ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1925

ขงเต๋อหลงกำลังคิดหาวิธี และหาหัวข้อพูดคุย เพื่อเข้าใกล้หวังตงเสวี่ยนให้ได้มากขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้รับข้อความวีแชทที่ส่งมาจากตงซิ่วหัวแม่ของเขาเอง
เนื้อหาในวีแชท ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าในทันที
“เจ้าเด็กเวรคุณไปยั่วโมโหเย่เฉินอะไรอีกแล้ว! เมื่อกี้กู้เหว่ยเลี่ยงของตระกูลกู้เพิ่งโทรมาด่าว่าฉันเป็นชุดเลย บอกว่าคุณสร้างปัญหาอีกแล้ว เย่เฉินต้องการจะขยายเวลาลงโทษให้คุณอยู่ในเมืองจินหลิงเพิ่มเป็นสองปี!”
ขงเต๋อหลงแทบจะทรุดตัวลง!
“สองปี?! นี่มันเหมือนกับฆ่าผมไปเลยชัดๆ ?”
“ผมพึ่งมาใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านชุมชนเพียงแค่สองวัน ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วทั้งคน ในหนึ่งปีต่อไปในอนาคตผมยังไม่รู้ว่าจะทนอยู่ต่อไปได้อย่างไรเลย ทำไมจู่ๆ เย่เฉินคนนี้ก็เพิ่มช่วงเวลาของบทลงโทษให้กับตัวเองอีกหนึ่งปี? ผมทำอะไรผิดต่อเขางั้นเหรอ?”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ขงเต๋อหลงก็มองไปที่เย่เฉิน และเอ่ยปากถามโดยจิตสำนึกว่า “คุณเย่ ผม…….”
เย่เฉินไม่รอให้เขาพูด และส่งน้ำชาให้เขาหนึ่งถ้วยโดยตรง ยิ้มอย่างแผ่วเบา และกล่าวว่า “นี่ คุณขงเชิญดื่มน้ำชา ชานี้ไม่เลวนะ ผมนำกลับมาจากต่างถิ่น ดื่มแล้ว สองก็ยังเป็นสองอยู่เหมือนเดิม หากไม่ดื่ม สองก็จะกลายเป็นสาม และแม้กระทั่งอาจจะกลายเป็นสี่ หรือกลายเป็นห้าก็ได้”
สีหน้าของขงเต๋อหลงน่าเกลียดอย่างยิ่งขึ้นมาในทันที
คำขู่ในคำพูดของเย่เฉิน เขาได้ยินอย่างชัดเจน และเข้าใจอย่างมาก
“ความหมายของเย่เฉินก็คือบอกผมว่าอย่าพูดมาก ถ้าผมดื่มน้ำชาอย่างเชื่อฟัง และไม่พูดมาก งั้นก็จะปล่อยให้ตัวเองอยู่ในเมืองจินหลิงเป็นเวลาสองปี ถ้าตัวเองไม่ทำตามที่เขาพูด สองปีก็อาจจะกลายเป็นสามปี สี่ปี หรือแม้กระทั่งห้าปี……”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในหัวใจของคงเต๋อหลงก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์!
“เย่เฉินผู้นี้ เป็นเหมือนมารในหมู่มารทีเดียวเลยจริงๆ! ผมไปทำอะไรให้คุณโกรธขนาดนี้กันแน่? คุณถึงต้องหาเรื่องผมแบบนี้!”
“หรือว่า…..หรือว่าจะเป็นเพราะหวังตงเสวี่ยนคนนั้นหรือ?! หรือว่าเมื่อกี้ผมอยากจะจีบหวังตงเสวี่ยน และทำให้เขาขุ่นเคืองไป!”
