ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1930

ในเวลานี้ทั้งครอบครัวเย่เฉิน อยู่ในห้องนั่งเล่น กำลังรับประทานอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่า ในขณะที่ดูรายการชุนหว่านไปด้วย และทั้งครอบครัวก็สนุกสนานกันอย่างเต็มที่
เซียวฉางควนและหม่าหลันทั้งคู่ที่มองหน้ากันไม่ค่อยติด ก็ไม่ได้เถียงกันและเทลาะกันอย่างหาได้ยาก
เซียวฉางควนดื่มเหล้าขาวกับเย่เฉินเหมือนเวลาปกติ และทำให้เซียวฉางควนมีความสุขอย่างมาก
แต่เดิมเซียวชูหรันก็อยากจะดื่มไวน์แดงกับหม่าหลันสักหน่อย แต่หม่าหลันคว้าไวน์แดงจากมือของเธอไป และเทให้กับตัวเองไปด้วย และพูดกับเซียวชูหรันอย่างจริงจังไปด้วยว่า “ชูหรัน ผู้หญิงที่เตรียมจะตั้งครรภ์ไม่สามารถดื่มไวน์ได้ มันไม่ดีต่อลูกในท้อง!”
หลังจากพูดจบ ก็ยิ้มและพูดกับเย่เฉินว่า “ลูกเขยแสนดี คุณก็ดื่มให้น้อยหน่อย การดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป จะส่งผลต่อคุณภาพของลูกอ๊อดของผู้ชาย! แล้วก็ส่งผลต่อคุณภาพของลูก!”
เซียวชูหรันรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที และพูดด้วยความอับอายและโกรธเคืองว่า “คุณแม่….ทำไมยิ่งอยู่คุณก็ยิ่งพูดจาไม่เลือกคำเลย!”
หม่าหลันพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันกำลังสอนพวกคุณเกี่ยวกับประสบการณ์การดูแลสุขภาพ นี่คือสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญด้านการเลี้ยงลูก และผู้เชี่ยวชาญด้านพันธุศาสตร์ในทีวีพูดออกมาทั้งหมด!”
เซียวชูหรันทำอะไรไม่ได้ “งั้นคุณก็ไม่ควรพูดออกมาตรงๆ แบบนี้เลย! อย่างน้อยก็ควรอ้อมค้อมสักหน่อยไหม!”
หม่าหลันรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย “ฉันก็ใช้ลูกอ๊อดมาเรียกแทนแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังอ้อมค้อมไม่พออีกงั้นเหรอ?”
ปริมาณการดื่มของเซียวฉางควนอยู่ในระดับปานกลาง และดื่มลงไปเพียงไม่กี่แก้วก็เริ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย เขามองไปที่เย่เฉิน แม้ว่าจะมีอาการมึนเมาเล็กน้อย แต่ก็พูดอย่างจริงจังว่า “ลูกเขยแสนดี อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระที่แม่ของคุณพูดเลย ในปีนั้นผมดื่มมากเกินไป ทั้งคนอยู่ในสภาพที่หมดสติถึงมีชูหรันขึ้นมาได้ คุณดูคุณภาพของชูหรันสิ มันแย่ตรงไหนกัน? พูดถึงลูกสาวของผมคนนี้ ปล่อยไว้ทั้งประเทศ นั่นก็เป็นตัวละครที่มีคุณภาพสูงจำนวนหนึ่งเช่นกัน! ได้สืบทอดยีนที่ดีจากผมไปทั้งหมดเลย!”
หม่าหลันถุยไปทีหนึ่งทันที แล้วพูดว่า “นายก็ต้องเอาหน้าด้วย! ชูหรันได้สืบทอดยีนดีๆ ของคุณไปงั้นเหรอ? คุณมียีนดีๆ อะไรอยู่ในตัวบ้างเหรอ? ที่ชูหรันสามารถสวยได้ขนาดนี้ นั่นเป็นเพราะความสวยงามตามธรรมชาติของข้าทั้งหมด!”
“พูดจาเหลวไหล!” เซียวฉางควนขดริมฝีปากของเขา “ด้วยยีนของคุณนั่นนะเหรอ ทิ้งลงไปในท่อระบายน้ำเสียก็ไม่มีใครไปเก็บมันขึ้นมาหรอก ยังดีอีก? ดีก็บ้าล่ะ!”
