ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2436

บทที่ 2436
ซูโสว่เต้าพูดอย่างจริงจังว่า: “ครั้งนี้เรื่องราวที่แม่ของแกและจือหยูพบเจอ ก็เป็นโอกาสที่ดีเยี่ยม คนสายตาเฉียบแหลมก็สามารถที่จะมอง
ออก นี่แสดงให้เห็นว่ามีคนต้องการลงมือกับตระกูลชูของพวกเรา ยิ่งไปกว่นั้นอีกฝ้ายมีความสามารถมาก อาจจะวางแผนมายาวนาน ถ้าหาก
พวกเราสามารถที่ช่วยเหลือคุณปู่ของแกได้ จับคนที่งการอยู่เบื้องหลังออกมา งั้นพวกเราก็จะต้องทำให้คุณปู่ของแกเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่!”
ต่อจากนั้น ซูโสว่เต้าก็พูดเสริมว่า: “แกต้องรู้ว่าตอนนี้คุณปู่ของแกถูกตรึงไว้ที่เสาแห่งความอัปยศแล้ว จนถึงตายเขาก็ไม่มีทางที่จะล้างให้
สะอาดได่!”
“ตราบใดที่ดังนั้นพวกเราสามารถทำให้เขาพอใจได้ และในช่วงก่อนหน้าที่เขาจะเสียวิต เชื่อฟังคำสั่งของเขาและในขณะเดียวกันให้
ความเคารพกับเขา อย่าท้าทายความน่าเกรงขามของเขาในฐานะเจ้าบ้าน!”
“งั้นก่อนหน้าที่เขาจะตาย ก็จะต้องส่งต่อตำแหน่งผู้นำาของตระกูลซูให้ฉัน! และตราบใดที่พวกเราอดทนจนกว่าเขาตาย ทั้งตระกูลซูก็มี
พวกเราเป็นใหญ่!”
ซูจือเฟยพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างยากที่จะซ่อนเร้นความตื่นเต้น: “พ่อ ผมเชื่อฟังพ่อทุกเรื่อง!”
เวลาประมาณห้าโมงเย็น ซูจือหยุภายใต้การแนะนำของซูโสว่เต้า ขับรถไปที่คฤหาสนัขนาดใหญ่ริมทะเลสาบซีหู
เดิมที่ทะเลสาบซีหูเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงในประเทศ ยิ่งไปกว่านั้นมากกว่าครึ่งหนึ่งของพื้นที่นั้นเปิดให้ทุกคนเข้าชม ดังนั้น
คฤหาสน์ริมทะเลสามเพียงไม่กี่หลัง และราคาก็สูงมาก
ว่ากันว่า ลูกพี่ใหญ่การพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ที่มีชื่อเสียงในประเทศ เจ้านายท่านหนึ่งที่แช่หมา มีคฤหาสน์สุดหรูหราอยู่ที่นี่หนึ่งหลัง ว่า
กันว่ามีมูลค่าหลายร้อยล้าน
แต่ทว่ คฤหาสน์หลังนั้นของเขา เทียบกับหลังนี้ของซูเฉิงเฟิง ยังด้อยกว่าเล็กน้อย
คฤหาสน์หลังนี้ของซูเฉิงเฟิง เมื่อสิมปีก่อนได้เป็นเจ้าของก็ใช้เงินไปแปดร้อยล้น และซ่อมแซมสร้งใหม่ก็ใช้อีกห้าร้อยล้าน หลังจากที่
สร้างเสร็จเขาอยู่แค่ช่วงใบไม้ผลิและใบไม่ร่วงสองฤดูนี้ของทุกปี ถึงได้มาพักไม่กี่วัน
ซูจือหยูขับรถเข้าไปในคฤหาสน์ พ่อบ้านซูอานสุนรออยู่ที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์แล้ว
เมื่อเห็นสองคนพ่อลูกลงรถ เขาก็รีบไปทักทาย และพูดด้วยความเคารพว่า: “ท่านชายใหญ่คุณชายใหญ่! คาดไม่ถึงว่าคุณทั้งสองจะมา
ด้วยกัน!”
ซูโสว์เต้ารีบถามว่า: “พ่อป้าน ตอนนี้พ่อของฉันเขาอยู่ที่ไหน?”
