ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1938

โชคดีที่บ้านของกู้ชิวอี๋อยู่ในเย่นจิง และช่วงเวลาการแสดงของเธอก็ดีมาก ตอนนี้เธอรีบกลับไป ก็ยังไม่เลยเวลาส่งท้ายปีเก่า ยังสามารถไปอยู่เฝ้าส่งท้ายปีเก่ากับครอบครัวได้จนถึงเที่ยงคืน
ดังนั้นเย่เฉินจึงตอบเธอว่า “งั้นคุณก็รีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนคุณลุงคุณป้าเถอะ ฝากคำอวยพรถึงคุณลุงคุณป้าแทนผมด้วย ขอให้พวกเขาและคุณ มีความสุขมากๆ ในวันปีใหม่!”
กู้ชิวอี๋ก็ตอบด้วยว่า “ขอบคุณพี่เย่เฉิน และก็ขอให้คุณมีความสุขในวันปีใหม่เช่นกัน!”
หลังจากนั้น เย่เฉินก็เก็บโทรศัพท์ และจดจ่อกับการดูรายการชุนหว่านกับเซียวชูหรันภรรยาของเขา
เมื่อตอนที่กำลังจะถึงเที่ยงคืน เซียวฉางควนก็พูดด้วยอารมณ์ว่า “เฮ้ ถึงแม้ว่าการห้ามจุดประทัดในปัจจุบันนี้ถึงแม้จะเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม แต่มันก็ทำให้วันตรุษจีนมีบรรยากาศที่ลดลงเล็กน้อย น่าเสียดายน่าเสียดายจังเลย……”
“ใช่” เซียวชูหรันที่อยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เมื่อตอนที่ฉันยังเด็กฉันชอบกลิ่นดอกไม้ไฟที่ระเบิดด้วยประทัดมากเป็นพิเศษ และตอนนี้ฉันแทบไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีกแล้ว”
เย่เฉินกล่าวว่า “แม้ว่าในเขตเมืองจะไม่ได้รับอนุญาตให้จุดประทัดแล้ว แต่ในเขตชานเมืองก็ยังสามารถทำได้ คุณอยากจะไปเฉลิมฉลองด้วยประทัดในเขตชานเมืองสักหน่อยไหม?”
ดวงตาของเซียวชูหรันสว่างขึ้น แล้วก็หรี่ลงอีกครั้ง แล้วส่ายหัวและกล่าวว่า “ไม่เอาแล้วดีกว่า ในเวลานี้ทุกคนต่างก็ใช้เวลาฉลองเทศกาลอยู่ในบ้าน และจะไปหาประทัดได้ที่ไหนล่ะ……”
เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่งข้อความถึงเฉินจื๋อข่าย และถามเขาว่า “เหล่าเฉิน ในสต๊อกโรงแรมป๋ายจินฮ่านกงของคุณพอมีดอกไม้ไฟและประทัดอยู่บ้างหรือเปล่า?”
เฉินจื๋อข่ายตอบกลับในทันที “มีครับคุณชาย คุณต้องการเหรอ? ”
“ใช่” เย่เฉินกล่าวว่า “ภรรยาของผมอยากจะไปเล่นประทัดที่ชานเมือง”
เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นผมจะส่งไปให้คุณ”
“ไม่เป็นไร” เย่เฉินพูดว่า “คุณฉลองเทศกาลของคุณให้มีความสุขไปเลย อย่าเสียเวลาที่อยู่กับคนในครอบครัวของคุณเพราะผมเลย”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็ถามเขาอีกครั้งว่า “ในคืนนี้มีคนอยู่กะที่โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงหรือไม่?”
“มีครับคุณชาย” เฉินจื๋อข่ายกล่าวว่า “โรงแรมป๋ายจินฮ่านกงไม่ได้ปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทั้งปี และมีคนคอยประจำการอยู่เสมอ”
เย่เฉินกล่าวว่า “โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทักทายกับคนที่อยู่กะสักหน่อย ผมจะขับรถไปรับเอง”
เฉินจื๋อข่ายรู้สึกซาบซึ้งกับการกระทำแบบนี้ของเย่เฉิน และรีบพูดขึ้นมาว่า “คุณชาย หรือว่าผมให้คนที่อยู่กะส่งไปให้คุณเถอะ เพราะยังไงพวกเขาก็ได้รับเงินเดือนในการปฏิบัติหน้าที่เป็นสามเท่าอยู่แล้ว”
เย่เฉินตอบเขาว่า “ยังไงก็ไม่เป็นไร ช่วงเวลาปีใหม่แบบนี้ ผมก็ไม่อยากจะรบกวนคนอื่นมากเกินไป มันไม่เหมาะสม ผมขับรถไปด้วยตัวเอง เวลานี้จะไม่มีการจราจรที่ติดขัดเลย ภายในสิบนาทีก็จะสามารถไปถึงได้แล้ว”
เฉินจื๋อข่ายไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องพูดว่า “งั้นก็ได้ครับคุณชาย ผมจะทักทายกับคนข้างล่างไว้ คุณสามารถไปเอาได้ตลอดเวลา”
หลังจากยืนยันกับเฉินจื๋อข่ายแล้ว เย่เฉินก็พูดกับเซียวชูหรันว่า “ภรรยา ผมจะออกไปสักพัก และจะรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว”
เซียวชูหรันรีบจับมือเขา และพูดอย่างจริงจังว่า “สามี ไม่ต้องออกไปวุ่นวายแล้ว แค่ดูทีวีอยู่ที่บ้านก็ดีแล้ว ไม่มีพลุหรือประทัดเล่นก็ไม่เป็นอะไรหรอก”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดด้วยความรักใคร่ว่า “ไม่เป็นไร รออยู่ที่บ้านนะ แล้วสามีจะกลับมาอย่างรวดเร็ว”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นหยิบกุญแจรถของเซียวชูหรัน และก้าวออกจากบ้าน
เซียวชูหรันยังคงต้องการที่จะหยุดเขา แต่เมื่อเห็นว่าเขาเดินไปอย่างเร็ว และก็ได้ออกจากประตูไปแล้วในชั่วพริบตา ก็ทำได้เพียงถอนหายใจ และคอยเตือนเขาว่า “คุณขับรถช้าหน่อยนะ ไม่ต้องรีบเลยนะ!”
เสียงของเย่เฉินดังมาจากนอกประตู “ได้ครับภรรยา ผมรู้แล้วครับ!”
เมื่อเห็นว่าเย่เฉินจากไป หม่าหลันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ชูหรัน แม่พูดตามตรงนะ เย่เฉินดีกับคุณมากจริงๆ เลย……”
หลังจากพูด หม่าหลันก็พูดด้วยอารมณ์อีกครั้งว่า “ก่อนหน้านี้ แม่มักจะรู้สึกว่าเย่เฉินไม่ดีพอ และไม่คู่ควรกับคุณ คุณควรหาคุณชายใหญ่ของตระกูลที่ร่ำรวยมาแต่งงานเพื่อถือว่าเป็นการแต่งงานที่ดี….แต่แม่พึ่งเข้าใจในตอนนี้ว่า สิ่งสำคัญที่สุดในการแต่งงานคือรากฐานของความสัมพันธ์ เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญขนาดนั้น สิ่งสำคัญก็คือ เขาต้องปฏิบัติต่อคุณดั่งสมบัติ คุณถึงจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข…..”