ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1961

บทที่ 1961
บนถนนของเขตนิชิทามะในชานเมืองทางตะวันตกของโตเกียว
มีผู้ชายชุดดำหลายคนกำลังยืนอยู่บหน้าผาที่ซ่งหวั่นถิงตกลงไปและมองลงไปด้านล่างหุบเขา พวกเขาเห็นไฟลุกโชนอยู่ด้านล่าง หนึ่ง
ในนั้นก็พูดพึมพำ:”ตอนนี้ คนในรถตู้น่าจะตายหมดแล้วมั้ง?”
อีกคนยิ้มอย่างเย็นชา”ตกลงจากหน้าผาสูงขนาดนี้ และรถตู้ก็เกิดระเบิดจนไฟลุกโชน ถ้าพวกเขายังไม่ตาย ฉันจะตัดหัวตัวเองมอบให้
พวกคุณ”
คนๆนั้นยิ้มและพูด:”ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเราก็ไปรายงานกับคุณฮาชิโมโตะได้แล้ว”
คนที่อยู่ข้างๆพยักหน้าท้นทีและพูด:”รีบไปเก็บกวาดร่องรอยก่อน เคษซากและเศษกระจกที่เกิดจากการกระแทก และรอยเสียดสีของ
ยางรถยนต์บนถนนต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อย ต้องแน่ใจว่าไม่มีใครสามารถมองออกว่าสถานที่นี้เคยเกิดอุบัติเหตุหลังจากฟ้าสว่าง”
“รับทราบ!”
ชายชุดดำหลายๆคนรีบเก็บกวาดร่องรอยในที่เกิดเหตุทันที
ชายที่เป็นหัวหน้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และทรหาฮาชิโมโตะชินคิจิเพื่อรายงาน:”คุณฮาชิโมโตะ พวกเราจัดการเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว ถ้า
พวกเราเก็บกวาดร่องรอยในที่เกิดเหตุเสร็จก็จะจากไปทันที”
ฮาชิโมโตะชินคิจิเอ่ยปากถาม:”คนตายหรือยัง? เห็นศพคนตายหรือเปล่า?”
ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า:”ไม่สามารถเห็นศพคนตายได้ เพราะหน้าผาสูงหลายสิบมตร แม้แต่อามาเทราสีโอมิคามิตกลงไปเอง ก็คงจะ
ตายอย่างแน่นอน”
ฮาชิโมโตะชินคิจิจุ๊ปากและพูด:”ถ้ายังไม่เห็นศพด้วยตาตัวเอง ฉันก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่”
ชายคนนั้นพูด!”คุณฮาชิโมโตะ คนและรถตู้ตกลงไปที่ด้านล่างหน้าผาแล้ว และฉันก็มองจากด้านบนหน้าผา เห็นรถตู้เกิดไฟไหม้ลุกโชน
ด้วยไฟไหม้หนักขนาดนี้ แม้แต่อามาเทราสีโอมิคามิถูกเผาก็คงจะไหม้เป็นจุณอย่างแน่นอน คุณได้โปรดวางใจ”
ฮาชิโมโตะชินคิจิอดไม่ได้ที่จะบ่น”ทำไมคุณต้องเอาอามาเทราสีโอมิคามิมาพูดล้อเล่นด้วย? คุณไม่เกรงกลัวอามาเทราสีโอมิคามิแม้แต่
นิดเดียวเลยเหรอ?”
ชายคนนั้นจุ๊ปากและพูดด้วยรอยยิ้มผ่านโทรศัพท์:”เกรงกลัวทำไม เพราะฉันเป็นคนที่ทำแต่ความชั่ว ถ้ามีอามาเทราสีโอมิคามิจริงๆ ฉัน
คงตายไปตั้งนานแล้ว ที่ฉันสามารถมีชีวิตจนถึงตอนนี้และสามารถทำความชั่วได้อีก ก็เป็นเรื่องยืนยันแล้วว่โลกใบนี้ไม่มีเทพจริงๆ!”
ฮาชิโมโตะชินคิจิพูดอย่างจำใจ:”พอแล้ๆ ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว แค่คุณแน่ใจว่าพวกเขาตายก็พอแล้ว ฉันเชื่อใจคุณร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่
แล้ว”
ชายคนนั้นรับปากและพูดว่า:”โอเค เงินที่เหลือก็ให้คนส่งมาที่บ้านของฉัน คุณอย่าลืม ฉันต้องการธนบัตรเก่าๆที่หมายเลขไม่เรียงกัน”
ฮาชิโมโตะชินคิจิรีบพูดทันที”ไม่มีปัญหา รุ่งนี้เช้าฉันจะส่งเงินไปให้คุณเลย!”
“ได้ งั้นฉันวางสายก่อนนะ!”
ที่หุบเขาในเวลานี้ ซ่งหวั่นถิงยังคงเดินอย่างยากลำบาก
เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และไม่รู้ว่าจะเดินออกจากหุบเขาจากทิศทางไหน แต่ตอนนี้เธอคิดอย่างง่ายๆ ตอนนี้ตัวเองต้องเดินไปไกลๆ
หน่อย ถึงจะสามารถปีนขึ้นหุบเขาได้ มิฉะนั้น ถ้าเธอปีนขึ้นไปแล้วถูกอีกฝ่ายเจอตัว งั้นเธอก็คงจะหนีไม่รอดอย่างแน่นอน
สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกมหัศจรรย์มากๆคือ ในช่วงเวลาสิบกว่านาทีที่ผ่านมา สภาพร่างกายของตัวเองเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
เธอไม่เพียงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดจากบาดแผล แต่ธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของตัวเองไม่เคยบาดเจ็บสาหัสเลยด้วยซ้ำ
และตอนนี้เธอยังรู้สึกได้ว่ามีพลังอันหาศาลอยู่ในร่างกายของตัวเอง ซึ่งพลังนี้ได้ส่งผ่านไปทั่วร่างกายของตัวเอง ทำให้ร่างกายของเธอ
ดีขึ้นเรื่อยๆ และทำให้เธอรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังมหาศาลที่ใช้ยังไงก็ไม่หมด