ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1928

แต่เดิมในวันนี้นายหญิงใหญ่เซียวตกลงไว้ว่าจะไปทำงานในซูเปอร์มาร์เก็ต
ทางซูเปอร์มาร์เก็ตก็ตกลงที่จะเพิ่มเงินค่าจ้างของเธอให้เป็นสองเท่าในวันนี้
แต่อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเงินที่หามาอย่างยากลำบากของตัวเองถูกขโมยไป และก็ถูกหม่าหลันเยาะเย้ยอย่างรุนแรง ความดันโลหิตของนายหญิงใหญ่เซียวก็เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน และนั่งลงบนเก้าอี้ และก็ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกเลย
แม้ว่าร่างกายของเธอจะไม่มีอาการที่ร้ายแรงอะไรเลย แต่ก็เพราะความโกรธจัดที่ส่งผลกระทบต่อหัวใจ และทำให้ความดันโลหิตของเธอพุ่งสูงขึ้น ดังนั้นจึงทำได้เพียงต้องล้มเลิกความคิดที่จะไปทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ตไปเลย
เมื่อเห็นว่าเงินที่หามาอย่างยากลำบากหายไป และไม่มีโอกาสที่จะได้รับเงินค่าจ้างของในวันนี้แล้ว นายหญิงใหญ่เซียวจึงรู้สึกสิ้นหวังอยู่ในใจอย่างมาก
เดิมทีเธออยากจะให้เซียวเวยเวยไปทำงานในซูเปอร์มาร์เก็ต และไปเอาค่าจ้างสองเท่าของตัวเองนั่นกลับมา
แต่เมื่อคิดได้ว่าลูกชายและหลานชายทั้งสองได้รับบาดเจ็บสาหัสนอนอยู่บนเตียง และความดันโลหิตของตัวเองก็พุ่งสูงขึ้นอีก ดูแลตัวเองยังไม่ได้เลย ยังจะมีความสามารถไปดูแลพวกเขาได้อย่างไร ดังนั้นจึงไม่กล้าปล่อยให้เซียวเวยเวยออกไป
ทั้งครอบครัวสี่คนทำได้เพียง จ้องตากันอยู่ในวิลล่าสุดหรูเท่านั้น
ในตอนนี้ทั้งครอบครัวสี่คนไม่มีเงินเลยแม้แต่สตางค์เดียว สิ่งเดียวที่พวกเขามี ก็คืออาหารของเหลือที่ยังไม่ได้กินของเมื่อวานนี้
เดิมทีมันก็เป็นเพียงของเหลือ และหลังจากผ่านไปหนึ่งคืน มันก็ได้กลายเป็นซุปผักที่เน่าเปื่อยอย่างสมบูรณ์แล้ว
เซียวเวยเวยเสนอว่าในตอนเที่ยงก็อุ่นอาหารที่เหลือเหล่านี้กินให้หมดกันไปก่อน แต่นายหญิงใหญ่เซียวไม่เห็นด้วย
เธอพูดกับเซียวเวยเวยว่า “อาหารที่เหลืออยู่พวกนั้น เป็นอาหารทั้งหมดที่เรามีอยู่ในตอนนี้แล้ว ถ้าเรากินไปทั้งหมดในตอนนี้ งั้นช่วงกลางคืนเราก็ต้องอยู่อย่างอดอยากแล้ว”
ในขณะที่พูด นายหญิงใหญ่เซียวก็ถอนหายใจ และกล่าวอีกว่า “ในคืนนี้ก็จะเป็นคืนที่ส่งท้ายปีเก่าแล้ว ไม่ว่าจะยังไง พวกเราก็ไม่สามารถอดอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่าอย่างแน่นอน ดังนั้นอาหารเหลือพวกนี้ก็เก็บไว้กินในตอนเย็นกันเถอะ”
เซียวเวยเวยร้องไห้และพูดว่า “คุณย่า อาหารเล็กน้อยที่เหลือไว้พวกนั้น ไม่พอให้พวกเราสี่คนกินอิ่มหรอก จะเก็บไว้ไปเพื่ออะไร…..”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างจริงจังว่า “แกไม่เข้าใจหรอก! มื้ออาหารเย็นในวันส่งท้ายปีเก่าจะต้องมีกิน ถ้าไม่มีอาหารเย็นในวันส่งท้ายปีเก่ากิน ปีหน้าก็จะมีชีวิตที่ยากไร้มากขึ้น และไม่สามารถกลับมารุ่งเรืองได้อีกเลย!”
