ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 18 แกคู่ควรเหรอ

บทที่18 แกคู่ควรเหรอ
ในตอนที่ทั้งครอบครัวสี่คนไปกินข้าวที่เคมปินสกี จางเหวินเห้ากำลังอารมณ์เสียอยู่ที่นั่นพอดี
เขาเห็นบทความเกี่ยวกับตี้เหา จึงไม่สบอารมณ์
เดิมทีคิดว่าให้ตายยังไงเซียวชูหรันก็ไม่น่าได้หนังสือสัญญาตี้เหามา คิดไม่ถึงว่าเพียงแค่ครึ่งวันเธอก็ได้หนังสือสัญญามูลค่าหกพันล้านนี้มาโดยง่าย ย้อนคิดเมื่อวานตัวเองยังพูดจาไม่ดีใส่บ้านเธออยู่ นี่ไม่เท่ากับว่าเป็นการตบหน้าตัวเองหรอกหรือ
เซียวไห่หลงยังโทรศัพท์มาตำหนิตนเอง โทรก็เปิดปากพูด“พี่เหวินเห้า นายก็เกินไปหน่อยนะ！ผมอุตส่าห์หาโอกาสช่วยพี่ให้จีบน้องสาว สุดท้ายพี่ไปช่วยเธอชิงหนังสือสัญญาตี้เหามา แบบนี้ทำให้ผมลำบากใจนี่นา”
จางเหวินเห้าไม่รู้เรื่องรู้ราว บ้าบออะไร เขาไม่ได้ช่วยอะไรเซียวชูหรันเลย！
ในเวลานี้เซียวไห่หลงถามขึ้นอีก“พี่เหวินเห้า พี่บอกผมมาตามตรง พี่นอนกับน้องสาวผมหรือเปล่า”
จางเหวินเห้าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ตัวเองไม่เกี่ยวข้องกับอะไรทั้งสิ้น นั่นไม่เท่ากับว่าเป็นการป่าวประกาศว่าตนเองไร้ความสามารถหรอกหรือ
ดังนั้นเขาจึงพูดอึกอัก“ก็ใช่สิ ขอโทษนะไห่หลง ต่อไปมีโอกาสชดใช้ให้”
“ผมรู้อยู่แล้ว！”เซียวไห่หลงถอนหายใจ รีบถามขึ้น“พี่เหวินเห้า น้องสาวผมคงบริสุทธิ์อยู่สินะ ดูเหมือนเธอจะไม่เคยให้ไอ้สวะนั่นแตะต้อง ครั้งนี้พี่กำไรเลยนะ！”
จางเหวินเห้าได้ฟัง แอบดีใจ
ดีสิ！เซียวชูหรันยังเป็นสาวพรหมจรรย์！
งั้นเขาป่าวประกาศดีกว่าว่าเธอนอนกับเขาแล้ว แบบนี้ยังยุให้แตกกับสามีเธอได้
คิดมาถึงตรงนี้ เขาจึงหัวเราะคิกคักกับไห่หลงพูดว่า“ไห่หลง น้องสาวนายเป็นสาวพรหมจรรย์จริง ตอนทำรู้สึกมันส์มาก ฮ่าๆๆ！”
เซียวไห่หลงกล่าวอย่างขมขื่น“งั้นต่อไป พี่ห้ามลืมผลประโยชน์ผมนะ！”
“วางใจเถอะน่า！”จางเหวินเห้าตอบสบายอารมณ์
พอวางสายเซียวไห่หลง บิดาของจางเหวินเห้าก็โทรมา
พอโทรติด ก็พูดขึ้น“เหวินเห้า เกิดเรื่องแล้ว！ตี้เหากรุ๊ปหยุดชะงักทุกการร่วมมือกับเรา！ไม่กี่วันนี้แกไปล่วงเกินอะไรใครไว้หรือเปล่า”
พอจางเหวินเห้าได้ฟัง ก็รู้สึกราวจมลงถ้ำน้ำแข็ง
ตี้เหากรุ๊ปหยุดกิจการทุกอย่างของตระกูลจางงั้นเหรอ งั้นก็หมายถึงความสูญเสียครั้งใหญ่น่ะสิ！
เขาเอ่ยปากถาม“เกิดอะไรขึ้นครับพ่อ ไม่กี่วันนี้ผมไม่ได้ไปล่วงเกินใครนี่นา！พ่อไปล่วงเกินใครหรือเปล่า”
บิดาของจางเหวินเห้าโพล่งขึ้น“ข้าก็เปล่านะเว้ย！ไม่กี่วันนี้พ่ออยู่ออฟฟิศตลอด ไม่ได้ไปล่วงเกินใครที่ไหนเลย……”
