ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1931

เมื่อมองดูรูปภาพนั้น ความคิดของเย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะกลับไปถึง ในคืนที่หิมะตกในเกียวโตเมื่อหลายวันก่อน
ภายใต้หิมะตกหนักในครั้งนั้น ตัวเองก็ได้ช่วยเหลือ อิโตะ นานาโกะ ไว้ และยังได้ช่วยเหลือซูจือเฟยและซูจือหยูไว้อย่างเรื่องมากอีกด้วย
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ถอนหายใจอยู่ในใจ แล้วตอบนานาโกะไปว่า “ขอบคุณ และก็ขอให้คุณมีความสุขในวันตรุษจีนเช่นกัน!”
ในเรื่องที่หิมะในเกียวโตที่ นานาโกะพูดถึงนั้น เย่เฉินไม่ได้ตอบสนองใดๆ เลย
เขารู้ว่า ตัวเองไม่ควรจะมีการสื่อสารในความรู้สึกกับนานาโกะมากเกินไป
ก่อนหน้านี้ ตัวเองรู้สึกว่าเธอไม่ควรยึดติดอยู่กับบาดแผลที่ฉินเอ้าเสวี่ยนนำพามาไปตลอดชีวิต ดังนั้นจึงอยากจะรักษาเธอให้หาย
แต่ตอนนี้ เธอได้หายขาดหมดแล้ว ตัวเองก็ได้ช่วยเหลือชีวิตเธอเอาไว้ด้วย หากว่าตามเหตุผล ทั้งสองก็ไม่ได้ติดค้างอะไรต่อกันอย่างสมบูรณ์แล้ว
ถ้าพัวพันกันมากเกินไป เกรงว่ามันจะเกิดเป็นปัญหาขึ้นมาได้
เย่เฉินเองก็รู้ดีว่า เหล่าพวกผู้หญิงที่ชอบตัวเอง ตัวเองก็อาจไม่สามารถทำอะไรให้พวกเขาได้ และ นานาโกะ ก็เหมือนกัน
ดังนั้น การรักษาระยะห่างอย่างเหมาะสม ก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบที่มีต่อผู้อื่นอีกแบบหนึ่ง
อย่างที่คาดไว้ อิโตะ นานาโกะ เป็นเด็กผู้หญิงที่มีความฉลาดหลักแหลม จากคำตอบของเย่เฉิน เธอก็สามารถมองออกความคิดในใจของเย่เฉินได้แล้ว
ดังนั้น เธอจึงตอบเย่เฉินไปว่า “เย่เฉินซังจะต้องใช้เวลาช่วงเทศกาลกับคนในครอบครัวอยู่ในตอนนี้ และนานาโกะ ก็ไม่รบกวนคุณมากเกินไปแล้ว! ขอให้ท่านมีความสุขในวันเทศกาลอีกครั้ง!”
หลังจากตอบประโยคนี้ไปแล้ว หัวใจของเธอก็เศร้าโศกอย่างมาก
เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันเทศกาลตามประเพณีของจีน และเป็นวันเทศกาลที่สำคัญที่สุดของปี ดังนั้นเธอจึงส่งคำอวยพรผ่านวีแชทถึงเย่เฉิน
ในเวลาเดียวกัน สิ่งที่บังเอิญมากก็คือ สองสามวันนี้เธอบังเอิญมาพักฟื้นอยู่ที่เกียวโตเป็นเพื่อนพ่อของเธอพอดี คืนนี้มีหิมะตกหนักในเกียวโตพอดี และเธอก็นึกถึงภาพที่การมาถึงอย่างกะทันหันของเย่เฉินในคืนนั้นขึ้นมาทันที
เมื่อคิดถึงในคืนนั้น เธอก็ยิ่งคิดถึงเย่เฉินมากขึ้น
ดังนั้น จึงใช้ประโยชน์จากโอกาสอวยพรปีใหม่ เพื่อแบ่งปันหิมะตกหนักในเกียวโตให้กับเขา
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ เขาไม่ตอบสนองแม้แต่คำเดียวเลย
ถึงแม้ว่าเธอจะผิดหวังอยู่ในใจอย่างมาก แต่ อิโตะ นานาโกะ ก็สามารถเข้าใจได้ เธอรู้ว่าเย่เฉินเป็นสามีของคนอื่นไปแล้ว และถึงแม้ว่าตัวเองจะชอบเย่เฉินมากแค่ไหน เย่เฉินก็ยังคงต้องการจะรักษาระยะห่างอย่างเหมาะสมจากตัวเองเข้าไว้
ดังนั้น เธอจึงเก็บโทรศัพท์มือถือ และนั่งอยู่ที่บันไดไม้ข้างลานบ้านคนเดียว จ้องมองเหม่อลอยไปกับหิมะที่ตกลอยลงมาอย่างหนัก
นางาฮิโกะ อิโตะ ผู้ซึ่งถูกตัดขาทั้งคู่ไป กำลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ขณะที่ควบคุมรถเข็นไฟฟ้าในเวลานี้
เสียงของรถเข็น ไม่ได้ทำให้ อิโตะ นานาโกะ แตกตื่นเลยด้วยซ้ำ
เพียงเพราะว่า ในตอนนี้ ความสนใจทั้งหมดในสมองของเธอ ไม่ได้อยู่ที่สิ่งต่อหน้าและสิ่งรอบตัวของเธอทั้งหมด แต่อยู่ที่เย่เฉินซึ่งอยู่ในที่แสนไกล
เมื่อเห็นลูกสาวที่จ้องมองหิมะที่ตกหนักและเหม่อลอย นางาฮิโกะ อิโตะ ก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
ลูกสาวของตัวเอง ตัวเองจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?
นางาฮิโกะ อิโตะ มองออกมานานแล้วว่าลูกสาวของตัวเองมีใจให้กับเย่เฉินและลืมไม่ลงมาโดยตลอด เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย
ดังนั้น เขาจึงไอ และเอ่ยปากเรียกไปทีหนึ่ง “นานาโกะ”
อิโตะ นานาโกะ ถึงตอบสนองกลับมาในเวลานี้ และพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยว่า “ท่านพ่อ คุณออกมาทำไม?”
นางาฮิโกะ อิโตะ ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เห็นว่าคุณไม่ได้เข้าบ้านสักที ดังนั้นจึงออกมาดูคุณสักหน่อย”
อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างเร่งรีบว่า “ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปกันเถอะ ข้างนอกมันค่อนข้างหนาวเย็น เดี๋ยวท่านจะไม่สบายเอา”
“ไม่เป็นไร” นางาฮิโกะ อิโตะ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “นานาโกะ เรื่องบางเรื่อง มันบังคับกันไม่ได้ ยิ่งไม่สามารถรีบร้อน ต้องค่อยๆ วางแผน”
อิโตะ นานาโกะ รีบปกปิดว่า “พ่อ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ทำไมฉันถึงฟังไม่เข้าใจเลย…….”
นางาฮิโกะ อิโตะ หัวเราะและพูดว่า “เย่เฉินเป็นผู้ชายที่ดี และที่หายากก็คือเขามีความสามารถมากเช่นกัน ผู้ชายแบบนี้ คู่ควรกับการรออีกสองสามปีของคุณ”
อิโตะ นานาโกะ หน้าแดงด้วยความเขินอายทันที