เมื่อเซียวไห่หลงได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ร้องไห้ทันที “คุณย่า คุณไม่ใช่บอกว่าคุณจะห่อเกี๊ยวเนื้อให้ผมกินในคืนนี้เหรอ? ทำไมถึงปล่อยให้ผมกินของเหลือพวกนี้อีกล่ะ?”
นายหญิงใหญ่เซียวก็หมดหนทางอย่างยิ่ง “ไห่หลง คุณย่าก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ เพราะยังไงตอนนี้พวกเราก็ไม่มีเงินเลยแม้แต่บาทเดียว แล้วพวกเราจะเอาเงินมาจากไหนไปซื้อแป้งและเนื้อได้ล่ะ?”
เซียวไห่หลงร้องไห้อย่างเศร้าใจเป็นพิเศษ “คุณย่า วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า แม้ว่าจะไม่มีอาหารที่ดีให้กิน ยังไงก็มีเกี๊ยวให้กินสักหน่อยก็ยังคงจะดี ผมไม่อยากจะกินซุปผักที่เหลือจากเมื่อวานเลยจริงๆ ในซุปผักนั้นมีกลิ่นของน้ำล้างหม้อ ปนกับกลิ่นมีดทำครัวที่ขึ้นสนิม มันไม่น่ากินเลยจริงๆ ……”
เซียวฉางควนที่อยู่ข้างๆ ก็สำลักและพูดว่า “เอาเถอะไห่หลง มีอะไรให้กิน ก็ถือว่าบุญมากแล้ว…..ยังไงก็ดีกว่าจะต้องทนหิวอยู่ในวันส่งท้ายปีเก่า……”
หลังพูดจบ เขาก็กัดฟันและพูดว่า “ในเรื่องนี้ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษแม่ไอ้สารเลวของคุณนั่น! ขโมยเงินที่หามาอย่างยากลำบากของคุณย่าไปทั้งหมด ไม่เช่นนั้น ยังไงพวกเราก็จะมีเกี๊ยวร้อนให้กินสักมื้อ……”
เซียวเวยเวยก็ร้องไห้ สะอึกสะอื้นและพูดว่า “คุณแม่ก็ทำมากเกินไป ตอนที่เธอขโมยเงินของคุณย่า เธอไม่ได้นึกถึงทั้งครอบครัวของเราบ้างเลยหรือ?”
นายหญิงใหญ่เซียวยิ่งรู้สึกโกรธมาก และพูดโพล่งออกมาว่า “เธอจะนึกถึงบ้าอะไร! ถ้าเธอมีครอบครัวของเราอยู่ในใจจริงๆ ก่อนหน้านี้เธอก็จะไม่ขายร่างกายตัวเองอยู่ในเหมืองถ่านหินที่ผิดกฎหมายนั่นแล้ว! ผู้หญิงเลวที่ไร้ยางอายแบบนี้ ถ้าพระเจ้ามีตาจริงๆ ก็รีบมาเก็บเธอไปสักทีเถอะ!”
เมื่อพูดอย่างนั้น นายหญิงใหญ่เซียวก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ตบที่ต้นขาของเธอ และร้องไห้และพูดว่า “พระเจ้า ได้โปรดคุณลืมตาและมองดูครอบครัวของเราเถิด นี่กำลังใช้ชีวิตอยู่แบบไหนกันเหรอ!”
หลังจากที่นายหญิงใหญ่เซียวพูดจบ ก็กุมใบหน้าของเธอและร้องไห้อย่างขมขื่น
คนอื่นก็คร่ำครวญไปด้วยอย่างไม่หยุดยั้ง และทั้งครอบครัวสี่คนก็ร้องไห้ไปด้วยกัน……