บทที่ 2046
ซูรั่วหลีถูกเย่เฉินถามจนพูดอะไรไม่ออก
เหตุผลที่ยอมอุทิศชีวิตขนาดนี้ นั่นก็เพราะว่าเธอได้รับการสั่งสอนแบบล้างสมองมาตั้งแต่เด็กๆ
เธอคิดอย่างหนักแน่นเสมอมาว่า ตัวเองควรที่จะทุ่มเททุกอย่างแม้แต่ชีวิตให้ตระกูลซูและพ่อ
แต่ว่า แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้เธอไม่สามารถพูดมันออกไปให้เย่เฉินรู้ได้
ดั่งนั้นเธอจึงทำได้เพียงร้องห้อ้อนวอนออกมว่า “แม้ว่าฉันจะมีชีวิตมาได้ไม่นาน แต่ฉันก็แทบจะไม่เคยเอ่ยขอร้องใคร วันนี้ฉันขอร้อง
นายเถอะนะ ได้โปรดปล่อยฉันไป อย่าทรมานฉันอีกเลยได้ไหม….ขอร้องล่ะ…”
เย่เฉินส่ายหัวแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “โทษที่ แต่เธอยังตายตอนนี้ไม่ได้! “
ขณะเดียวกัน ในห้องคนขับของเรืออีกลำ
กัปต้นและเหล่าลูกเรื่อต่างมองมาอย่างเบิกตาอ้าปากค้าง
พวกเขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ชูรั่วหลีออกหมัดกับผู้ชายคนนั้นได้ไม่ทันไร กลับถูกจับล็อกอยู่กับที่ราวกับโดนมนต์สะกด!
อีกอย่าง ท่าทางเดี๋ยวพยักหน้า เดี๋ยวส่ายหน้า เดี๋ยวก็ร้องห้อย่างเจ็บปวดของเธอ ในสายตาของคนบนเรือ มันยิ่งกว่าโดนสะกดจิตเสีย
อีก
กัปต้นเรือรีบหยิบวิทยุดาวเทียมออกมา พร้อมกดโทรหาเบอร์โทรในประเทศ
เขานำเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ที่นี่เล่าให้ปลายสายฟังอย่างละเอียด จากนั้นก็รับฟังคำสั่งจากปลายสาย
เขารีบพยักหน้าเร็วๆแล้วพูดว่า “ได้ครับ รับทราบ! ผมจะดำเนินการตามที่สั่ง!”
พูดจบ เขาก็วางสาย แล้วเอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “รีบแจ้งคุณสวีว่าคุณท่านมีคำสั่งใหม่!”
ลูกเรือที่อยู่ข้างๆรีบหันหลัวิ่งไปยังชั้นใต้สุดของเรือ
บริเวณชั้นใต้ชุดมีประตูบานหนึ่งที่ถูกลือกเอาว้อย่างแน่นหนา เขาทุบประตู แล้วตะโกนออกมาว่ “คุณสวี กัปตันให้ผมมาบอกคุณว่า
คุณท่านมีคำสั่งใหม่ครับ!”
ในห้องมีเสียงทุ้มลึกของผู้ชายคนหนึ่งดังออกมา “อิ่ม ฉันจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้! “
พูดจบได้ไม่ทันไร บานประตูก็ถูกเปิดออกมา
ชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีดวงตาทรงสามเหลี่ยม จมูกงุ้มแบบเหยี่ยว ในมือถือหน้าไม้ที่สั่งทำพิเศษ
หน้าไม้ เป็นอาวุธที่มีอานุกาพมากที่สุด เอาแค่ลูกดอกหน้าไม้ยังมีพลังทำลายล้างมากกว่าลูกปืนเสียอีก
คนทำอาชีพนายพรานต่างก็ซอบใช้หน้าไม่ในการล่าสัตว์กันทั้งนั้น เช่นหมูป่าที่หนังเหนียวๆ
ถ้าเป็นปืนปกติทั่วไป ลูกกระสุนแทบจะไม่ทะลุผ่านหนังที่เต็มไปด้วยไขมันและดินโคลนของหมูป๋า ลูกกระสุนอาจจะถึงขั้นเกิดการหัก
เมื่อตกกระทบบนผิวของมัน
แต่ว่า หน้าไม้กลับสามารถยิงทะลุหนังของหมูป่าได้ อานุภาพของมันไม่ได้ด้อยไปกว่าปืนไรเฟิลเลยสักนิด!
ร้ายกาจไปกว่านั้นก็คือ ระยะยิงและความแม่นย่ำของหน้าไม้ พอเอามาใช้กับกล้องส่องทางไกลเพื่อล่าสัตว์ในระยะห่างไกล ก็ไม่ได้ด้อย
ไปกว่าปืนไรเฟิลเช่นเดียวกัน
หน้าไม่ไม่เพียงแค่มีอานุภาพและความแม่นยำที่มากพอ แต่ยังมีข้อดีคือเสียงเบา เหมาะกับใช้ลำสัตว์ในยามกลางคืนเป็นอย่างมาก
ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ หลายๆประเทศในโลกล้วนแล้วแต่มีปีนเป็นของต้องห้าม และมีข้อจำกัดทางกฎหมายที่เข้มงวด
คนปกติทั่วไปได้จับปืนจึงเป็นเรื่องที่ยากแสนยาก ยิ่งเป็นปืนไรเฟิลยิ่งไม่ต้องพูดถึง
แต่หน้าไม่ไม่ได้มีข้อจำกัดเยอะขนาดนี้ อย่างเช่นหน้าไม่ที่คนผู้นี้กำลังถืออยู่ในมือ เป็นหน้าไม่ที่เอาไว้ใช้แข่งกีฬา มีอานุภาพลันเหลือ
แม้แต่เกราะกันกระสุนก็ยังสามารถยิงทะลุได้ ถือเป็นอาวุธล่าสัตว์ยามกลางคืนที่วิเศษเป็นอย่างมาก
ชายหนุ่มถือหน้าไม้เดินขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าของเรือ
กัปตันเรือรีบเอ่ยพูดกับเขาว่า “คุณสวี เร็วเข้า คุณท่านสั่งมาว่า ให้รีบจัดการผู้ชายที่อยู่บนเรือคนนั้นซะ!”
ชายหนุ่มมองไปที่เยเฉินและซูรั่วหลีที่อยู่บนเรือตรงข้าม มุมปากก็ตวัดขึ้นเป็นรอยยิ้มเผือกเย็น เอ่ยพูดเสียงนิ่งว่า “ใกล้แค่นี้แถมยังอยู่
นิ่งๆอีก นี่มันเป้านิ่งดีๆเลยนี่นา”
พูดจบ เขาก็รีบเปิดหน้าต่างออกไปบานหนึ่ง ปรับกล้องส่องทางไกลให้เล็งไปที่ขมับด้านซ้ายของเย่เฉิน
