ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1835

นายหญิงใหญ่เซียวไม่รู้ด้วยซ้ำ ตอนที่ตัวเองไปที่โรงพยาบาล ในบ้านถูกจางกุ้ยเฟินทั้งสามคนยึดครองแล้ว
เธอกับเซียวเวยเวยและเฉียนหงเย่นทั้งสามคน รีบร้อนไปที่โรงพยาบาล ตามหาตัวเซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงเจอ ในเวลานี้พ่อลูกคู่นี้ถูกห่อหุ้มด้วยเฝือกกลายเป็นมัมมี่ครึ่งหนึ่งแล้ว
แม้ว่าทั้งสองจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่แขนขาหักทั้งหมด ทำให้สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนไหวอย่างสมบูรณ์ และทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงแล้วคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
ทันทีที่นายหญิงใหญ่เซียวเข้ามา เห็นท่าทางนี้ของสองคน ทั้งตกใจทั้งวิตกกังวลในทันที รีบก้าวไปข้างหน้าแล้วถามว่า: “ฉางเฉียน! ไห่หลง! นี่…นี่เกิดอะไรขึ้นกับพวกแก?!”
เมื่อเซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงเห็นนายหญิงใหญ่มาแล้ว ต่างก็ไม่สามารถควบคุมน้ำตาไว้ได้ และร้องไห้เสียงดังขึ้นมา
โดยเฉพาะเซียวไห่หลง ร้องไห้ได้เจ็บช้ำระกำใจเป็นอย่างมาก
เซียวเวยเวยก็ร้องไห้ออกมาในทันที และถามอย่างน่าสงสาร: “พ่อพี่ชาย ทำไมพวกคุณถึงได้กลายเป็นแบบนี้…”
เฉียนหงเย่นก็ค่อนข้างทุกข์ใจ เนื่องจากเซียวไห่หลงเป็นลูกชายของตัวเอง แม้ว่าตัวเองจะจะมีความเหินห่างที่ลึกซึ้งมากกับเซียวฉางเฉียน แต่ลูกชายก็คงเป็นของตัวเอง เห็นสภาพตอนนี้ของเขา ในใจก็ไม่สบอารมณ์อย่างแน่นอน
แต่ว่าเธอก็กังวลว่าเซียวฉางเฉียนจะไม่พอใจตัวเอง ดังนั้นจึงตามอยู่ข้างกายตลอด โดยไม่กล้าพูดอะไร
ในเวลานี้ ดวงตาของเซียวไห่หลงเป็นสีแดง ร้องไห้พูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า: “คุณย่า! ผมกับพ่อถูกคนของอู๋ตงไห่หักแขนขา! คุณย่า ผมถูกทำร้ายอย่างไม่เป็นธรรม! ผมจัดการธุระให้เขาอู๋ตงไห่ด้วยความปรารถนาดี เขาไม่เพียงแต่ไม่สำนึกบุญคุณ ในทางกลับกันยังให้คนทำร้ายผมกับพ่อจนกลายเป็นสภาพทุเรศแบบนี้ เป็นสัตว์เดรัจฉานจริงๆ!”
เซียวฉางเฉียนก็ทอดถอนหายใจ: “แม่…คนก็พูดกันว่าทำงานใกล้ชิดกับคนใหญ่คนโต​ย่อมมีความอันตรายเหมือนกับเสือ วันนี้ผมเข้าใจแล้วครับ! คนอย่างอู๋ตงไห่ พวกเราทำงานด้วยไม่ได้ จากนี้ไปต้องรักษาระยะห่างกับเขาไว้!”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างกระตือรือร้น: “เกิดอะไรกันแน่?! พวกแกบอกฉันมาให้อย่างละเอียดชัดเจน!”
