ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2395

บทที่ 2395
Steveไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย จึงทำได้เพียงแค่โบดอกไม้ไว้ในอ้อมแขนของเขาให้แน่นเท่านั้น
เวลานี้เองหงห้าชี้ไปที่ทางเข้าของกรงสุนัข แล้วพูดกับSteveไปว่า”ต่อไปขอเชิญคุณSteve มอบดอกไม่ให้กับ Walter ลูกชายเลวๆของ
เขา! ทุกคนปรบมือ! ”
ลูกสมุนทั้งหมดพากันปรบมืออย่างยินดีปรีดา
Steveหน้าเสียเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าทำสายตาไม่พอใจ
หงห้าที่เห็นเขายึกๆยักๆ ไม่ก้าวออกไป จึงอดที่จะสบถด่าออกไปไม่ได้ว่า”แกยึกยักอะไรไม่ทราบ? อยากให้ฉัน เพิ่มเตียงผู้ป่วยข้างๆ
ลูกชายของแกอีกใช่ไหม? ”
Steveตกใจจนตัวสั่น จึงรีบกอดดอกไม้แล้ว แล้วก้าวเข้าไปในกรงเหล็กอย่างยากลำบาก
Steveที่ทั้งเนื้อทั้งตัวสวมเพียงกางเกงในตัวเดียว ตอนนี้หนาวจนตัวแข็งทื่อเป็นน้ำแข็งไปแล้ว ดังนั้นในตอนที่เขาเดิน จึงเหมือนกับผีดิบที่
เดินไม่สะดวก
เขาเดินไปตามพรมแดง โซซัดโซเซมาที่เตียงผู้ป่วยของWaIter หงห้ารีบก้าวไปข้างหน้า แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า
“ต่อไป ขอเชิญคุณSteveมอบดอกไม่ให้Walterลูกชายเลวๆของเขา! ”
พูดจบ เขาก็มอบหมายให้Steveว่า”เดี๋ยวตอนที่มอบดอกไม้อย่าพึ่งรีบปล่อยมีอล่ะ พวกแกสองคนต้องร่วมถือดอกไม้ด้วยกัน แล้วหันหน้า
ให้ไปทางกล้องพี่น้องของเรา ให้พวกเขาถ่ายรูปให้พวกแกสองคนส้กสองรูป ฉากที่ให้ความรู้สึกพิธีการอย่างนี้ จะไม่ถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกได้
ยังไง? ”
ความคิดที่อยากตายของSteveผุดขึ้นมา ตอนนี้ลูกชายนอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพแบบนั้น ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นอะไร แต่ก็
ทำได้เพียงแค่ทำตามคำขอของหงห้า เล่นเกมเหยียดหยามเช่นนี้กับเขา…..
ตอนนี้Walterรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเป็นอย่างมาก
ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างนี้ ถึงตีเขาให้ตาย เขาก็ไม่กล้าคิดอะไรไม่ดีกับหวังตงเสวี่ยนอย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้ต่อให้พูดอะไรไปก็สายไปแล้ว
Steveทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ยื่นดอกไม่ให้กับลูกชาย ในขณะเดียวกันอีกมือก็ยังคงถือดอกไม้อีกด้าน
สองพ่อลูกหันไปทั้งกล้องพร้อมกัน
บรรดาลูกน้องต่างถือพลุกระดาษในมือ แล้วดึงออกจนเสียงแตกด้งไม่หยุด เลื่อมหลากสีตกลงมาทีละชิ้น ไปที่บนหัวของสองพ่อลูกทั้ง
สอง เต็มไปทั้งตัว
เวลานี้เอง เสียงแฟลชดังขึ้น ภาพถ่ายที่เต็มไปด้วยความตลกร้ายถูกถ่ายทอดออกมา
เวลานี้องหงห้าพูดเสียงดัง”พิธียินดีต้อนรับกับการพบกันระหว่างคุณteveกับลูกชาย กำลังจะจบลงแต่เพียงเท่านี้ ขอให้ทุกคนปรบมือ
เหล้าบรรดาลูกสมุนต่างพากันปรบมือ ที่นี้หงห้าจึงหันไปยิ้มพลางถามเย่เฉินว่า”อาจารย์ครับ คุณพอใจไหมครับ? ”
เย่เฉินพยักหน้า แล้วหัวเราะ”จัดได้ไม่เลว ค่อยสนุกหน่อย”
หงห้ารีบทำมือคารวะ แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า”ขอบพระคุณคำชมจากอาจารย์ครับ ถ้ามีครั้งหน้า ผมจะจัดให้ยิ่งใหญ่กว่านี้อีกครับ! ”
เย่เฉินมองไปที่ทางซูโสว่เต๋อที่ตกใจกลัวอยู่ข้างๆ จึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า”คุณชูครับ คุณว่าการจัดต้อนรับแขกของเรา ให้ความสำคัญไม่
เลวเลยใช่ไหมครับ? ”
ซูโสว่เต๋อตกใจจนหน้าซีดเผือด ในใจกำลังร้องอย่างเจ็บปวด”เรียกว่าให้ความสำคัญาอะไรเนี่ย? แกเยกมันว่าให้ความสำคัญ? แก
มันจอมมารชัดๆ! ”
แต่ว่า เขาไม่กล้าพูดแบบนั้น จึงทำได้เพียงแค่ห็นด้วยกับเย่เฉิน รีบพยักหน้าหงึกหงัก”ให้ความสำคัญครับ……ให้ความสำคัญครับ……เรื่อง
ที่คุณชายเย่ทำ ให้ความสำคัญจริงๆครับ!
เย่เฉินตอบรับอืม แล้วพูดว่า”วันหน้าถ้าลูกชายคุณตกอยู่ในมือของผม ผมจะจัดพิธีให้พวกคุณพ่อลูกด้วยเหมือนกัน จะจัดให้สมเกียรติ
กว่านี้แน่นอน”
ซูโสว่เต๋อพูดอย่างตกใจกลัว”คะ……คุณชายเย่ครับ ลูกชายผมเขาเป็นเด็กดี……
เย่เฉินกล่าวอย่างเย้ยหยัน”มีพ่อที่เลวไม่บันยะบันยังอย่าคุณ ลูกชายของคุณจะดีไปกว่ากันยังไง! ”
ซูโสว่เต๋อถึงกับละอายใจ และไม่กล้าพูดอะไร