ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2434

บทที่ 2434
และพินัยกรรม นอกจากจะเป็นเครื่องราง ยังเทียบเท่ากับเป็นประกันตระกูลอย่างหนึ่ง
จักรพรรดิโบราณ ก็จะเป็นกังวลว่าในทายาทของตัวเองจะปรากฏทรราช ถึงขนาดสูญเสียอาณาจักรทำให้ลูกหลานไม่สุขสบาย
และพวกมหาเศรษฐีของในยุคสมัยนี้ เป็นห่วงเป็นว่าทายาทจะปรากฏลูกไม่เอาไหน ทำลายรากฐานของตระกูลให้หมดสิ้น
ดังนั้น มหาเศรษฐีแทบทุกคนก็จะจัดตั้งกองทุนทรัสต์ขึ้น ภายใต้สถานการณ์ที่ลูกหลานไม่ได้เรื่อง ส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้กองทุน
ทรัสต์จัดการ เพื่อให้มั่นใจว่าทายาทของตระกูลซูเป็นเช่นนี้ต่อไป จะมีงินใช้ตลอดไป ไม่ถึงขนาดทรัพย์สินในบ้านตกอับ
ยิ่งไปกว่านั้น กฎของอาศัยจำนวนคนรับค่ครองชีพนี้ ง่ายอย่างยิ่งที่จะกระตุ้นความปรารถนาให้ลูกหลานพวกนี้ให้กำเนิดทายาท
เพราะว่า ตราบใดที่พวกเขาให้เกิดทายาทมาหนึ่งคน ถ้อย่างนั้นก็เทียบเท่ากับว่าให้กำเนิดตั๋วอาหารมาหนึ่งใบ
สิ่งที่เจ้าบำนกังวลมากที่สุด ก็คือปัญหาไม่มีคนสืบสกุลต่อเนื่อง ถ้หากแบบนี้สามารถทำให้ลูกหลานมีลูกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ควบคู่กับ
ทรัพย์สินกองทุนทรัสต์ที่เพียงพอ ก็จะสามารถมั่นใจด้ถึงความต่อเนื่องและการพัฒนาของตระกูล
สำหรับซูเฉิงเฟิง ถ้าหากในบรรดาลูกหลานของตัวเอง ทำให้ตัวเองไม่พอใจ ถ้อย่างนั้นตัวเองถึงตายก็ไม่มีทางเปลี่ยนพินัยกรรมฉบับนี้
แต่ถ้าหากในบรรดาลูกหลานมีความสามารถมาก ยิ่งไปกว่านั้นก๊สามารถได้รับความไว้วางใจจากตัวเอง ถ้าอย่างนั้นตอนที่กำลังจะตาย
ค่อยเปลี่ยนฟินัยกรรมก็ยังทันเวลา
ด้วยวิธีนี้ คนเจ้าเล่ห์คนนี้สามารถที่จะกุมอำนาจของตระกูลซูทั้งหมด และอำนาจความคิดริเริ่มทั้งหมดไว้ในมือของตัวเองได้อย่างมั่นคง
ลูกหลานคนไหน ก็ไม่สามารถที่จะคุกคามถึงการปกครองตระกูลซูของเขาได้
ทางนี้ อู่ตงไห่และอู่ซินเพิ่งจะกลับถึงบ้าน ทั้งสองคนยังนั่งได้ไม่นาน พ่อบ้านของซูเฉิงเฟิงก็มาหาถึงที่
เมื่อได้ยินพ่อบ้านของตระกูลซูมาเยี่ยมเยียน ความคิดอันดับแรกของอู่ตงไห่ก็คือ: “ผู้ชายอย่างเย่เฉิน รู้เหมือนหลับตาเห็นจริงๆ! ฉันเพิ่ง
จะกลับมา ตระกูลซูก็มาหาถึงที่!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขารีบพูดกับอู่ซินว่า: “เสี่ยวซิน เพื่อให้เห็นถึงความสำคัญอย่างชัดเจน แกออกไปต้อนรับที่ข้างนอกด้วยตัวเอง เชิญพ่อ
บ้านของตระกูลซูไปที่ห้องหนังสือของฉัน!”
อู่ซินพยักหน้าอย่างเร่งรีบ และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
อู่ตงไห่จัดแจงคอเสื้อ และไปที่ห้องหนังสือของตัวเองก่อน
หลังจากนั้นไม่นาน อู๋ซินก็พาชายวัยกลางคนที่อายุประมาณห้าสิบปีคนหนึ่งเดินเข้ามา
ทันทีที่บุคคลนี้เข้ามาที่ประตู อู่ตงไหก็ทักทายในทันที
อู่ซินรีบพูดแนะนำว่า: “พ่อ ท่านนี้คือพ่อบ้านของตระกูลชูในเย่นจิง คุณชูซูอานสุ้น!”
ตงไห่พูดด้วยความกระตือรือร้นอย่างมากในทันที: “โร่เอ๊ยคุณซู ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว! เชิญนั่งครับเชิญนั่ง!”
ซูอานสุนพยักหน้าเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า: “ประธานอู่ ที่ผมมาในวันนี้ คืออยากจะเป็นตัวแทนของคุณท่านของผม ขอ
เรียนเชิญประธานอู่ไปทานอาหารค่ำที่บ้าน!”
แม้ว่าอู่ตงไห่จะเดาเจตนาของอีกฝ้ายได้ตั้งนานแล้ว แต่ยังคงแกล้งทำท่าทางประหลาดใจ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “คุณท่านใหญ่ซูจะ
เชิญผมทานอาหารเหรอครับ?! นี่…เป็นความจริงหรือเปล่าครับ?”
“จริงสิครับ!”ซูอานสุ้นยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “ไม่ทราบว่าคืนนี้ประธานอู่มีเวลาหรือเปล่าครับ?”
อู๋ตงไห่พูดโดยไม่ลังเลว่า: “มิ! แน่นอนว่ามี! คือต้องไปที่เยนจิงหรือเปล่าครับ? ถ้าใช่ ผมจะให้ลูกเรือเตรียมพร้อมสำหรับการบิน!”
ซูอานสุนส่ายหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณท่านของผมอยู่ที่ซูหาง จัดงานเลี้ยงในบ้านซูหางคืนนี้”
หลังจากพูดจบ เขาเตือนด้วยสีหน้าจริงจังมาก: “ประธานอู่ ข่าวที่คุณท่านของผมมาที่ซูหาง ตอนนี้มีเพียงคุณสองพ่อลูกที่รู้เรื่อง โปรด
จำเรื่องนี้ไว้ด้วยว่า ห้ามเปิดเผยให้ใครทราบ!”