จางเหวินเห้าพูดตื่นเต้น“โธ่พ่อ ประธานคนใหม่ของตี้เหาล้างไพ่หรือเปล่า”
“เป็นไปได้！”บิดาจางเหวินเห้าเหมือนนึกขึ้นได้“ตอนนี้ประธานคนใหม่รับช่วง พ่อยังไม่มีโอกาสไปคาราวะเลย พ่อเกริ่นกับหวังตงเสวี่ยนหลายรอบแล้ว แต่เธอบอกตลอดว่าท่านประธานไม่พบใคร”
จางเหวินเห้าถาม“งั้นเอาไงดีพ่อ”
บิดาเขาครุ่นคิดแล้วพูด“อ้อจริงสิ งานเลี้ยงตระกูลเซียวคืนพรุ่งนี้ เห็นว่าเชิญประธานตี้เหาไปได้ พวกเราไปกันสักครั้ง หาโอกาสเจอหน้า！”
“ครับ！”จางเหวินเห้ารีบพูด“พรุ่งนี้เราไปด้วยกัน！”
……
วันถัดมา วันที่สำคัญที่สุดของตระกูลเซียว ทุกคนในบ้านล้วนตื่นเต้นกันถ้วนหน้า
เนื่องจากผ่านการบ่มเพาะมาคืนหนึ่ง ตระกูลเซียวได้หนังสือสัญญาตี้เหา แล้วยังเชิญประธานตี้เหามาได้อีก เรื่องจึงแพร่สะพัดไปทั่วจินหลิง！
เพื่องานเลี้ยงนี้ เย่เฉินหาชุดสูทที่ดีที่สุด แล้วมุ่งหน้าไปยังงานเลี้ยง
เพิ่งมาถึงหน้าประตูโรงแรม เย่เฉินลงรถ เห็นรถพอร์ชคันหนึ่งเบรกกะทันหันต่อหน้าตนเอง
จากนั้น จางเหวินเห้าผู้สวมสูทแบรนด์เนมหัวจรดเท้า จึงลงมาจากรถ
ไม่นานนัก จึงมีพนักงานรุดหน้าต้อนรับ ทักทายจางเหวินเห้า
ส่วนจางเหวินเห้าเห็นได้ชัดว่าเห็นเย่เฉินแล้ว แววตาไม่สบอารมณ์ มองดูพินิจพิเคราะยิ้มแล้วพูดขึ้น“หาสูทบ้านนอกนี้มาจากไหนล่ะ ใส่แล้วสารรูปเหมือนหมา”
เย่เฉินพูดถามเสียงเรียบ“เกี่ยวอะไรกับแก”
จางเหวินเห้ายักมุมปากขึ้น สีหน้าเยาะเย้ย ตอย“แกไม่เกี่ยวกับฉัน แต่เมียแกเกี่ยว เรามีความสัมพันธ์กันแล้ว……”
เย่เฉินขมุ่นคิ้ว ถาม“ความสัมพันธ์อะไร”
ผู้คนรอบตัวต่างกระเถิบเข้ามา
นับแต่เมื่อคืนเริ่มมีข่าวแพร่สะพัดออกไป
ข่าวว่า ที่เซียวชูหรันได้ร่วมมือกับตี้เหา เพราะว่ายอมเสียตัวให้จางเหวินเห้า ไม่อย่างนั้นอาศัยกำลังของตระกูลเซียว จะได้ตี้เหามาได้อย่างไร
ดูทีท่าตอนนี้ เรื่องราวน่าจะมีมูลเหตุ
จางเหวินเห้าเห็นคนตีวงล้อมเข้ามา จึงพูดกับเย่เฉินว่า“แกคิดว่า ที่ชูหรันได้ร่วมมือกับตี้เหา เป็นเพราะอะไรล่ะ”
เย่เฉินมองจางเหวินเห้า ถามเย็นชา“เพราะอะไรล่ะ”
จางเหวินเห้ายักมุมปากพูด“เพราะฉันน่ะสิ เพราะชูหรันเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันก็เลยผลักดันหล่อนให้ได้ร่วมมือกับตี้เหาเต็มที่ ถ้าแกเจียมตัวหน่อยนะ ก็รีบหย่ากับเธอเสีย ก็จะจบสวยงาม”
แม้ว่าคนรอบตัวจะเดาออก แต่ว่าจางเหวินเห้าพูดออกมาตรงๆแบบนี้ คนก็อดตกใจกันมิได้
เซียวชูหรันใช้วิธีการนอนกับจางเหวินเห้า เพื่อให้ได้มาซึ่งหนังสือสัญญาตี้เหาจริงๆ！
“เป็นเพราะแกเหรอ”เย่เฉินฟังแล้วทั้งโกธรทั้งขัน พูดขึ้น“แกคู่ควรด้วยเหรอ”