ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2015

บทที่ 2015
เมื่อได้ยินคำขอของเย่เฉิน นางาฮิโกะ อิโตะพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า: “คุณเย่ เรือแค่เรื่องเล็ก ผมสามารถที่จะเตรียมเรือยอชต์สุดหรู
ให้คุณได้ตลอดเวลา และมั่นใจได้ว่าคุณสามารถออกจากโตเขียวทางทะเลได้โดยไม่มีสิ่งกิดขวาง เพียงแต่ไม่ทราบว่าคุณตั้งใจจะไปเมื่อไหร่?”
เย่เฉินถามเขาว่า: “กลับประเทศทางทะเล ต้องใช้เวลาประมาณนานเท่าไหร่?”
นางฮิโกะ อิโตะพูดว่า: “โดยทั่วไปแล้วเรื่อยอซต์สุดหรูจะมีขนาดใหญ่มาก เรือขนาดใหญ่มีความมั่นคงสูงและต้านทานลมและคลื่นก็
แข็งแรง แต่ความเร็วจะช้ากว่าเล็กน้อย ความเร็วเฉลี่ยต่อชั่วโมงเพียงประมาณห้าสิบถึงหกสิบกิโลเมตรกว่า จากที่นี่ไปที่เมืองจินหลิง ต้องไป
ถึงที่ปากแมน้ำแยงซีในเมืองจงไห่ ระยะทางประมาณสองพันกิโลเมตร ล่องเรืออย่างน้อยสามสิบชั่วโมง”
พูดแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะก็พูดอีกว่า: “แต่ว่าเนื่องจากว่าพวกเราล้กลอบเข้าออกประเทศ ด้งนั้นยังคงต้องใช้เวลาจัดการกับยามชายฝั่ง
ยิ่งไปกว่านั้นความเร็วจะลดลงอย่างแน่นอนเมื่อเทียบท่า ดังนั้นผมคาดการณ์ว่าจากโตเกียวไปถึงเมืองจงไห่ จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามสิบห้า
ชั่วโมง”
เย่เฉินบุ้ยปากครุ่นคิดแล้วพูดว่า: “สามสิบห้าชั่วโมงนะ…นานมากไปหน่อยจริงๆ…
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “ลักลอบเข้าเมือง นี่เป็นวิธีที่เร็วที่สุดแล้ว คุณก็รู้ว่ โดยพื้นฐานลักลอบเข้าเมือง
ทางทะเล ถ้าหากจากเอเชียไปยังอเมริกาเหนือ เพียงลอยอยู่ในทะเลก้ใช้เวลาหนึ่งเดือนกว่า”
เย่เฉินเอ่ยปากพูดว่า: “ยังเป็นเพียงเวลาที่จะไปถึงเมืองจงห่ จากเมืองจงห่ไปถึงเมืองจินหลัง อย่างน้อยยังต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงใช่
มั้ย?”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอธิบายว่า: “ถ้าหากคุณยังโดยสารเรื่อจากเมืองจงห่ไปเมืองจินหลิง คาดว่ายังต้องใช้เวลาเดินทางอีกเจ็ดถึงแปด
ชั่โมง แต่ว่าถ้หากคุณรีบร้อน ผมกลับแะนำคุณอยู่บชายฝั่งของเมืองจงไห่ ต่อจากนั้นนั่งเฮลิคอปเตอร์ไปที่เมืองจินหลิง แบบนั้น แค่หนึ่ง
ชั่โมงกว่าก็ถึงแล้ว”
เมื่อเย่เฉินได้ยิน พูดในทันทีว่า: “ได้ ในมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็รบกวนคุณอิโตะเตรียมเรือโดยเร็วที่สุดด้วย ผมต้องการไปในค่ำคืนนี้”
นางาฮิโกะ อิโตะกับอิโตะ นานาโกะต่างก็ตกตะลิ่ง สองพ่อลูกก็พูดพร้อมกัน: “หา? ค่ำคืนนี้ก็จะไปเลยเหรอ?!”
