ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2636

บทที่ 2636
สำหรับผู้หญิง ถุงน่องเป็นชุดอาภรณ์ติดตัวที่ขาดไม่ได้ นอกจากจะเสริมสร้างบุคลิกภาพแล้วยังให้ความอบอุ่นได้ด้วย
หลายปีก่อน น้อยนักที่จะได้เห็นผู้หญิงใส่กระโปรงในฤดูหนาว เพราะก่อนจะใส่กระโปรงต้องมั่นใจว่าช่วงขานั้นอุ่นก่อน แต่ถ้าท่อนบนใส่
กระโปรง ท่อนล่างใส่กางเกงต้องพิศวงมากแน่ๆ ถ้าท่อนบนใส่กระโปรงแล้วท่อนล่างใส่กางเกงลองจอห์นยิ่งพิสดารไปใหญ่ จนกระทั่งกางเกง
ซับในและถุงน่องซับในเป็นที่แพร่หลายถึงแก้ปัญหานี้ได้
แต่ถึงแม้ถุงน่องเป็นที่แพร่หลายแล้ว แต่เฮ่อจือชิวไม่เคยได้รับถุงน่องจากผู้ชายมาก่อน
ความรู้สึกแบบนี้ออกจะแปลกอยู่หน่อยๆ
แต่เธอก็รู้ดีในใจว่าเย่เฉินแค่ทำไปเพราะใส่ใจเท่านั้น ไม่อย่างนั้นตัวเองคงต้องใส่กระโปรงชุดนี้ทั้งที่เปลือยขาจริงๆ
เธอหยิบกระโปรงขึ้นมานาบตัวเองและเดินไปดูหน้ากระจก เธอมองตัวเองในกระจกแล้วอดอุทานออกมาไม่ได้ “ไซส์ที่คุณเย่ซื้อมาดูแล้ว
น่าจะพอดีตัวเป๊ะ แบบก็สวยมาก รสนิยมไม่เลวเลยจริงๆ…..
จากนั้นเธอวางกระโปรงลง และเห็นว่าถุงชาแนลใหญ่อีกถุงมีกล่องรองเท้าอยู่ จึงรีบเปิดกล่องรองเท้าออก พบว่าเป็นรองเท้าหนังแฟชั่นสี
ขาวที่ประณีตมาก เธอหยิบออกมาอย่างทนรอไม่ไหว ลองสวมดูและค้นพบด้วยความประหลาดใจว่า “ไซส์รองเท้าคู่นี้ไม่เล็กไปไม่ใหญ่ไปพอดี
ะ ใส่แล้วรับกับเท้ามาก ไม่รู้ว่าคุณเมีการวิเคราะห์ที่แม่นยำขนาดนี้ได้ยังไง หรือว่าเป็นผลลัพธ์จากการมองด้วยตาหรอ? ถ้าใช่ตาของเขาจะ
แม่นเกินไปแล้ว”
คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเธอก็มีความรู้สึกตื้นต้นในตัวเย่เฉินมากขึ้นกว่าปกติ
พอนึกได้ว่าเย่เฉินยังรอตัวเองอยู่และพ่อก็ร้อนใจกับสถานการณ์ของตัวเองมาก เฮ่อจือชิวไม่กล้าคิดอะไรมากไปกว่านี้ เธอรีบแต่งตัว
เตรียมออกไปข้างนอก
แต่ขณะที่เธอถอดชุดคลุมอาบน้ำออกถึงตระหนักได้ว่าตัวเองไม่มีชุดชั้นในสะอาดให้เปลี่ยน
เมื่อเช้าตอนมาถึงโรงแรมเธอล้าเกินไป แทบจะนอนหลับบนพรมนุ่มในห้องรับแขกด้วยซ้ำ
สุดท้ายเนื่องด้วยเนื้อตัวสกปรกเกินไปถึงฝืนอาบน้ำ หลังจากอาบเสร็จเธอเหนื่อยจนลืมตาไม่ขึ้น จึงหลับไปโดยไม่ได้คิดว่าต้องซักชุดชั้น
ในก่อน
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็หงุดหงิดสุดๆ บ่นพึมพำโทษตัวเองไม่หยุด “เฮ่อจื่อชิวเอ๋อเฮ่อจือชิว เธอนี่โง่เป็นบ้าเลย ทำไมถึงคิดไม่ถึงว่าต้องซัก
ชุดชั้นในให้สะอาดเพื่อเปลี่ยนนะ ตอนนี้จะทำยังไงล่ะ จะใส่ชุดชั้นในที่สกปรกแบบนี้ไม่ได้นะ น่าขยะแขยงเกินไป.
.แต่จะไม่ใส่ก็ไม่ได้….”
“จะให้คุณเย่ไปซื้อชุดชั้นในกลับมาให้ก็คงไม่ได้หรอก มันเอ่ยปากยากเกินไป….”
ในขณะที่เฮ่อจือชิวไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี อยู่ๆเธอก็พบว่าท่ามกลางถุงชาแนลใบใหญ่ของเย่เฉินมีถุงกระดาษสีชมพูใบเล็กฤงหนึ่งด้วย
เธอรีบหยิบถุงกระดาษนั้นขึ้นมาและพบว่าตราแบรนด์บนถุงนั้นเป็นแบรนด์ที่ขายชุดชั้นในสตรีชั้นสูงโดยเฉพาะ!”
“หรือว่า. หรือว่านี่คือชุดชั้นในที่คุณเย่ซื้อให้ฉัน?!”
คิดมาถึงตรงนี้หน้าของเฮ่อจือชิวก็แดงกำไปถึงคอ
เย่เฉินซื้อถุงน่องซับในให้เธอก็ทำเธออายมากพอแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินซื้อแม้กระทั่งชุดชั้นในมาให้ตัวเอง!
“แม้แต่ชุดที่แนบกายขนาดนี้ยังต้องให้คุณเย่ซื้อให้ฉัน นี่มัน….นี่มันน่าขายหน้าเกินไปแล้ว….·
ชั่วขณะนั้น ในใจของเฮ่อจือชิวความรู้สึกซับซ้อนมาก
ด้านหนึ่งโล่งอกเพราะมีทางออกแล้ว แต่อีกด้านก็รู้สึกอายเพราะความกรณีพิเศษของเรื่องนี้จนอยากจะคุมปี๊บ
ผ่านไปครู่หนึ่ง ความเป็นจริงเป็นฝ่ายชนะในใจที่สับสนวุ่นวายของเธอ เธอพึมพำกับตัวเอง “ไม่ว่ายังไงอย่างน้อยเรื่องชุดชั้นในก็มี
ทางออกแล้ว หลังจากนี้ฉันจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ ไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าคุณเย่”
คิดได้ดังนี้ เธอก็รวบรวมความกล้าเปิดถุงกระดาษสีชมพูนั้น…..
“แต่…