ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2589

บทที่ 2589
คำพูดของคามมิต ทำให้ทั้งเจ็ดคนที่เป็นคนชนชั้นสูงดุจดั่งถูกสายฟ้าฟาด รู้สึกเหมือนทั้งโลกพังครื่นลงมาภายในชั่วพริบตา
จุดประสงค์ของการถ่ายทำสารคดีในชีเรียของ4วกเขา แตกต่างกับเฮ่อจื่อชิวมาก อันที่จริงพวกเขาไม่ได้ใส่โลกอย่างแห้จริง ยิ่งไม่ได้มี
ความเห็นอกเห็นใจผู้คนในสงคราม พวกเขาแค่หวังว่าจะทำให้ประวัติของพวกเขามีความเก๋าขึ้น ทำให้ตัวเองมีทุนเติบโตมากขึ้นในสังคมชนชั้น
สูงหน้าซื่อใจคดทางตะวันตก
ในอนาคตเมื่อได้รับงานพาร์ทไทม่ในสังคมชนชั้นสูง บนงานเลี้ยงระดับไฮเอนด์ที่ทุกคนต่างสังสรรค์ครึกครื้นกัน ระหว่างที่ชนแก้วกันนั้น
ก็สามารถพูดคุยหัวเราะว่าตั๋วเองก็เคยถ่ายสารคดีที่ซีเรีย เพื่อต่อต้านสงคราม เล่าเรื่องพวกนี้ออกไป จะต้องดึงดูดคำยกยอสรรเสริญชื่นชมจาก
ผู้คนรอบๆได้อย่างแน่นอน
ถึงเวลานั้น ไม่เพียงแต่สามารถทำให้หัวหน้าประทับใจมากยิ่งขึ้น ยังสามารถทำให้เจ้าหน้าที่ระดับสูงมองตัวเองเปลี่ยนไป ซึ่งถือเป็น
คุณสมบัติที่ดีที่จะคงอยู่ไปชั่วชีวิตอย่างแน่นอน
แต่ว่า พวกเขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่า เมื่อมาถึงซีเรียเพื่อทำประวัติการศึกษาสำเนา แต่กลับเอาชีวิตของตัวเองเข้ามาเสี่ยงทั้งชีวิต!
เมื่อคิดถึงเรื่องที่จะต้องเป็นทาสอยู่สถานที่บ้ๆนี่ตลอดชีวิต ทั้งเจ็ดคนไม่มีข้อยกแม้แต่คนเดียว ก็ร้องไห้ออกมา!
คามมิตที่เห็นทั้งเจ็ดคนร้องห้ ก็ถามอย่างเยหยันว่า”ร้องไห้ทำไม? ตอนมาที่ซีเรียเคยคิดว่าจะมีวันนี้งั้นหรอ? ! ”
หนึ่งในเจ็ดคนนั้น คนอินเดียพูดสะอีกสะอื่นขึ้นมาว่า”เราแค่อยากจะมาทำประวัติส่วนตัวของพวกเรา คิดไม่ถึงว่าจะอันตรายขนาดนี้..
จอมพลคามมิต ขอร้องล่ะปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเราได้แค่เรียนหนังสือ เรื่องอื่นเราทำอะไรไม่เป็นเลย ท่านเก็บพวกเราเจ็ดคนไว้ที่นี่ จะเป็น
ภาระเปล่า! ”
คนอื่นๆต่างพากันร้องไห้และขอร้องอ้อนวอน
สำหรับพวกเขาแล้ว ขอแค่มีโอกาส ก็จะพยายามคว้าไว้อย่างเต็มที่
แต่ว่า คามมิตไม่ให้โอกาสพวกเขาแม้แต่น้อย เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า”นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกคุณที่เป็นผู้ชายจะต้องไปล้วง
ส้วม ผู้หญิงจะต้องไปเลี้ยงวัวเลี้ยงแกะ ห่งานวันละสิบหกชั่วโมง ถึงเวลาผมจะส่งคนไปจับตาดูพวกคุณไว้ ถ้าใครกล้ำขี้เกียจ ผมจะลงโทษไม่
ให้กินข้าวสามวัน ถ้าใครกล้าคิดหนี ผมจะหักขามันทั้งสองข้าง ให้เขาคลานไปล้วงส้วม! ”
สภาพในหมู่บ้านที่คามมิตประจำการอยู่ ลำบากมาก เมื่อก่อนยังมีฟฟ้าใช้ แต่นับตั้งแต่ที่เริ่มสงครามกลางเมือง ก็ไม่สามารถแม้แต่จะ
จ่ายไฟได้ ที่นี่ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีโทรคมนาคม ไม่มีน้ำประปาและน้ำบาดาล
ดังนั้น ชาวบ้านทั้งหมู่บ้าน รวมถึงนายทหารของคามมิต จะต้องใช้ส้วมหลุมในการปลดทุกข์
คนจำนวนพ้นสองพันคนถ่ายท้องปริมาณมาก เดิมที่เหล่าทหารจะต้องผลัดก้นทำความสะอาด และขนถ่ายของเสียออกจากหมู่บ้าน แต่
เรื่องพวกนี้ไม่ว่าใครต้องทำ ก็ต่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะบ่น
ดังนั้น คามมิตจึงแทบไม่คิดเรื่องนี้ ให้ผู้ชายทั้งห้าคนไปทำความสะอาดห้องน้ำ ทิ้งสิ่งปฏิกูล ขอแค่บีบบังคับทั้งห้าคนนี้ได้ จากนี้ไปทหาร
ของตัวเองก็ไม่ต้องไปทำงานสกปรกอีกต่อไป
เมื่อทั้งห้าคนได้ฟังจนจบ ความคิดที่อยากจะตายก็เริ่มก่อตัวขึ้น
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ต้องไปจัดการสิ่งปฏิกูลของคนพันสองพันคน รวมถึงทำความสะอาดห้องน้ำที่พวกเขาเคยใช้ ทั้งห้าคนก็รู้สึกว่าชีวิตของ
ตัวเองจบเห่แล้ว
เพราะคามมิตพูดแล้ว ว่าจะให้พวกเขาอยู่เป็นทาสรับใช้ที่ตลอดชีวิต จนตายก็ไปจากที่นี่ไม่ได้ นี่ก็หมายความว่า ขอแค่พวกเขายังมี
ชีวิตอยู่ พวกเขาก็จะต้องทำหน้าที่ทำความสะอาดห้องน้ำทุกวัน ห่งานทิ้งสิ่งปฏิกูล วนแล้ววนเล่า ไม่มีที่สิ้นสุด
คนเรามีชีวิตเดียว มีอะไรที่น่าเศร้ากว่านี้อีกไหม?
ทุกคนอดนึกถึงเย่เฉินไม่ได้ ภายในรู้สึกทั้งเกลียดและเสียใจ