ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2481

บทที่ 2481
ในตอนที่เชียวฉางควนกับหานเหม่ยฉิงวิ่งกันแทบขาหัก เย่เฉินก็อยู่ห่างจากคฤหาสน์ตระกูลซ่งที่อยู่เขตชานเมืองจินหลิง ไม่กี่กิโล
ตอนนี้ ภายในห้องจัดงานเลี้ยงของคฤหาสน์ตระกูลซ่ง สองพ่อลูกสองคนแห่งตระกูลอีโต๊ะรวมถึงเอมิ อิโตะ และทานากะ โคอิจิ กำลังพูด
คุยสัพเพเหระกับซ่งหวั่นถึงและคุณท่านซ่ง
ถึงแม้การร่วมมือของตระกูลซ่งและบริษัทนิปปอนสตี จะอาศัยที่เยเฉินรักษาวาตานาเบะ ชินอิจิผู้เป็นประธานของบริษัทนิปปอนสตีหาย
แต่ก็ต้องขอบคุณนางาฮิโกะ อิโตะที่เป็นสะพานเชื่อมให้
อีกทั้งตอนที่ซ่งหวั่นถึงเกิดเรื่องที่ญี่ปุ่น หลังจากที่ได้รับการช่วยเหลือจากเยเฉิน ก็โชคดีที่ได้รับการดูแลจากตระกูลอิโตะ
ด้งนั้น คุณท่านซ่งจึงค่อนข้างเกรงใจแขกเหล่านี้อย่างตระกูลอิโตะมาก
สำหรับอิโตะ นานาโกะ เธอกำลังยุ่งกับการพูดคุยเรื่องระหว่างผู้หญิงกับซ่งหวั่นถิง ทั้งสองเอียงศีรษะพูดคุยซุบซิบกัน ในบางครั้งก็
หัวเราะคิกคักออกมาอย่างอดไม่ได้ ราวกับว่าพวกเธอเป็นเพื่อนรักกัน
และสุนัขพันธุ์อะกิตะอินุที่อิโตะ นานโกะพามาด้วย หมอบอยู่ข้างๆเท้าของเธออย่างเชื่อง จ้องตากลมโตมองไปรอบๆด้วยความอยากรู้
อยากเห็น
พอดีกับ ที่ฉินกางพาฉินเอ้าเสวี่ยนทั้งสองคนพ่อลูก มาถึงตระกูลซ่งก่อนเย่เฉินไปหนึ่งก้าว
ขณะที่สองพ่อลูกพึ่งเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง ซ่งหวั่นถึงรีบกวักมือเรียกฉินเอ้าเสวี่ยน”เอ้าเสวี่ยน มานี่เร็วเข้า! ”
ฉินเอ้าเสวี่ยนมองเห็นซ่งหวั่นถึงกับอิโตะ นานาโกะ จึงรีบเดินไปทางที่ทั้งคนกวักมือเรียก
พอเห็นอิโตะ นานาโกะ ในใจของฉินเอ้าเสวี่ยนก็รู้สึกอายเล็กน้อย เนื่องจากก่อนหน้านี้ในการแข่งข้น เธอทำให้อิโตะ นานาโกะได้รับบาด
เจ็บสาหัสอย่างไม่ตั้งใจ ประกอบกับเดิมที่เธออ่อนแกว่าอิโตะ นานโกะมาก อาศัยยาที่เย่เฉินให้เพื่อบรรลุการโต้กลับ ดังนั้นในใจของเธอจึง
รู้สึกละอายใจเลีกน้อย
ต่อมา เธอก็เห็นสุนัขพันธุ์ะกิตะอินที่หมอบอยู่ข้างๆเท้าของอิโตะ นานาโกะ ท้นใดนั้นเธอก็ถูกท่าทางบ๊องแบ๊วของหมาน้อยดึงดูด เธอจึง
ร้องเสียงแหลมว่า”ว้าว! มันโมโมตาโร่ใช่ไหม? ! พระเจ้าช่วย น่ารักเกินไปแล้ว! ! !
