ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2380

บทที่ 2380
พ่อบ้านรีบพูดว่า “ตู้จิ้นหัวคุณท่านตู้ พาตู้ให่เฟิงลูกคนโตของตระกูลตู้มาด้วย”
คุณท่านซูอดไม่ได้ที่จะถูขมับของเขา และถอนหายใจอยู่ในใจ “แม่งช่างน่าเบื่อเสียจริง ตระกูลตู้มาทำอะไรที่ผม? หรือว่พวกเขามาหา
ผมเพื่อที่จะกล่าวโทษงั้นหรอ? ไม่น่าจะใช่นะ เมืองจินหลิงไม่ใช่ที่ของผมเลย และก็ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ได้ว่าตู้ให่ชิงถูกผมฆ่าตาย แล้วจะมา
ถามผมเพื่อ?”
“แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ายังไงตระกูลตู้ก็เป็นญาติของผม และพวกเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งในระดับสูงสุด ไม่สามารถรุกรานได้อย่าง
ชัดเจน ดังนั้นจึงทำได้แค่ไปต้อนรับสักหน่อยเท่านั้น!”
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ คุณท่านซูก็จึงพูดกับพ่อบ้านว่า “คุณจัดให้พวกเขาไปนั่งในห้องนั่งเล่นสักพัก แล้วผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ครับคุณท่าน!”
ไม่กี่นาทีต่อมา คุณท่านซูก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
ทันทีที่มาถึงห้องนั่งเล่น ก็เห็นพ่อลูกของตระกูลตู้ยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น เต็มไปด้วยความโกรธบนใบหน้าของพวกเขา
เขาแสร้งทำเปีนมีท่ทีเจ็บปวดในทันที กทายเข้าไป และสะอื้นห้ “อตา…..เกิดอะไรขึ้นกับไห่ชิงและจือหยูแม่ลูห พวกคุณมีข่าวอะไร
บ้างหรือยั่ง?”
ตู้เจิ้นหัวพูดอย่างเย็นชาว่า “ซูเฉิงเฟิง! ผมยังอยากจะถามคุณเลย! เรื่องระหว่างไห่ชิงกับจื่อหยุนแม่ลูกคู่นี่ มันเกี่ยวข้องกับคุณหรือไม?!
คุณบอกความจริงกับผมจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมตู้เจิ้นหัวจะไม่วันจบเรื่องกับคุณง่ายๆ แน่นอน!”
“ผม?!” คุณท่านซูชี้ไปที่จมูกของตัวเอง แล้วพูดด้วยความปวดใจอย่างยิ่งว่ “ไหชิงเป็นลูกสะใภ้ของผม และจือหยูยิ่งเป็นหลานสาวของ
ผม ผมจะไปทำร้ายพวกเขาได้อย่างไร!”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็เสริมทันทีว่า “บอกคุณตรง! เลย ผมได้ส่งซูโสว่เต๋อไปที่เมืองจินหลิงเพื่อไปตรวจสอบและช่วยเหลืออย่าง
รวดเร็วแล้ว แม้ว่าจะพยายามอย่างที่สุด ก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อความปลอดภัยของแม่ลูกทั้งคู่!”
แม้ว่าตู้เจิ้นหัวจะมีข้อสงสัยเกี่ยวกับคุณท่านชู แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีหลักฐานใดๆ เลย
และมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขางุนงงเล็กน้อย เขารู้ว่าคุณท่านชูรักหลานสาวซูจือหยูคนนี้มาก หากตู่ให่ชิงประสมอุบัติเหตุไปเอง พวกเขาจะ
คิดว่แปดสิบเปอร์ซ็นต์คุณห่านซู หรือซูโสว่เต้าซึ่งอยู่ห่างไกลในออสเตรเลียเป็นคนทำ
อย่างไรก็ตาม ก็เพราะเนื่องจากซูจือหยูก็ประสบอุบัติเหตุตามด้วย ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดต่างรู้สึกว่า คนสองคนนี้คงไม่ถึงกับฆ่าหลาน
สาว หรือลูกสาวแท้ๆของพวกเขาหรอก
ดังนั้น ตู้จิ้นหัวที่ไม่แน่ใจเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ จึงถามอย่างเย็นชาว่า “ซูโสว่เต๋อไปตรวจสอบที่เมืองจินหลิงได้ผลลัพธ์อะไรกลับ
มาบ้างหรือไม่?”
.” คุณท่านซูพูดด้วยท่าทางที่น่าเศร้าเล็กน้อยว่า “ยังไม่ได้รับการตอบรับที่ชัดเจนใดๆ ในตอนนี้ เพียงแค่บอกผมฉันว่า เขาให้คน
ไปตรวจที่โรงพยาบาลทั้งหมดในเมืองจินหลิงแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่พบร่องรอยพวกพวกเขาแม่ลูกสองคนเลย”
ขณะที่พูด คุณท่านซูซูก็รีบพูดว่า “ไม่ต้องห่วงพ่อตา ไม่อย่างนั้นเดี่ยวผมโทรศัพท์ไป ถามซูโสว่เต่อว่ามีความคืบหน้าอะไรหรือไม่?”
ตู้เจิ้นหัวพยักหน้า และเอ่ยปากพูดว่า “โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลองถามเขาดู!”
ขณะที่เขากำลังพูด มือถือของพ่อบ้านก็ดังขึ้นในทันใด เขารีบไปรับสายที่มุม แล้ววิ่งกลับมารายงานว่า “คุณท่าน คือท่านเช่อโทรมา โดย
บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะรายงานต่อท่าน!”
“โอ้?” คุณท่านชูพูดอย่างเร่งรีบว่า “รีบส่งโทรศัพท์ให้ผมเดี๋ยวนี้!”
พ่อบ้านก็รีบส่งโทรศัพท์ให้กับเขา หลั่งจากที่คุณท่านรับสายแล้วเขาก็ถามทันทีว่า “ท่านเฮ่อ คุณพบเบาะแสอะไรที่ สำคัญในเมืองจิน
หลิงใช่หรือไม่?”
ท่านเฮ่อพูดด้วยเสียงสั่นว่า “คุณ……คุณท่าน….ผม….ผมขอโทษ…
“ขอโทษรื่องอะไรเหรอ?” คุณท่านซุสั่งเกตได้บางอย่างที่ผิดปกติ ขมวดคิ้วและถามว่า “มีเรื่องสิ่งสำคัญอะไรกันแน่ รีบพูดมาเร็วเข้า!”
ท่านเฮ่อสำลักและพูดว่า “ท่านชายรอง…..ท่านชายรองเขา…….”
คุณท่านชูโกรธมาก และพูดโพล่งด่ออกมาว่า “เวลาที่พูดอย่าพูดแบบติดๆ ขาดๆ! เกิดอะไรขึ้กับโสต๋อกันแน่? รีบบอกมาเร็วเข้า!”
ท่านเฮ่อถอนหายใจอย่างหนัก “เฮ้! คุณท่าน! ท่นชายรองเขา……เขา…..เขาหายตัวไปแล้ว!”
ทั้งร่างของคุณท่านซูตื่นต้นในทันที เขาพูดโพล่งออกมาและตะโกนว่า “หายตัวไป! มึงแม่งกำลังพูดบ้อะไรอยู่! คนเป็นๆ ทั้งคน พึ่งไปถึง
เมืองจินหลิง ก็หายตัวไปจากสายตาของคุณเลยงั้นเหรอ?!”