ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2430

บทที่ 2430
ในขณะนี้ อู๋ซินที่ยืนข้างกายก็ไม่กล้าพูดมาโตยตลอด ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “รักษาได้ก็คือรักษาได้ แต่ว่าฉันต้องพูดไว้ก่อน ถ้ำหากนายช่วยฉันจัดการเรื่องนี้ได้ดี ปัญหาบนร่างกายของ
ลูกชายสองคนของนาย ฉันสามารถช่วยรักษาหายดีได้หนึ่งคน”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าท่ทางของอู่ตงไห่ก็ค่อนข้างผิดหวัง และแอบพูดในใจ: “สามารถรักษาหายดีได้เพียงหนึ่งคนเหรอ? เย่
เฉินไฮ้หมอนี่เห็นได้ชัดว่าจะใช้เรื่องของลูกชายมายื้อฉันไว้!”
แต่ทว่า สามารถรักษาหายดีได้หนึ่งคน ก็ดีกว่ารักษาไม่หายสักคน
เขาสงสารลูกชายคนเลิกคนนั้นของตัวเองจริงๆ ถ้หากมีโอกาสรักษาโรคร้ายของเขาหายดีได้จริงๆ นั่นก็จะซดเซยความเสียใจครั้ง
ใหญ่ของตัวเองได้จริงๆ
ดังนั้น เขาตกลงในทันที และเอ่ยปากพูด: “คุณชายเย่คุณวางใจได้ ผมจะทำภารกิจที่คุณมอบหมายให้ผมอย่างสุดความสามารถ!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย มองดูเวลา และพูดว่า: “เอาล่ะ พวกนายรีบกลับไปเถอะ ถ้าเกิดตระกูลซูมาหาพวกนาย บอกฉันเป็นอันดับแรก”
อู๋ตงไหรีบพูดว่า: “ได้ครับคุณชายเย่!”
เย่เฉินมองดูเฉินจื่อข่าย และสั่งว่า: “เหล่าเฉิน ส่งแขก”
เฉินจี่อข่ายชี้ไปที่ประตูใหญ่ในทันที ทำท่าทางเชิญ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ประธานอู่ เชิญครับ”
อู๋ตงไหรีบพูดกับเย่เฉินด้วยเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่งว่า: “คุณชายเย่ งั้นผมกลับก่อนแล้วครับ!”
พูดแล้ว เขาก็พาอู่ซิน ออกจากห้องอย่างระมัดระวัง
เฉินจื่อฆ่ายส่งสองพ่อลูกไปที่ลานจอดเครื่องมินบนหลังคาของอาคาร หลังจากที่สองคนพ่อลูกขึ้นเครื่องมิน อู่ซินก็รีบพูดว่า: “พ่อ! ถ้า
จัดการเรื่องนี้เสร็จ อต้องให้เย่เฉินรักษาขาผมให้หายดินะ!”
อู่ตงไห่พูดโดยไม่ต้องคิดว่า: “ขาแกตอนนี้นอกจากกะผลกเล็กน้อย โดยพื้นฐานแล้วไม่เป็นอะไรมาก แต่ตอนนี้น้องชายของแกยังคงได้
รับความทรมานทุกวัน แน่นอนว่าจะต้องรักษาเขาก่อน!”
อู๋ซินเป็นกังวล และอำปากพูดว่า: “พ่อ! ผมเป็นลูกชายคนโตหลานชายคนโตของตระกูลอู่! ถ้าหากเดินกะเผลกขาเดิยวตลอดชีวิตนี้ ตระ
กูลอู่จะเอาหน้าไปไว้ไหน?”
อู๋ตงไห่พูดอย่างเคร่งขรีม: “งั้นแกเคยคิดถึงน้องชายของแกบ้างมั้ย? เคยคิดบ้างมั้ยว่าเวลานานขนาดนี้มา เขาผ่านมาทีละก้าวจนถึงตอน
นี้ได้ยังไง?”
อู่ซินก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย และพูดอย่างรวดเร็วว่า: “เวลานานขนาดนี้น้องชายชินมาตั้งนานแล้ว เมื่อวานผมไปหาเขาในห้อง
บังเอิญเจอคนใช้เสิร์ฟสิ่งนั้นให้กิน เขาไม่ได้แสดงความเจ็บปวดออกมาสักนิต ระยะทางทั้งหมดเป็นปกติมาก เหมือนผู้ป่วยโรคเรื้อรังกินยา ซิน
ชาแล้ว”
จากนั้น อูซินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “ยิ่งไปกว่านั้น ผมพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดหน่อย สิ่งที่น้องชายที่ควรเสียหน้า ก็เสียไปหมดตั้งนานแล้ว ต่อ
ให้รักษาเขาจนหายดี ก็เป็นไม่ไม่ได้ที่จะกอบกู้ชื่อเสียงที่เขาก่อให้ตระกูลอู๋เสียหายคืนมาได้!”
“หรือว่ารอหลังจากที่รักษาน้องชายหายดี พอก็จะให้น้องชายออกมาทำงานของตระกูลเหรอ? ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ ตราบใดที่เขา
ปรากฏตัวในโลกภายนอก คนนอกก็จะวิพากษ์วิจารณ์เขา บอกว่าเขาก็คือคนบ้าที่กินสิ่งนั้นดังไปทั่วประเทศก่อนหน้านี้!”
“แบบนั้น ชื่อเสียงของตระกูลอู่ของพวกเรา ก็จะโดนโจมตีครั้งที่สอง!”
“แต่ผมไม่เหมือนกันนะพ่อ!”
“ผมเป็นทายาทของตระกูลอู่ในอนาคต เป็นนามบัตรในอนาคตของตระกูลฮู้!”
“ถ้าหากทุกครั้งที่ผมปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ก็เป็นคนพิการคนหนึ่งที่เดินกะโผลกกะเผลก งั้นภาพลักษณ์ของตระกูลอู่ก็จะได้รับ
ความเสียหาย;”
“แต่ถ้าหากผมสามารถที่จะหายดีเหมือนเดิมกลายเป็นคนปกติได้ งั้นผมสามารถที่จะมีภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบที่ไร้เดียงสาพอไม่มี
ประวัติด่างพร้อย ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนได้!”
“ถึงเวลานั้นพวกเราสองพ่อลูกพร้อมใจกันทำงานร่วมกัน จะต้องสามารถทำให้ตระกูลอุ่กลับไปสู่ฉากก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน!”