ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2230

บทที่ 2230
หวังตงเสวี่ยนงียบสงัดอยู่นาน แล้วกล่าวว่า “Walter ถ้าฉันตกลงเป็นคนรักของคุณ และไปทำงานที่บริษัทของคุณ คุณรับปากกับฉันได้มั้ย อย่าบีบฉันให้เผยความลับธุรกิจของ
ตี้เหากรุ๊ปใดๆทั้งสิ้น?”
เมื่อW alIterได้ยินคำพูดนี้ ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แล้วถาม “คุณอยู่ที่ตี้หากรุ๊ป ก็เป็นแค่ผู้จัดการคนหนึ่ง ทำไมต้องภักดีกับบริษัทขนาดนี้?”
หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างจริงจังว่า “เป็นคุณธรรมฟางเส้นสุดท้ายในอาชีพของฉัน!”
walteดูแคลนออกมา “ตงเสวี่ยน คุณค่าของคุณสำหรับผม มีสามประการ ประการแรก ก็คือร่างกายของคุณ ประการที่สอง คือความสามารถของคุณ ประการที่สาม ก็คือคุณ
กุมความลับสำคัญของตี๋เหากรุ๊ปไว้ สำหรับผมสามประการนี้ จะขาดประการใดประการหนึ่งไปไม่ได้เลย!”
หวังตงเสวี่ยนกัดฟันถาม “Walterจำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ? ฉันตอบรับเงื่อนไขที่สกปรกมากขนาดนั้น คุณจะไม่เหลือทางให้ต่อรองเลยหรือไร?!”
Walterยิ้ม “ไม่มีทางเหลือทางให้ต่อรอง แต่หลักการอย่างน้อยที่สุดหายไปไม่ได้ เช่น สามประการ ผมนหยัดที่จะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปไม่ได้ แต่ถ้าคุณมีความคิดเห็นต่อ
รายละเอียดในด้านใด เราปรึกษากันได้”
พูดถึงจุดนี้ Walterยิ้มสบายๆ แล้วกล่าว “ตัวอย่างเช่น ผมชอบเด็กมาก และเชื่อในสรรเสริญเกี่ยวกับลูกหลานมากรุ่งโรจน์ห้คำนี้ของหัวเซี่ย ตามแพลนของผม คุณอยู่กับผมสิบ
ปี อย่างน้อยก็มีลูกให้ผมห้าคน แต่ถ้าคุณคิดว่าลูกห้าคนมากกินไป สามารถต่อรองกับผมได้ ถ้สุดท้ายคุณตัดสินใจมีลูกให้ผมสามคนล่ะก็ ผมรู้สึกว่าก็รับได้อยู่นะ นี่ จึงจะเป็นวิธีการ
ต่อรองที่ผมเห็นด้วย คุณเข้าใจมั้ย?”
หวังตงเสวี่ยนตวาดออกมาทันใดว่า “Walter! คุณนี่มันสัตว์เดรัจฉานชัดๆ!”
Walterหัวเราะพลางกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับคำชมครับ พ่อสอนผมมาเสมอว่า มนุษย์ ต้องมีความทารุณ!”
“เขาชอบคำคมของนักเขียนแฟนตาซีคนหนึ่งของหัวเซี่ยของพวกคุณมาก สำหรับมนุษย์ เมื่อสูญเสียความเป็นนุษย์จะสูญเสียมากมาย แต่ถ้าสูญเสียความทารุณ จะสูญเสียทุก
สิ่งทุกอย่าง!”
“ที่มนุษย์อยู่รอดในสังคมที่โหดร้ายแบบนี้ได้ แล้วยังปืนขึ้นอยู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร ก็ใช้ความทารุณนี่แหละ!”
“วัวกับแกะน่ารักมั้ย? น่ารัก แต่เพื่อความอยู่ท้อง มนุษย์ได้ฆ่ามันเพื่อกินเนื้อ!”
“จิ้งจอกกับมิงค์น่ารักมั้ย? ก็น่ารักมากเช่นกัน แต่เพื่อต้านความหนาวเหน็บ มนุษย์จึงถลกหนังของพวกมันมาทำเป็นเสื้อผ้า!”
“มนุษย์ชอบของดิบ ดังนั้นจะได้เอาเนื้อบนสัตว์ทะเลที่มีชีวิตมา!”
“มนุษย์ชอบฟัวกรา ดังนั้นจึงเอาในกระเพาะของห่านมาทำเป็นอาหาร!”
“มนุษย์เกลียดหนู ดังนั้นจึงฆ่าหนู!”
“มนุษย์เกลียดยุง ดังนั้นจึงได้ลงทุนมหาศาล พัฒนายาฆ่าที่ได้ผลสัมฤทธิ์กับยุงต่างๆนานา!”
“นี่ ก็คือความทารุณ!”
“พูดให้เคลียร์หน่อยก็ สัตว์มีชีวิตที่มาความทารุณทั้งหมด ล้วนเพื่อนกว่าสัตว์ ล้วนเป็นสัตว์เดรัจฉาน!”
“ดังนั้น สำหรับผมแล้วสัตว์เดรัจฉาน ไม่ได้มีความหมายแฝงที่ต่ำช้าใดๆ กลับกัน มันยังเป็นคำชมอย่างหนึ่งสำหรับผม!”
พูดพลาง แววตาทั้งสองของเขาจ้องไปที่หวังตงเสวี่ยน ดูแคลนออกมา กล่าว “ตงเสวี่ยน เห็นแก่การเป็นเพื่อนร่วมชั้น ผมจะช่วยคุณอีกครั้ง!”
“อีกเดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องของผมที่สหรัฐอเมริกา จ่ายคนบริจาคไตคนนั้นสองหมื่นดอลลาร์เป็นเงินจอง ให้เขาเก็บไตนั้นให้ผมต่ออีก24ชั่วโมง!”
“นี่เป็น24ชั่โมงสุดท้ายที่เหลือไว้ให้คุณตัดสินใจ!”
หลังจาก24ชั่วโมงแล้ว ถ้าคุณยัคงไม่ยอมรับเงื่อนไขของผม งั้นก็เตรียมจัดงานศพพ่อของคุณได้เลย!”
“ถึงตอนนั้น ผมจะซื้อพวงหรีดที่ดีที่สุดในเมืองจินหลิง ส่งไปที่ฌาปนสถานด้วยตัวเองแน่นอน!”