ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2186

บทที่ 2186
เย่เฉินรู้สึกหนังตากระตุกอย่างรุนแรงพักหนึ่ง พลันเลี้ยวกลับทันทีโดยไม่ต้องคิด บิดคันเร่งของจักรยานไฟฟ้าที่หนึ่ง แล้วจากไปอย่าง
รวดเร็ว
ตู่ให่ซิงเห็นเย่ฉินหายไป ก็รีบร้อนก้าวเท้าตามออกมาต้านนอก แต่รอจนเธอตามออกมา เย่เฉินก็หายไปไม่เห็นเงาแล้ว
เธอยืนอยู่หน้าประตูอย่างผิดหวังเสียใจ มองหาซ้ายขวาอย่างกระสับกระส่าย ปากยังพูดพิ่มพำว่า “ฉันเห็นภาพหลอนใช่ไหม?”
พูดจบ เธอก็รีบร้อนหันศีรษะ ถามพ่อบ้านชราที่ตามตนเองมาว่า “ลุงหวาง เมื่อกี้คุณเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งไหม หน้าตาเหมือนฉางอิงมาก?”
แม้พ่อบ้านชราจะเห็นเย่เฉินเพียงแวบเดียว แต่ยังคงพูดอย่างสุขุมหาใดเปรียบ “คุณหนูรอง เมื่อกี้ผมเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งขี่รถจักรยาน
ไฟฟ้าจริงๆ ครับ แถมหน้าตาเขาก็เหมือนคุณเย่มากตัวย!”
พอตู่ให่ชิงได้ยินเช่นนี้ พลันตื่นเต้นจนแม้แต่เสียงพูดก็ยังสั่นเล็กน้อย เอ่ยปากว่า “ไม่ผิด…ไม่ผิดแล้ว… ในเมื่อลุงหวางเองก็เห็นเช่นก้น งั้น
ก็แสดงว่าฉันไม่ได้ตาฝาด และในสมองก็ไม่ได้เห็นภาพหลอน….
พูดเสร็จ เธอก็อดกังขาขึ้นมาไม่ได้ “จะเป็นไปได้อย่างไรกัน? บนโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาเหมือนกันสองคนได้อย่างไร? แถมพ่อหนุ่มคนนั้น
ดูไปแล้ว น่จะอายุราวๆ ยี่สิบกว่าปี…เขาหน้าตาเหมือนฉางอิงขนาดนี้ได้อย่างไร?”
พ่อบ้านชราถอนหายใจเสียงเบา “โลกกว้างใหญ่ บางทีก็อาจมีคนหน้าตาเหมือนกันสองคน แต่ก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน จึงถืออเป็น
เรื่องธรรมตา”
ตู้ให้ชิงพยักหนำา “ที่ลุงหวางพูดมาไม่ผิด โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ มีคนตั้งมากมายขนาดนี้ บางครั้งคนสองคนจะมีหน้าตาเหมือนกันก็ถือว่า
ธรรมดามากจริงๆ …
พอพูดถึงตรงนี้ ตู้ห่ชิงก็พูดโพล่งออกมาอย่างยากจะปิดบังความตื่นเต้นไว้ได้ “แต่! แต่ต่อให้มีใครสักคนที่หน้าตาเหมือนฉางอิงมากจริงๆ
เขาก็ไม่ควรปรากฏตัวอยู่ที่นี้! คือที่หน? คือบ้านเดิมในอดีตของฉางอิงนะ! หากบอกว่าเขาไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับฉางอิงเลย นั่นจะบังเอิญเกิน
ไปหรือเปล่า?”
พ่อบ้านชราได้ยินเช่นนี้ ก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้
เขาเองก็ยอมรับเช่นกันว่าที่ตู้ให่ชิงพูดมามีเหตุผลมาก
มีคนหน้าตาเหมือนกับฉางอิง ไม่ถือว่าแปลกเท่าไหร่นัก แต่หากเขาปรากฏตัวอยู่หน้าประตูบ้านเดิมของเย่ฉางอิง นั่นแหละที่บังเอิญเกิน
ไป! ถึงขนาดที่ว่าบังเอิญจนถึงขั้นแปลกประหลาดเลยที่เดียว!
เวลานี้ จู่ๆ ในสมองเขาก็ผุดเงื่อนงำเรื่องหนึ่งออกมา จึงพูดโพล่งว่า “คุณหนูรองผมนึกออกแล้ว! คุณเย่เขา…ดูเหมือนว่าจะยังมีลูกชายอีก
คน!”
