ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1832

อีกฝ่ายรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “เซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ตอนนี้แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลชุมชนจินหลิงของเรากำลังทำการรักษาอยู่ พวกคุณรีบมาที่นี่เถอะ!”
“อะไรนะ?!”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยความประหลาดใจอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ว่า: “พวกเขาทั้งสองได้รับบาดเจ็บเหรอ?! เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!”
อีกฝ่ายพูดว่า: “พวกเขาถูกคนหักแขนขาทั้งสอง แม้ว่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่อาการบาดเจ็บยังสาหัส ที่สำคัญต้องการคนดูแล พวกคุณรีบมาเถอะ!”
นายหญิงเซียวนิ่งอึ้งไปในทันที!
เซียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากถามว่า: “คุณย่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ?”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยใบหน้าเศร้า: “โรงพยาบาลโทรศัพท์มา บอกว่าพ่อของและพี่ชายของแกได้รับบาดเจ็บ! ตอนนี้กำลังอยู่ที่โรงพยาบาล! ให้พวกเรารีบไป!”
“หา?!”เซียวเวยเวยตกใจจนลุกขึ้นยืนในทันที และถามด้วยความวิตกกังวลอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ว่า: “คุณย่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่? พ่อกับพี่ชายไปสั่งสอนหม่าหลันนังผู้หญิงใจหยาบคนนั้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมพวกเขาถึงได้รับบาดเจ็บจนเข้ารักษาในโรงพยาบาล?”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างกระตือรือร้น: “โธ่เอ๊ย! ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน! รีบเตรียมตัวเถอะ ไปโรงพยาบาล!”
ในเวลานี้ เฉียนหงเย่นที่กำลังเตรียมวัตถุดิบอาหารอยู่ในห้องครัวได้ยินการเคลื่อนไหว เดินออกมาถาม: “แม่ค่ะ เกิดอะไรขึ้น? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”
นายหญิงใหญ่เซียวเขม็งตาใส่เธอแวบหนึ่ง และตะโกนด้วยความโกรธ: “แกรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปโรงพยาบาลกับพวกเรา! ฉางเฉียนและไห่หลงได้รับบาดเจ็บเข้ารักษาในโรงพยาบาล!”
“หา?!”เฉียนหงเย่นก็นิ่งอึ้ง และอ้าปากถาม: “เกิดอะไรขึ้นนี่คือ…ถ้าหม่าหลันเข้าโรงพยาบาลกลับยังพอเข้าใจได้ ทำไมเขาทั้งสองถึงได้เข้าโรงพยาบาล?”
นายหญิงใหญ่เซียวตะโกนอย่างฉุนเฉียว: “แกพูดจาไร้สาระมากขนาดนี้เลยเหรอ? รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามไปช่วยเหลือด้วยกัน!”
เฉียนหงเย่นกล้าแผลงฤทธิ์ที่ไหนกัน รีบเช็ดมือที่ผ้ากันเปื้อน และพูดอย่างรีบร้อนว่า: “หนูจะไปเปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวนี้…”
ผู้หญิงสามชั่วอายุคนของตระกูลเซียวรีบออกจากบ้าน และตรงไปที่โรงพยาบาลชุมชนจินหลิง
หลินทั้งสามคน ถือผ้าห่มและเสื้อผ้าของตัวเองไว้ และก้าวออกมาจากประตูเหล็กข้างกำแพงสูง
ทันทีที่เดินออกจากประตู จางกุ้ยเฟินก็รีบพูดกับทั้งสองข้างกายว่า: “เยว่ฉินหยู้หลิง คนอื่นเขาพูดแล้วว่า หลังจากที่ออกมาแล้วห้ามหันหน้ามองกลับไป ไม่อย่างนั้นในไม่ช้าก็เร็วยังต้องกลับมา รู้มั้ย?”
อีกสองคนพยักหน้าอย่างจริงจัง: “รู้แล้วพี่กุ้ยเฟิน!”
ในเวลานี้ หลี่เยว่ฉินถามเธอว่า: “พี่กุ้ยเฟิน นายหญิงใหญ่เซียวได้ประกันตัวพวกเราออกมาแล้ว ทำไมไม่เห็นมารับพวกเราล่ะ?”
“นั่นนะสิ”ต่งหยู้หลิงก็พูดเสริมตามว่า: “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็จัดการแล้ว จัดเตรียมรถคันหนึ่งให้พวกเราก็ยังง่ายดายไม่ใช่เหรอ?”
จางกุ้ยเฟินรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “พวกเธออย่าคิดแบบนี้! คนอื่นเขาประกันตัวพวกเราออกมาและให้พวกเราไปเสวยสุขที่Tomson Riviera! คนน่ะ ต้องรู้จักพอและสำนึกในบุญคุณ!”
อีกสองคนยักไหล่: “ก็ได้…พี่กุ้ยเฟินพี่พูดถูก จากนี้ไปพวกเรารู้แล้ว”
จางกุ้ยเฟินก็พูดว่า: “พวกเรานั่งแท็กซี่ไปที่Tomson Rivieraกันเถอะ ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาทานอาหารแล้ว ไม่แน่นายหญิงใหญ่เซียวอาจจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้พวกเราอยู่ที่บ้าน!”
เมื่ออีกสองคนได้ยินเช่นนี้ ก็มีความสุขมากในทันที และรีบพูดว่า: “งั้นพวกเรารีบนั่งรถแท็กซี่ไปที่นั่นกันเถอะ!”
ในขณะนี้ รถเมอร์เซเดสเบนซ์คันหนึ่งก็จอดอยู่ตรงหน้าของทั้งสามคน หลังจากที่คนขับรถลงมา ก็ถามพวกเธอทั้งสามคนว่า: “ใช่คุณจางกุ้ยเฟินคุณหลี่เยว่ฉินและคุณต่งหยู้หลิงทั้งสามคนนี้มั้ยครับ?”
จางกุ้ยเฟินรีบพยักหน้า: “ใช่พวกเราเอง คุณเป็นใคร?”
คนขับรถคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ผมเป็นคนขับรถที่นายหญิงใหญ่เซียวส่งมา ตั้งใจมารับพวกคุณไปที่Tomson Rivieraโดยเฉพาะ! เชิญทั้งสามท่านขึ้นรถเถอะครับ”