ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2009

บทที่ 2009
เมื่อได้ยินคุณท่านซ่งกำชับ ลุงวีพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย: “คุณท่าน คุณวางใจเถอะ เรื่องที่คุณกำชับไว้ ผมจะจำให้ขึ้นใจอย่าง
แน่นอน!”
คุณท่านซ่งถึงได้วางใจ ทันที่ทันใดนั้น เขาก็โบกมืออย่างไร้เรี่ยวแรง และพูดว่า: “เหล่าวิ่ ฉันเหนื่อยแล้ว นายไปทำธุระเถอะ ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย”
ลุงวีพูดอย่างวิตกกังวลว่า: “คุณท่าน คุณไปพักผ่อนที่ห้องนอนดีกว่ามั้ย ผมเฝ้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างนอก ไม่งั้นผมไม่วางใจจริงๆ…
คุณท่านซ่งยิ้มเจื่อนๆ และถามเขาว่า: “นายกลัวว่าตอนที่พวกเขาให้ฉันกินยา นายไม่อยู่ตรงหน้าฉันเหรอ?”
“ครับ…”ดวงตาของลุงวีแดงก่ำ พูดด้วยความจริงใจเป็นอย่างมาก: “คุณท่าน อาจารย์เย่เก่งกาจมากก็จริง แต่ว่าเรื่องแบบนี้ ผมกลัวว่าจะมี
อะไรที่ไม่คาดคิดจริงๆ…
คุณท่านซ่งยิ้มอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า: “วางใจเถอะ บางเรื่องในเมื่ออยู่เหนือการควบคุมของตัวเองแล้ว นายก็ต้องวางใจที่จะมอบหมายมันให้กับคนที่มีความสามารถมากกว่า จากนั้นวางใจคนนั้นอย่างสุดใจ”
พูดแล้ว คุณท่านซ่งก็พูดอีกว่า: “นี่ก็เหมือนกับการที่นายเริ่มต้นเล่นกระโดดร่ม ก่อนหน้าที่จะสะสมจำนวนครั้งของการกระโดดร่มได้เพียงพอ ซีวิตของนายก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุมในมือของนาย แต่อยู่ในมือของครูฝึกที่อยู่ข้างหลังของนายคนนั้น สิ่งที่นายต้องทำในเวลานี้ ก็คือวางใจอย่างกล้าหาญแล้วมอบชีวิตให้เขา ให้มืออาชีพ ไปทำเรื่องของมืออาชีพ”
ลุงวีรู้ว่ามืออาชีพคนนี้ที่เขาพูดถึงก็คือเย่เฉินอาจารย์เย่ ด้งนั้นก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “คุณท่าน งั้นผมก็จะทำตามที่คุณบอก”
คุณท่านซ่งอือคำหนึ่ง ต่อจากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย และพูดสั่งการว่า: “หลังจากที่ออกไป นายควรทำอะไร ก็ทำอย่างนั้นเหมือนเดิม ไม่เรียกนาย หรือว่าไม่มีเรื่องสำคัญอะไร นายก็ไม่ต้องมาหาฉัน”
ลุงวีรีบพูดว่า: “ได้ครับคุณท่าน งั้นคุณก็พักผ่อนก่อน ผมจะออกไปแล้ว!”
คุณท่านซ่งโบกมือ และถอนหายใจเบาๆ: “เฮ้อ…ไปเถอะ!”
หลังจากที่ลุงวีจากไป คุณท่านซ่งก็อยู่ที่ตรงหน้าจอตลอด โดยสังเกตดูลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงมาห้าสิบปีคนนี้
ยิ่งดู เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายในวิดีโอกลายเป็นคนแปลกหน้ามากขึ้นมา
ซ่งเทียนหมิงในวิดีโอ ในมือก็เล่นยาหนึ่งหลอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในเวลานี้สีหน้าท่าทางของเขาไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย มีเพียงความตื่นเต้น
กับระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่อย่างเห็นชัด
ในใจของคุณท่านซ่งก็หดหู่ เขาก็มั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ลูกชายคนนี้ของตัวเองแทบจะไม่ความอาลัยอาวรณ์กับความเมตตาต่อตัวเอง
แม้แต่น้อย
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ซ่งเทียนหมิงที่ระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่นานแล้วก็เริ่มนั่งนิ่งไม่ได้
เขาไม่อยากรอต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นแล้วมาถึงที่ห้องครัว
พ่อครัวได้ทำตามคำสั่งการของเขา ใช้น้ำตาลกรวดตุ๋นรังนกแล้ว
ทันทีที่ซ่งเทียนหมิงมา ก็เอ่ยปากถามว่า: “งนกที่เตรียมไว้ให้คุณท่านตุ๋นเตรียมเสร็จแล้วหรือยัง?”
พ่อครัวรีบพูดว่า: “เรียนคุณชาย ยังต้องรออีกสิบนาที”
ซ่งเทียนหมิงโบกมือ: “ไม่รอแล้ว คุณท่านหิวแล้ว ต้องทานอาหารเพื่อบำรุงกำลังกายสักหน่อย ตักมาให้ฉันหนึ่งชาม ฉันจะเอาไปให้คุณ
ท่านด้วยตัวเอง”
พ่อครัวไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง รีบตักออกมาหนึ่งชาม ใส่ลงในกาดอย่างระมัดระวัง และพูดกับซ่งเทียนหมิงว่า: “คุณชาย ถ้วยร้อนมากคุณระวังด้วย”
ซ่งเทียนหมิงอือหนึ่งคำ ก็ยกถาดกลับไปที่ห้องของตัวเองก่อน
หลังจากที่กลับมาแล้ว เขาก็หยิบยาที่เตรียมไว้ตั้งนานแล้วออกมา ใส่ยาเหลวหลอดหนึ่งในนั้นลงในรังนกชามนั้น
เมื่อคุณท่านซ่งเห็นฉากนี้ ยิ้มอย่างขมขื่น และส่ายหน้า
ในเวลานี้ในห้องหนังสือมีเพียงเขาคนเดียว เขาอดไม่ได้ที่จะพึ่มพำกับตัวเองว่า: “เทียนหมิง ความสัมพันธ์พ่อลูกห้าสิบปีระหว่างฉันกับแก
ตัดขาดกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป! หลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นในวันเก่าๆ ตั้งแต่ว้นนี้เป็นต้นไปก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว แกทำลายมั่นไปแล้ว
และก็หายไปหมดแล้ว!”
หลังจากนั้น เขาลุกขึ้น ปีดระบบตรวจตรา ก็ทำให้ห้องหนังสือกลับสู่สภาพเดิม
ต่อจากนั้นก็ลบซอฟต์แวร์ที่อนุญาตระบบตรวจตราภายในอย่างสมบูรณ์ จากในโทรศัพท์
ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาก็เตรียมตัวที่จะทำตามคำสั่งของเย่เฉิน ไปทำแผนซ้อนแผน