เซียวฉางเฉียนถึงได้พูดเรื่องราวที่ผ่านมา ตั้งแต่เริ่มจนจบมาหนึ่งรอบ
นายหญิงใหญ่เซียวถึงได้เข้าใจ เดิมทีตอนที่พวกเขาลักพาตัวหม่าหลัน ยังถือโอกาสลักพาตัวของนักต้มตุ๋นข้ามชาติคนหนึ่งไปด้วย
สิ่งที่แค้นที่สุดคือ อู๋ตงไห่เป็นคนที่เฉลียวฉลาดมีความสามารถขนาดนี้ ก็ยังถูกนักต้มตุ๋นข้ามชาติหลอก เพื่อที่จะเอาใจอีกฝ่าย หักแขนขาของลูกชายและหลานชายของตัวเอง…
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็ร้องไห้ออกมาในทันที ตบต้นขาแล้วร้องไห้เสียงดังว่า: “สวรรค์ไม่มีตาจริงๆ! วันนี้ถ้าพวกเราไม่ได้ไปหาเรื่องหม่าหลัน นักต้มตุ๋นข้ามชาติคนนั้นต้องทำให้ทั้งครอบครัวของหม่าหลันบ้านแตกสาแหรกขาดอย่างแน่นอน! แต่พวกเราดันออกโรงในเวลานี้ จัดการปัญหาให้หม่าหลัน ต่อจากนั้นแส่หาเรื่องใส่ตัวเอง วันนี้เดิมทีหม่าหลันควรที่จะตกนรก ปรากฏว่าเรื่องกลับกลายเป็นแบบนี้ พวกแกช่วยตำรวจสากล จับตัวนักต้มตุ๋นคนนั้นได้ เทียบเท่ากับว่าช่วยให้หม่าหลันหลุดพ้นอย่างสมบูรณ์…”
เมื่อเซียวไห่หลงได้ยิน เรื่องราวก็เป็นเหตุผลนี้จริงๆ ก็ร้องไห้ได้เสียงดังมากขึ้นในทันที และพูดเหมือนกับบ้าแล้วว่า: “คาดไม่ถึงว่าสุดท้ายพวกเราจะเสียเปรียบให้สารเลวหม่าหลันเสียเปล่า เสียเปรียบมากจริงๆ…ผมเซียวไห่หลงตลอดชีวิตนี้ก็ไม่เคยเสียเปรียบมากขนาดนี้มาก่อน! ยิ่งไปกว่านั้นตัวเองเป็นคนทำเรื่องเสียเปรียบด้วยตัวเอง! เวยเวยเธอรีบตบฉันสักสองฉาด! ในใจของฉันเป็นทุกข์มากจริงๆ…”
เซียวเวยเวยทำได้เพียงพูดปลอบใจว่า: “พี่ ในเมื่อเรื่องราวก็เกิดขึ้นแล้ว ก็ไม่ต้องย้อนกลับไปคิดอีกแล้ว สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือพี่กับพ่อได้รับบาดเจ็บร้ายแรงหรือเปล่า สามารถที่จะหายดีหรือเปล่า…”
เซียวไห่หลงพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “หายน่ะหายดีได้ ก็แค่ต้องใช้เวลาระยะช่วงหนึ่ง หมอบอกว่าพวกเราอาจจะไม่สามารถดูแลตัวเองได้หลายเดือน กิจวัตรประจำวันทั่วไปก็ต้องอยู่บนเตียง อาจจะต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลตลอด และอยู่ภายใต้การดูแลของพยาบาลพิเศษตลอด…”
นายหญิงใหญ่เซียวรีบถามว่า: “ไห่หลง แล้วตัวของประธานอู๋ไปไหนแล้ว? เขาถูกนักต้มตุ๋นคนนั้นหลอก ถึงได้ให้คนหักแขนขาของพวกแก ต่อมาตัวตนของนักต้มตุ๋นถูกเปิดเผย เขาไม่ได้ให้ค่าชดเชยกับพวกแกไม่ได้ให้คำอธิบายกับพวกแกเลยเหรอ?”
“อธิบายกะผีนะสิ!”เซียวฉางเฉียนพูดด้วยความโกรธเคืองใจอยู่ด้านข้างว่า: “สุนัขชั่วช้าอย่างอู๋ตงไห่ ก็ถูกตำรวจสากลจับตัวไปในทันที! คาดว่าเขาก็ซวยเหมือนกัน!”
นายหญิงใหญ่เซียวอุทานว่า: “หา?! งั้นพวกแกสองพ่อลูกครั้งนี้ก็ทรมานเสียเที่ยวไม่ใช่เหรอ?”
เซียวฉางเฉียนก็ย่อมเข้าใจว่านายหญิงใหญ่มีความคิดอะไร และแอบคิดในใจว่า: “ความหมายของแม่ คงจะรู้สึกว่า ฉันกับไห่หลงถูกคนของอู๋ตงไห่ทำให้ได้รับบาดเจ็บ ไม่ว่ายังไงอู๋ตงไห่ก็ต้องให้ชดใช้ค่าเสียหายบางอย่างเพื่อให้พอยอมรับได้”
“พูดตรงๆ แม่คนนี้ของตัวเอง ในสายตามีแต่เงินเท่านั้น!”
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เซียวฉางเฉียนก็ค่อนข้างหดหู่ เอ่ยปากพูดว่า: “แม่ แม่รีบไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เราก่อนให้พวกเราย้ายไปที่แผนกผู้ป่วยในเถอะ! สำหรับอู๋ตงไห่ ในอนาคตถ้าเขาออกมา ค่อยไปหาเอาคำอธิบายจากเขา!”
“ได้!”นายหญิงใหญ่เซียวทำได้เพียงพยักหน้า และเอ่ยปากพูดว่า: “ฉันไปจ่ายเงิน!”