“หวังตงเสวี่ยนก็ไม่ใช่ผู้หญิงของเขาเย่เฉินเลย! เธอก็เป็นแค่รองประธานของตี้เหากรุ๊ปไม่ใช่หรือ? เกี่ยวอะไรกับคุณงั้นเหรอ? คุณครอบงำเกินไปแล้วหรือไม่……”
ในขณะที่ในใจของขงเต๋อหลงกำลังมีความรู้สึกที่หดหู่อย่างมาก คนอื่นๆ ก็ไปที่เย่เฉินด้วยประหลาดใจอย่างมาก ไม่รู้ความหมายที่สองกลายเป็นสาม และกลายเป็นสี่ที่เย่เฉินพูดถึงเลย
เซียวชูหรันถามด้วยความประหลาดใจว่า “เย่เฉิน คุณกำลังพูดถึงอะไรเหรอ อะไรคือสองกลายเป็นสาม และสองกลายเป็นสี่นั่น ทำไมฉันฟังแล้วไม่เข้าใจเลย……”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “ภรรยา ผมก็แค่กำลังเล่นเกมปริศนาใบ้กับคุณชายขงอยู่เท่านั้นเอง ตอนที่เจอกันครั้งที่แล้วพบว่า เราทั้งคู่ต่างก็ชอบเล่นเกมปริศนาใบ้ ดังนั้นผมจึงออกคำถามให้คุณขงในเวลานี้หนึ่งข้อ”
เซียวชูหรันพยักหน้าเบาๆ และยิ้มแล้วถามว่า “งั้นคำตอบคืออะไรเหรอ? ”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คำตอบไม่สามารถบอกได้อย่างแน่นอน พูดออกมาแล้วมันก็ไม่สนุกแล้ว”
ขณะที่เขาพูด เขาก็ผลักถ้วยน้ำชาไปที่ต่อหน้าขงเต๋อหลงอีกครั้ง และถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณขง ไม่ทราบว่าน้ำชาถ้วยนี้ คุณอยากจะดื่มหรือไม่?”
ขงเต๋อหลงรู้ว่า ถ้าตัวเองไม่รับน้ำชาถ้วยนี้ เขาอาจจะไม่ได้ออกจากเมืองจินหลิงในอีกสามสี่ปีข้างหน้าเลยทีเดียว
หากอยากจะหยุดการสูญเสียในเวลา ก็รีบดื่มน้ำชาถ้วยนี้อย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เกิดการขยายความสูญเสียอีกต่อไป
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นสีแดง และเกือบจะร้องไห้ออกมาในทันที
“สองปีเลยนะ! ปล่อยให้ผมอยู่ในเมืองแบบนี้ และพักอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชุมชนที่เสื่อมโทรมแบบนั้นเป็นเวลานานสองปี มันต่างจากการติดคุกสักที่ไหน!”
“บางทีอาจไม่ได้ดีไปกว่าการติดคุกเลยด้วยซ้ำ!”
“นี่ผมสร้างบาปสร้างกรรมอะไรไว้เนี่ย ถึงได้มาเจอกับเย่เฉินที่เป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ไร้ความปรานีเช่นนี้! ก่อนที่จะเจอกับเขา ชีวิตของผมช่างอิสระและมีความสุขเหลือเกิน หลังจากที่ได้เจอกับเขาในงานเลี้ยงวันเกิดของซ่งหวั่นถิงในครั้งที่แล้ว ในชีวิตก็ไม่ได้เจอกับเรื่องดีๆ อะไรอีกเลย!”
เมื่อคิดถึงจุดนี้ จู่ๆ ในหัวใจของขงเต๋อหลงก็อุทานขึ้นมาว่า “แม่งเอ๊ย! ในครั้งนั้นที่รุกรานเย่เฉิน ก็เพราะว่าผมอยากจะจีบซ่งหวั่นถิง! เย่เฉินคนนี้ช่างเหี้ยเกินไปแล้วหรือเปล่า?! ตัวเองก็ได้แต่งงานไปแล้ว และภรรยาก็สวยขนาดนั้น! ทำไมยังจะมาห้ามผมจีบสาวอีก? ! หรือว่าผู้หญิงพวกนี้จะเป็นผู้หญิงของเขาทั้งหมดงั้นเหรอ?!”
ขงเต๋อหลงมีความรู้สึกที่อยากจะตายไปเลย บังเอิญไปชนเข้ากับปากกระบอกปืนของเย่เฉินไปหลายครั้ง จากนี้ไปเขาเพียงแค่อยากจะอยู่ห่างจากเย่เฉินให้มาก ไม่อยากจะเจอเขาอีกต่อไปในชีวิตนี้ของเขา……
นอกจากความแค้นแล้ว เขาก็ทำได้เพียงต้องประนีประนอมไปกับเย่เฉินอย่างช่วยไม่ได้ และรับถ้วยน้ำชาที่เย่เฉินผลักเข้ามาด้วยความเคารพ แล้วใช้มือที่สั่นเทาป้อนไปที่ปาก แล้วพูดด้วยความเจ็บปวดว่า “คุณเย่ ขอบคุณสำหรับน้ำชาที่คุณชงให้ ผมจะดื่มเดี๋ยวนี้เลย!”