ซูอานสุนริบพูดว่า: “คุณท่านรอคอยทั้งสองมาโดยตลอด ดังนั้กำซับผมให้รออยู่ที่นี่แต่เช้า ยังบอกว่าพวกคุณถึงแล้วก็รีบพาพวกคุณไป
พบเขา”
ซูโสว์เต้ารีบพูดว่า: “งั้นก็รีบพาพวกเราไปเถอะ!”
“ครับ!”
ซูอานสุ้นพาสองคนพ่อลูก มาถึงห้องโถงใหญ่ของคฤหาสนั
ในห้องโถงใหญ่ในเวลานี้ ซูเฉิงเฟิงที่จิตใจค่อนข้างหดหู่ กำลังนั่งพักผ่อนผิงไฟอยู่หน้าเตาผิงที่เผาไหม้ เมื่อเห็นเขาสองพ่อลูกมาแล้ว รีบ
ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เอนกาย สองสามก้าวเดินถึงตรงหน้าของสองคนพ่อลูก และพูดอย่างซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากว่า: “โสว่เต้า…อเฟย…ฉัน…ฉัน
ผิดต่อพวกแกทั้งครอบครัว!”
เมื่อซูจือหยูได้ยินคำพูดนี้ นึกย้อนถึงคำเตือนของพ่อ ไม่พูดพร่ำทำเพลงพรึ่บพรั่บเสียงหนึ่งคุกเขาลงตรงหน้าซูเฉิงเฟิง และพูดอย่าง
สำนึกผิดว่า: “คุณปู่…ผมเองที่ไม่มีมารยาทล่วงเกินผู้ใหญ่อย่างปู่ ยังขอให้ผู้ใหญ่อย่างคุณปู่ลงโทษอย่างหนักด้วย!”
สีหน้าท่าทางของซูเฉิงเฟิงเปล่งประกายด้วยความพอใจเล็กน้อย รีบยื่นมือออกไปประคองซูอเฟย และพูดด้วยความสะอื้น: “เด็กดี แก
ไมผิด คนที่ผิดคือปูปู่…”
“ปูเลอะเลื่อนเอง ถึงได้เพื่อเกียรติของตระกูล ตัดสินใจหุนหันพลันแล่นแบบนี้….
“ยิ่งไปกว่านั้น ก็ถูกคนร้ายฉวยโอกาส แบกรับข้อกล่าวหาที่ไม่มีอยู่จริงมากมาย…
ซูโสว่เต้าริบก้าวไปข้างหนำา ประคองซูเฉิงเฟิง และพูดอย่างจริงจังว่า: “ฟอครับ ฟออย่าได้พูดแบบนี้ ผมกับจื่อเฟยรู้ดีว่า ทุกอย่างที่พ่อทำ
ก็เพื่อตระกูลนี้!”
ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าด้วยความปลาบปลื้มใจ: “พวกแกสองคนสามารถข้าใจความลำบากใจของฉัน ฉันก็สามารถตายตาหลับได้แล้วจริงๆ!”
ซูโสว่เต้าพยักหน้าอย่างจริงจังครั้งแล้วครั้งเล่า: “พ่อครับ พอวางใจได้ ผมและจือเฟยเข้าใจพ่อเป็นอย่างดี…”
ในดวงตาของซูเฉิงเฟิงประกายด้วยน้ำตา และพูดอย่างจริงจังว่า: “โสว์เต้า พ่อสัญญากับแก พ่อจะพยายามอย่างสุดความสามารถ ตาม
หาไห่ชิงและจือหยูให้เจอ ถ้าหากห่ซิงมีชีวิตอยู่ พ่อจะต้องยอมรับความผิดต่อหน้าธอก่อนอย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะต้องการชีวิตคนแก่อย่าง
พ่อ ฟอก็ยินยอมพร้อมใจที่จะชดใช้ให้กับเธอ!”
ซูโสว่เต้ารีบพูดว่า: “พ่อ เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการในทันทีของพวกเราตอนนี้ ไม่ใช่ตามหาไห่ชิงและจื่อหยู และก็ไม่ใช่ตามหาโสว่
เต่อ แต่จะต้องพร้อมใจกันทำงานร่วมกัน ลากศัตรูที่ซ่อนอยู่ในความมืตออกไป!”