หม่าหลันโยนตะเกียบลง และตะโกนด่าอย่างโกรธเคืองว่า “เซียวฉางควนคุณจะทำอะไร? ในช่วงเวลาปีใหม่แบบนี้ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ คุณก็อย่าได้ใจเกินไปนะ!”
เซียวฉางคุนหดตัวเล็กน้อย และกล่าวอย่างประหม่าเล็กน้อยว่า “โอ๊ย นี่ผมก็แค่กำลังถ่ายทอดประสบการณ์ให้ลูกเขยอยู่ไม่ใช่เหรอ นี่เป็นบทสนทนาระหว่างผู้ชาย คุณก็ไม่ต้องเข้ามายุ่งด้วยแล้ว”
หลังจากพูดจบ เขาก็ตบไหล่เย่เฉิน แล้วเตือนว่า “เย่เฉินเอ๊ย คุณ ฟังพ่อนะ ไม่ต้องคิดอะไรเลย ไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรทำก็ดื่มเหล้าเล็กน้อย ดื่มจนมีความสุขแล้ว จากนั้นเรื่องนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นไปตามธรรมชาติก็ได้!”
ใบหน้าของเซียวชูหรันแดง เมื่อได้ยินเรื่องนี้ และรีบวางตะเกียบลง แล้วพูดว่า “ถ้าพวกคุณพูดถึงบทสนทนาที่ไม่เหมาะสมนี้อีกครั้ง ฉันก็จะกลับไปดูทีวีที่ห้องนอนแล้ว”
“โอ้ยอย่าเลยๆๆๆๆ!” เซียวฉางควนโบกมืออย่างรวดเร็ว “พ่อไม่พูดถึงมันแล้วโอเคไหม? ในคืนนี้เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวสี่คนของเราฉลองปีใหม่เพียงลำพัง และยังอาศัยอยู่ในวิลล่าขนาดใหญ่เช่นนี้อีก โดยไม่ต้องทนทุกข์กับคุณย่าของคุณ ไม่ว่ายังไงพ่อก็ต้องทำให้การฉลองวันส่งท้ายปีเก่านี้ให้สมบูรณ์มากขึ้น!”
ยากนะที่หม่าหลันจะเห็นด้วยกับความคิดของเซียวฉางควน และพูดอย่างร่าเริงว่า “ใช่แล้ว! ไม่ว่าจะยังไงในปีนี้เราก็ต้องเฝ้ารอส่งท้ายปีเก่าให้ครบถึงสิบเที่ยงคืนกัน!”
เซียวชูหรันกล่าวว่า “เฝ้าส่งท้ายปีเก่าได้ แต่พวกคุณห้ามพูดเรื่องไร้สาระอีก…….”
“โอเคๆๆ!” หม่าหลันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่รู้ว่าคุณหน้าบาง แม่จะไม่พูดอีกแล้วโอเคไหม!”
เซียวฉางควนก็รีบเปลี่ยนเรื่อง และพูดกับเย่เฉินว่า “มาเถอะ ลูกเขยแสนดี ดื่มเหล้ากัน!”
เย่เฉินพยักหน้า หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาและชนแก้วกับเซียวฉางควน
พึ่งดื่มเสร็จ โทรศัพท์ก็ได้รับข้อความจากวีแชทสองข้อความ
เปิดขึ้นมา คนที่ส่งวีแชทมา คือ อิโตะ นานาโกะ ที่อยู่ประเทศญี่ปุ่นอันแสนไกลงั้นเหรอ
ก่อนอื่นเธอส่งเป็นภาพลานบ้านเก่าของเธอที่อยู่ในเกียวโต ในภาพ ในลานบ้านถูกปกคลุมไปด้วยหิมะอีกครั้ง
ต่อมา เธอยังส่งเป็นข้อความมา “เย่เฉินซัง วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่าตามประเพณีของประเทศของท่าน นานาโกะ ขอให้คุณมีความสุขในวันตรุษจีน ณ ที่นี้! นอกจากนี้ยังอยากจะแบ่งปันข่าวดีข้อหนึ่งกับท่านด้วย เกียวโตในคืนนี้ มีหิมะตกอีกแล้ว…..”