เย่เฉินพยักหน้า และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า: “ซ่งหรงรี่นั่งเครื่องกลับไปแล้ว สองชั่วโมงกว่าก็ถึงเมืองจินหลิงแล้ว ผมก็ไม่สามารถที่จะพา
หวั่นถึงนั่งเครื่องบินไต้ เนื่องจากว่ากรมตำรวจนครบาลโตเกียวยังคิดว่าหวั่นถึงเป็นหรือตายก้ยังไม่รู้ กำลังนหากันอย่างเต็มที่ ทางด้านด่าน
ศลกากรนั้นก็เกี่ยวโยงกับพวกเขา ถ้าหากหวั่นถึงออกนอกประทศผ่านด่านศลกากรอย่างกะทันห์น กรมตำรวจนครบาลโตเกี่ยวจะได้ทราบข่าว
เป็นอันดับแรก ถึงเวลานั้นกล้วว่าจะทำให้ด่านศุลกากรกักตัวคนไว้และตรวจสอบแน่ๆ”
จากนั้น เย่เฉินก็พูดเสริมว่า: “ยิ่งไปกว่านั้น ซ่งเทียนหมิงและซ่งหรงวี่สองคนพ่อลูก ยังคงเฝ้าติดตามที่อยู่ของหวั่นถึงอย่างแน่นอน เกิด
เธอปรากฏตัวที่ด่นศุลกากร งั้ทุกอย่างก็เปิดเผยแล้ว ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยรอบคอบ ยังต้องให้เธอรักษาสถานการณ์การหายตัวไปต่อหน้า
โลกภายนอกต่อไป ต่อจากนั้นก็ออกจากประเทศญี่ปุ่นอย่างเงียบๆและกลับไปยังเมืองจินหลิง”
ในเวลานี้อิโตะ นานโกะก็รู้สึกหตหู่เล็กน้อย นางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ข้างกายเอ่ยปากพูดว่า: “คุณเย่ ไม่ง่ายเลยที่จะมาที่นี่ ทำไมไม่พักสัก
สองวัน ก็สะดวกที่ทำให้ผมทำหน้าที่เจ้าของบ้านให้ดีที่สุดด้วย!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “เจตนารมณ์ของคุณโตะผมก็รับรู้แล้ว แต่ว่าเรื่องนี้ใหญ่และสำคัญมากจริงๆ ถ้ารอซ้าต่อไป ผมกลัวว่าทางเมืองจิน
หลิงนั้นจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น เนื่องจากว่าคุณปู่ของหวั่นถึงยังอยู่ที่เมืองจินหลิง”
นางาฮิโกะ อิโตะรู้แจ้งในทันที รีบพูดว่า: “ผมข้าใจแล้ว! นี่เป็นเรื่องเร่งด่วนจริงๆ เอาแบขนี้มั้ย ผมจะให้คนไปเตรียมเรือเดี๋ยวนี้ ต่อจาก
นั้นใช้เส้นสายของยามชายฝั่ง พยายามออกเดินทางตีหนึ่งตีสองค่ำคืนนี้ให้ได้”
เย่เฉินก็พูดด้ายความตื่นเต้นว่า: “งั้นก็ขอบคุณคุณมากๆ คุณฮิโตะ”
นางาฮิโกะ อิโตะโบกมีออย่างรวดเร็ว: “คุณเย่ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ คุณเป็นผู้มีพระคุณที่ยั่งใหญ่ของตระกูลอิโตะ จัดการเรื่องราวให้คุณ
เป็นสิ่งที่ควรทำ!”
จากนั้น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วพูดกับเย่เฉินว่า: “คุณเข่ ผมจะไปโทรศัพท์จัดเตรียมการ ขอตัวก่อน”
เย่เฉินพยักหน้า และพูดว่า: “ผมก๊จะไปโทรศัพท์ เตรียมการในประเทศให้เรียบร้อย”
ต่อจากนั้น ย่เฉินหยิมโทรศัพท์ออกมาแล้วสร้งกลุ่มในแซท ดึงเฉินจี๋อข่ายและหงห้าเข้าในกลุ่มนี้ และเอ่ยปากพูดว่า: “พวกนายทั้ง
สองคนตอนนี้สะดวกมั้ย? ถ้าสะดวก พวกเรามาประชุมสายทางโทรศัพท์กันเถอะ”
ทั้งสองตอบกลับมาในทันทีว่า: “สะดวก!”
เย่เฉินริ่มการโทรด้วยเสียงแบบกลุ่มทันที เฉินจี๋อข่ายและหงห้ารับสายก่อนคนหนึ่งและตามหลังคนหนึ่ง
เฉินจื่อข่ายรับสายก่อน และเอ่ยปากพูดว่า: “คุณชาย คุณมิอะไรจะสั่งการเหรอ?”