ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1742

เมื่อความคิดของ อิโตะ นานาโกะ กำลังล่องลอย เย่เฉินก็ได้ขับรถไปถึงที่สนามบินแล้ว
หลังจากที่จอดรถในลานจอดรถของสนามบินแล้ว เขาก็ลงจากรถพร้อมกับอิโตะ นานาโกะ
จากนั้น เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะจากไป กลับก้มตัวลง แล้ววางกุญแจรถไว้บนยางหน้ารถ
อิโตะ นานาโกะ ถามด้วยความประหลาดใจว่า “เย่เฉินซัง คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมจะทิ้งกุญแจไว้ที่นี่ให้เพื่อนผม มิฉะนั้นกุญแจก็จะต้องตามผมกลับไปที่ประเทศจีนแล้ว”
อิโตะ นานาโกะ ถามด้วยความสงสัยว่า “แบบนี้มันจะไม่หายเหรอ? ถ้าหากว่ามีคนรู้เข้า ก็จะสามารถขับรถออกไปได้ไม่ใช่เหรอ?”
เย่เฉินยิ้ม “วางไว้ที่นี่ คนอื่นไม่มีทางที่จะเห็นหรอก มีรถมากมายอยู่ที่นี่ ใครจะไปก้มตัวลงเพื่อไปดูยางรถของคนอื่นล่ะ”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “อีกสักครู่ผมก็บอกตำแหน่งของกุญแจให้กับเจ้าของรถไป หลังจากที่เจ้าของรถรู้แล้ว เวลาที่เขามารับรถมันก็จะสะดวกมาก”
อิโตะ นานาโกะ ยิ้มและพยักหน้า และพูดว่า “เย่เฉินซังช่างฉลาดมากเลย วิธีการแบบนี้ ฉันอาจคิดไม่ถึงเลยตลอดทั้งชีวิต”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “จริงๆ แล้วผมก็แค่อยากจะประหยัดเงิน ไม่เช่นนั้นหลังจากรอให้ผมกลับไปที่ประเทศแล้วค่อยส่งให้เขา ค่าใช้จ่ายทางไปรษณีย์ก็ค่อนข้างสูง”
อิโตะ นานาโกะ หัวเราะอย่างโง่เขลา และพูดว่า “เย่เฉินซัง ด้วยสถานะของคุณ จะต้องไม่ขาดแคลนเงินอย่างแน่นอน……เพียงแค่คุณพ่อคนเดียวก็ถวายเงินให้คุณสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์แล้ว และบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของคุณก็อยู่ในช่วงของการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทำไมคุณยังต้องประหยัดเงินขนาดนี้ล่ะ………”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เรียกว่าประหยัดเงิน นี่เขาเรียกว่าใช้ชีวิตเป็น สำหรับเงินที่ควรจะต้องใช้จ่ายเราจะไม่ประหยัดเลยแม้แต่บาทเดียว และสำหรับเงินที่ไม่ควรใช้เราก็จะไม่สิ้นเปลืองเลยแม้แต่บาทเดียวเช่นกัน
อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าอย่างจริงจัง “ขอบคุณเย่เฉินซัง นานาโกะได้รับความรู้แล้ว”
เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า “ไม่ขนาดนั้นหรอก ผมไม่ใช่คนที่ชอบสอนคนหรอกนะ ก็แค่อยากจะแสดงถึงมุมมองเล็กๆ ของตัวเอง และมันก็เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นส่วนตัวที่หยาบคายมากเท่านั้น”
อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างจริงใจว่า “แม้ว่าเหตุผลจะเรียบง่ายและชัดเจนเข้าใจง่ายมาก แต่ฉันก็ไม่เคยคำนึงถึงจุดนี้มาก่อนเลย ถ้าฉันยังอยู่ในสถานะเดิมของฉัน ถึงจะใช้จ่ายเยอะหน่อย และสิ้นเปลืองสักหน่อยก็ไม่เป็นไรเลย แต่ตอนนี้ท่านพ่อต้องการจะให้ฉันเข้าไปรับมือ อิโตะ คอร์ปอเรชัน ในอนาคตฉันจะต้องเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเงินทองที่คิดไม่ถึงก่อนหน้านี้ เป็นเช่นเดียวกับเย่เฉินซังเท่านั้น ถึงจะทำให้ธุรกิจของตระกูลใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งมากขึ้น!”
เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของอิโตะ นานาโกะ เย่เฉินก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า “ผมเชื่อว่า อิโตะ คอร์ปอเรชัน จะแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ในมือคุณแน่นอน!”
อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของเย่เฉินซัง หวังว่านานาโกะจะไม่ทำให้ผิดหวัง……..”
เย่เฉินมองมาที่เธอ ยิ้มอย่างให้กำลังใจ แล้วถึงพูดว่า “เอาล่ะ ใกล้จะได้เวลาแล้ว ผมจะต้องไปผ่านขั้นตอนการลงทะเบียนแล้ว คุณจะกลับไปยังไง?”
อิโตะ นานาโกะ กล่าวว่า “ฉันขอให้ผู้ช่วยของตระกูลขับรถมารับฉันแล้ว”
ในขณะที่พูด เธอก็มองดูเวลา และรีบพูดว่า “เธออาจใช้เวลาสักพักกว่าจะมาถึง หรือว่าให้ฉันส่งเย่เฉินซังไปที่หน้าด่านตรวจเถอะ!”
เย่เฉินพยักหน้า และทั้งสองก็เดินออกจากที่จอดรถไปพร้อมกัน และตรงไปที่ห้องโถงผู้โดยสารขาออกของสนามบิน
ในขณะนี้ ผู้หญิงที่มีใบหน้าบอบบาง และมีรูปลักษณ์ที่สง่างาม แต่กลับมีความกล้าหาญและความเยือกเย็นอยู่เล็กน้อย เดินก้าวเข้าไปในห้องโถงผู้โดยสารขาออกของสนามบิน
ผู้หญิงคนนี้ร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร และมีขาที่เรียวยาวทั้งคู่
เธอสวมเสื้อแจ็กเกตหนังสีดำรัดรูป กางเกงหนังยืดสีดำ รองเท้าบูตหุ้มข้อสีดำ ผมยาวสีดำของเธอมัดเป็นจุกหางม้า หย่อนลงไปถึงช่วงเอวของเธอ
ผู้หญิงคนนี้สวยงามและเย้ายวน แต่มีเพียงอย่างเดียวใบหน้าของเธอเย็นชาจนสุดขีด
เธอก้าวเข้าไปในสนามบิน และตรงเข้าไปในช่องตรวจความปลอดภัยวีไอพี
เจ้าหน้าที่ชายที่รับผิดชอบตรวจสอบข้อมูลการขึ้นเครื่องของเธอ ตอนที่มองดูผู้หญิงคนนี้ ตาของเขาก็ค้างไปเลยทีเดียว
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างหน้าเขาสองสามวินาที เขาถึงตอบสนองกลับมา แล้วพูดอย่างหน้าแดงหูแดงว่า “คุณหนู โปรดแสดงบัตรประจำตัวและบัตรผ่านขึ้นเครื่องของคุณครับ”
ผู้หญิงคนนั้นยื่นเอกสารให้เขาด้วยท่าทีที่ว่างเปล่า อีกฝ่ายก็เหลือบไปมองดู มีอักษรจีนสามตัวเขียนอยู่บนหนังสือเดินทาง ซูรั่วหลี