขขนาดนี้ล่ะ?”
เย่เฉินก็มองออก อารมณ์ตอนนี้ของอิโตะ นานาโกะ เหมือนว่าจะดีกว่าก่อนมาก มองแล้วมีความสุขยิ่งขึ้นง
อิโตะ นานาโกะแลบลิ้นอย่างขี้เล่น กะพริบตาพูดว่า:”นี่คือความลับ บอกเย่เฉินซังไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเย่เฉินซังจะต้องหัวเราะเยาะฉันแน่นอน”
เย่เฉินยิ้ม:”ไม่หรอก!”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอายว่า:”ก็บอกคุณไม่ได้ น่าอายเกินไป”
เย่เฉินยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้:”ในเมื่อคุณไม่ยอมบอก งั้นผมไม่ถามแล้วก็ได้……”