พูดจบ ก็รีบวิ่งเข้าไปหา
การขานชื่อของเธอ ทำให้ดึงดูดความสนใจของคนอื่นๆ
ฉินกางถึงกับหันไปพูดกับคุณท่านช่งรวมถึงครอบครัวอิโตะคนอื่นๆด้วยความรู้สึกอับอาย”ขอโทษทุกท่านด้วยครับ ปกติเด็กคนนี้ไม่ค่อย
รู้จักกฎกติกามารยาท มักจะเป็นกระต่ายตื่นตม……
พูดจบ เขากำลังอยากจะเข้าไปตำหนิฉินเอ้าเสวี่ยนสักสองสามคำ แต่สุดท้ายฉินเอ้าเสวี่ยนก็วิ่งไปถึงข้างหน้าของสุนัขพันธุ์อะกิตะอินฺตัว
นั้นเรียบร้อยแล้ว เธอนั่งลงแล้วยื่นมือเข้าไปหยอกเย้ากับสุนัข
ฉินกางส่ายหัวไปมาอย่างทำอะไรไม่ได้ ขณะเดียวกันคุณท่านซ่งก็หัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า”ประธานฉิน รีบนั่งก่อนเถอะครับ ผมขอ
แนะนำให้รู้จักกับตระกูลอิโตะแห่งประเทศญี่ปุ่นคุณอิโตะครับ”
ฉินกางรีบก้าวไปข้างหน้า แล้วจับมือกับคนของตระกูลอิโตะ แล้วกล่าวขอโทษว่า”เมื่อครู่ต้องขอโทษด้วยนะครับ ลูกสาวผมวันๆชอบเล่น
กับสุนัขแมว ขอทุกท่านโปรดให้อภัยด้วยนะครับ”
นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างยิ้มๆว่า”ประธานฉินไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เด็กผู้หญิงก็อย่างนี้แหละครับ เอ้าเสวี่ยนของพวกคุณ กับนานา
โกะของเราอายุไล่เลี้ยกัน ถึงแม้จะอายุยี่สิบต้ๆ แต่ความคิดก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ สถานการณ์แบบนี้ผมเข้าใจมากครับ”
ฉินกางพยักหน้า แล้วพูด”จริงครับ ลูกของเราสองครอบครัวอายุต่างกันไม่มาก อีกทั้งยังซอบศิลปะการต่อสู้ เห้อ บางครั้งผมก็คิดหนัก
คุณว่าเด็กผู้หญิง ไม่ชอบหมากล้อม พู่กันจีน ภาพวาดจีน แต่มาชอบเล่นมีดกับปืน วันๆเอาแต่เตะกระสอบทรายอยู่ที่บ้าน อาทิตย์เตะพังสอง
กระสอบ คุณว่าคุณทนได้ไหมครับเนี่ย……”
นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะเฮอะๆ แล้วพูดว่า”เมื่อก่อนผมน่ะ ชอบควบคุมลูก ไม่เพียงแค่ชอบให้ลูกเรียนศิลปะการต่อสู้ ยังชอบให้ลูกเรียน
เขียนอ่าน กระทั่งการซงชาและจัดดอกไม้ ฉันมักอยากจะปลูกฝังให้เธอเป็นกุลสตรีอย่างแท้จริง”
พูดถึงตรงนี้ นางาฮิโกะ อิโตะก็ถอนหายใจ แล้วพูดขึ้นมาว่า”แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ขอแค่ลูกมีความสุข ไม่เดินทางที่ผิด ผมก็พอใจแล้ว
ที่เหลือก็ให้เธอไปแสวงหาเองแล้วกัน”
“ใช่ครับ”ฉินกางพยักหน้าแล้วหัวเราะ พลางพูดขึ้นมาว่า”ตอนนี้ผมไม่ควบคุมเธออีกแล้ว ดังนั้นจึงขี้เกียจไปบงการ”
ทางด้านนี้ ความสนใจของฉินเอ้าเสวี่ยนถูกสุนัขพันธุ์ะกิตะอินุดึงดูดไปทั้งหมดแล้ว
เธอลูบหัวของสุนัขพันธุ์อะกิตะอินุตันั้นไปด้วย แล้วมองอิโตะ นานาโกะอย่างมีความหวัง พลางเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “นานาโกะ หมาตัวนี้
คุณให้ฉันจริงๆหรอคะ? ”
“ใช่ค่ะ! “อิโตะ นานาโกะพยักหน้าแล้วยิ้ม พลางพูดอย่างจริงจังว่า”มันชื่อโมโมตโรค่ะ เป็นเด็กผู้ชาย ถึงจะเป็นตัวผู้ แต่นิสัยเชื่องและ
อ่อนโยนมากเลยค่ะ จากนี้ไปขอฝากคุณเอ้าเสวี่ยนดูแลมันด้วยนะคะ! “