ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1993

บทที่ 1993
ในความคิดของซ่งหรงวี่ ฐานะของตระกูลอิโตะนั้นสูงมากจริงๆ
เพราะพวกเขาเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น และเป็นตระกูลเดียวที่รอดพันจากการสู้รบกันอย่างดุเดือดของสามตระกูลใหญ่ของ
โตเกียว แค่ดูจากเรื่องนี้ อนาคตของตระกูลอิโตะไม่มีใครสามารถคาดการณ์ได้
ดังนั้น ซ่งหรงวี่ไม่เชื่อว่าเย่เฉินจะมีความสัมพันธ์กับตระกูลอิโตะ
ต้องเป็นเขาหรือเพื่อนของเขา ใช้เงินเพื่อเช่าเฮลิคอปเตอร์ของบริษัทแอร์อิโตะอย่างแน่นอน
ดั่งนั้น เขาก็เลยพาเลขาของตัวเอง เดินเข้าไปที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์
ข้างๆเฮลิคอปเตอร์มีหญิงสาวคนหนึ่งใส่ชุดแอร์โฮสเตสสีน้ำเงินยืนรออยู่ เมื่อเห็นพวกเขาสองคนเดินมา และมองหน้าซ่งหรงวี่และพูด
อย่างสุภาพ:”คุณคงจะเป็นคุณซ่งใช่ไหม?”
ซ่งหรงวี่พยักหน้าและพูดอย่างเย่อหยิ่ง:”ใช่ ฉันเอง คุณเป็นคนที่มารับฉันใช่ไหม?”
สาวสวยยิ้มเล็กน้อยและพูด”ใช่ค่ะ คุณซ่ง คุณย่กับคุณหนูใหญ่ของพวกเรารอคุณอยู่ที่บ้าน เชิญคุณและผู้หญิงคนนี้ขึ้นเฮลิคอปเตอร์
ได้เลย”
ซ่งหรงวี่พูดอย่างเย็นชา”อาจารย์เย่เกรงใจมากเกินไปแล้ว อยู่ในตัวเมือง ไม่จำเป็นต้องใช้เฮลิคอปเตอร์ แค่มีรถยนต์รับส่งก็พอ?”
สาวสวยพูดเบาๆ:”คุณซ่ง คุณหนูใหญ่ของพวกเรา บอกว่าการมารับคุณ มันต้องอลังการหน่อย”
ซ่งหรงวี่ส่ายหัวและยิ้ม แอบดูถูกอยู่ในใจ:”ส่งเฮลิคอปเตอร์มาหนึ่งลำก็คิดว่าอลังการแล้วเหรอ? คุณคิดว่าฉันเป็นคนบ้านนอกที่ไม่เคย
เข้าสังคมเหรอ? ตระกูลซ่งของเราเหมาะสมและคู่ควรกับเครื่องบินส่วนตัว พวกเรามีทั้งเครื่องบินส่วนตัว เฮลิอปเตอร์ส่วนตัว สิ่งเหล่านี้อยู่ใน
สายตาของพวกเรา มันธรรมดามากๆ”
อย่างไรก็ตาม ในมื่อเย่เฉินส่งเฮลิคอปเตอร์มา เขาก็ไม่กล้าพูดคำดูถูกเหล่านั้นออกมา ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างสุภาพว่า :”ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็
ต้องขอบคุณอาจารย์เย่มากๆ”
เมื่อพูดจบ เขาก็พาเลขาของตัวเอง นั่งลงในเฮลิคอปเตอร์ทันที
เฮลิคอปเตอร์ลำนี้สามารถนั่งได้อย่างน้อยยี่สิบคน แต่ตอนนี้ห้องโดยสารได้ถูกดัดแปลงเป็นห้องนอนหรูหรา ก็เหมือนกับรถบ้านสุดหรู
ซ่งหรงวี่นั่งบนโซฟาในห้องโดยสารของเฮลิคอปเตอร์ และเอ่ยปากถามสาวสวยคนนั้น:”ไม่ทราบว่าอาจารย์เย่พักอยู่ที่ไหน ห่างจากที่นี่
ไกลแค่ไหน?”
สาวสวยพูดด้วยรอยยิ้ม:”ห่างจากที่นี่ประมาณสิบห้ากิโลเมตร”
“สิบห้ากิโลเมตร?”ซ่งหรงวี่พูดอย่างจำใจ:”บินแค่ไม่กี่นาทีก็คงถึงแล้วใช่ไหม?”
สาวสวยพูดด้วยรอยยิ้ม:”ใช้เวลากี่นาทีบินไม่ถึงหรอก ต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง”
“อะไรนะ? ครึ่งชั่วโมง?!”ซ่งหรงวี่พูดด้วยความตกตะลึง:”สิบห้กิโลมตร ถึงแม้จะปั่นจักรยาน ถ้าปั่นเร็วหน่อยก็ใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก็คงจะ
ถึง ด้วยความเร็วของเฮลิคอปเตอร์ เป็นไปไม่ได้ที่จะช้าขนาดนี้?”
สาวสวยพูดด้วยรอยยิ้ม:”คุณซ่งอาจจะไม่รู้ คุณหนูใหญ่ของเราให้ความสำคัญกับคุณมากๆ ก็เลยจัดเส้นทางท่องเที่ยวพิเศษให้คุณ รอ
สักครู่คุณก็จะรู้เอง”
ซ่งหรงวี่ถามด้วยความงุนงงว่า:”ฉันขอถามหน่อยได้ไหม คุณหนูใหญ่ของคุณเป็นใคร?”
สาวสวยส่ายหัวและพูดขอโทษ:”คุณซ่งต้องขอโทษด้วยจริงๆ ฉันไม่สามารถบอกฐานะที่แท้จริงของคุณหนูใหญ่ให้คุณทราบในตอนนี้ได้
แต่เมื่อคุณไปถึงที่นั่น คุณก็จะรู้เอง”
ซ่งหรงวี่ทำได้เพียงพยักหน้าและพูด”ก็ได้…”
พูดจบ เขาก็บ่นพื้มพำในใจ:”ไม่รู้ว่าเย่เฉินคนนั้นต้องการทำอะไรกันแน่? เขาว่างมากใช่ไหม ถึงเช่าเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่ง ทำมาเป็น
อวดดี?”
ในเวลานี้ สาวสวยคนนั้นก็พูด:”คุณซ่ง เฮลิคอปเตอร์ของเรากำลังจะขึ้นบินแล้ว กรุณาสวมชุดหูฟังพร้อมไมค์ก่อน แล้วรัดเข็มขัดนิรภัย
ด้วย”
“ได้”
ซ่งหรงวี่พยักหน้า สวมชุดหูฟังพร้อมไมล์เสร็จ จากนั้นก็รัดเข็มขัดนิรภัย
เนื่องจากเฮลิคอปเตอร์มีเสียงรบกวนที่ดังมากๆ ถ้าจะต้องพูดคุยกันในห้องโดยสาร เป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินคำพูดของทั้งสองฝ่ายเลย
เพื่อแก้ไขปัญหาด่านการสื่อสารในห้องโดยสาร ดังนั้นบนเฮลิคอปเตอร์ทั้งคนขับและผู้โดยสาร ต้องสวมใส่ชุดหูฟังที่ตัดเสียงรบกวนได้ดี
การใส่หูฟังไม่เพียงช่วยลดเสียงจากเครื่องยนต์เท่านั้น และยังสามารถใช้วิทยุในการสื่อสารด้วย
เมื่อเฮลิคอปเตอร์ขึ้นบินแล้ว ต้องใช้วิธีนี้ในการสื่อสาร