ตู่ให่ชิงพยักหน้ากล่าวว่า “ใช่! ฉางอิงมีลูกชายอยู่คนหนึ่งจริงๆ แต่ตอนที่ลูกชายคนนั้นของเขาเกิด ฉันกำลังตั้งท้องจื่อเฟย ประกอบกับซู
โสว์เต้าไม่พอใจในตัวฉางอิงอย่างมากมาตลอด ดังนั้นเวลานั้นฉันจึงตัดขาดการติดต่อกับตระกูลเยไป ดังนั้นฉันจึงไม่เคยพบลูกชายเขา…
พูดเสร็จ เธอก็พูดพิ่มพำอีกว่า “แต่หลังจากที่ฉางอิงกับพี่อานประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ลูกชายของพวกเขาสองคนก็หายสาบสูญไป
เหมือนจะไม่เคยได้ยินข่าวว่าหาเขาพบแล้ว…”
พ่อบ้านชราพูดอย่างตื่นเต้นอยู่บ้าง “งั้นก็เข้าเค้าแล้ว! ตอนนั้นคุณเกับคุณอานก็เกิดเรื่องที่จินหลิงนี่แหละ ลูชายของพวกเขาก็หาย
สาบสูญที่จินหลิงเช่นกัน ซึ่งชายหนุ่มคนเมื่อกี้ หน้าตาคล้ายคลึงกับคุณเย เห็นที่เช่นนี้ ชายหนุ่มคนนั้น มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นลูกชายของ
คุณเย่!”
น้ำตาของตู่ให่ชิงเอ่อลันขึ้นมาอีกครั้ง พูดอย่างเจ็บปวดใจสุดจะบรรยาย “หากเป็นลูกชายของฉางอิงจริง อย่างนั้นตอนที่ฉางอิงจากโลก
นี้ไป เขาน่าจะแปดขวบได้ หากหลายปีขนาดนี้เขาไม่ได้กลับตระกูลเข่ สิบกว่าปีมานี้ ไม่รู้จริงๆ ว่าเขาผ่านมันมาได้ยังไง….
พ่อบ้านชราทอดถอนใจว่า “ผมเห็นเขาขี่รถจักรยานไฟฟ้าเก่าโทรมคันหนึ่ง คิดว่าชีวิตที่ผ่านมาคงไม่ค่อยดีนัก…”
ตู้ให่ชิงพยักหน้า มองพ่อป้านซรา พลางขอร้องว่า “ลุงหวาง ช่วยฉันคิดหาวิธีที่ จะต้องหาตัวเขาออกมาให้ได้! อย่างไรฉันก็นับเป็นเพื่อน
เก่าของพ่อเขา หากเขามีชีวิตที่ไม่ได้ อย่างนั้นฉันจะต้องช่วยเขาสักครั้งไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม!”
พ่อบ้านชราไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “คุณหนูรอง อย่าหาว่าผมพูดตามตรง หากเกคนนี้ใช้ชีวิตอย่างคนชนชั้นล่าง
มาตลอด อย่างนั้นความสามารถ ทัศนคติ วิธีการเลี้ยงดูคงจะไม่ค่อยดีนัก….
“อีกทั้ง ผมเดาว่าเขาในตอนนี้ คงจะมีชีวิตที่ค่อนข้างจะลำบาก”
“หากให้เขารัฐานะของคุณ เกิดในกรณีที่เขาอยากจะร่ำรวยเพียงชั่วข้ามคืน อยากจะอาศัยการเงินของคุณไปนานๆ อย่างนั้นอาจไม่เป็น
ผลตีกับคุณก็เป็นได้..”
“มีคำพูดประโยคหนึ่ง เชิญเทพมาง่ายส่งเทพกลับยาก ก่อนที่คุณจะช่วยเขา จะต้องคิดใคร่ครวญให้ดีนะครับ…”
ตู่ให่ชิงถอนหายใจ กล่าวว่า “เรื่องพวกนี้คุณไม่จำเป็นต้องกังวล หากฉันหาเขาเจอล่ะก็ ฉันจะไม่คุยกับเขามากเกินไป…
พูดเสร็จ เธอก็กล่าวอีกว่า “ฉันคิดจะให้เงินเขาก้อนหนึ่ง บอกว่าเป็นหนี้ที่ฉันติดฟอเขาไว้ในตอนนั้น จึงนำหนี้สินทั้งหมดชดใช้ให้เขาทั้ง
ต้นและตอกพร้อมกันทีเดียว ก็มอบให้เขาสักห้าสิบล้านแล้วกัน! ส่วนหลังจากที่ขามีห้าสิบล้านนี้แล้ว อนาคตจะทำอย่างไร ก็ต้องดูที่โซคซะตา
ของเขาเองแล้ว”
“ครับ!” พ่อบ้านชราเห็นว่าแผนของเธอค่อนข้างจะเชื่อถือได้ จึงวางใจลง แล้วกล่าวว่า “งั้นผมจะไหว้วานคนไปสอบถามดู!”