ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2699

บทที่ 2699
ตอนนี้เขาถอนหายใจเล็กน้อย มองซูจือหยู และพูดด้วยความผิดหวังเล็กน้อย:”จื่อหยู เราทั้งสองโตมาด้วยกัน ความสัมพันธ์ดีมาตลอด และ
ยังประสบการณ์ความเป็นความตายในญี่ปุ่นด้วยกัน ฉันในฐานะพี่ชาย หวังดีกับเธอมากๆ เธอจะปิดบังอะไรพี่อีก?”
เมื่อซจือหยูได้ยินเช่นนี้ เธอก็อดรู้สึกผิดไม่ได้เล็กน้อย และน้ำเสียงเธอดูไม่ค่อยมั่นใจ และพูดตะกกตะกัก:”พี่ ฉันเปล่า..
ซูจือเฟยถามเธอว่า:”เธอคิดว่าพี่เป็นคนโง่จริงๆ เหรอ? หลายปีมานี้พี่จะมองเธอไม่ออกเหรอ? ท่าทางแบบนี้ของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลัง
โกหก”
ซูจือเฟยพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า:”เฮ้อ แค่เรื่องนี้เธอจะปิดบังอะไรพี่อีก ไม่ใช่ผู้มีพระคุณของเธอคนเดียว เขายังเป็นผู้มีพระคุณของพี่ด้วย เขาก็
เคยช่วยชีวิตพี่ไว้ พี่รู้ว่าเธออยากตอบแทนเขา พี่ก็อยากตอบแทนเขา! ถ้าครั้งนี้เขาช่วยเธอและแม่จริงๆ งั้นตระกูลซูของเราติดหนี้เขาอยู่ 4 ชีวิต ถ้ามี
โอกาส พี่จะต้องคุกเข่าขอบคุณเขาต่อหน้า แต่เธอกลับเอาแต่ปิดบัง หรือว่าต่อไปพี่ไม่มีโอกาสได้ขอบคุณผู้มีพระคุณต่อหน้าเลยเหรอ?”
การป้องกันทางจิตใจของซูจือหยูพ่ายแพ้อย่างกะทันหัน
เพราะเธอไม่รู้ว่าพี่ชายของเธอ ซูจือเฟยได้เริ่มอ้างศีลธรรมแล้ว
ทันใดนั้น เธอก็อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก
อีกด้านหนึ่ง เอสัญญากับเย่เฉินว่าจะไม่เปิดเผยตัวตนของเขา
แต่ในทางกลับกัน ดูเหมือนว่าพี่ชายจะเดาโครงร่างของเรื่องนี้ได้ และพูดจนเธอไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร
หลังจากคิดแล้ว ซูจือหยูรู้สึกว่า:”ในเมื่อพี่ชายเดาถึงนี้แล้ว งั้นฉันจะยืนยันการเดาของเขา เพื่อไม่ให้เขาไม่พอใจ ส่วนข้อมูลเพิ่มเติมของผู้มี
พระคุณ ฉันไม่เปิดเผยก็ได้”
เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องพูดว่า!”พี่ พี่เดาถูกแล้ว คนที่ช่วยฉันและแม่ คือผู้มีพระคุณจริงๆ…
ซูจือเฟยหัวใจกระตุก
“เป็นแบบนี้จริงๆ
“ขิงแก่เผ็ดกว่าขิงอ่อน ปู่ไม่เคยเห็นผู้มีพระคุณมาก่อน ยังเดาได้ว่าเป็นเขา ถ้าเขาไม่เตือน เกรงว่าฉันจะนึกไม่ถึงชั้นนี้เลย.
ดังนั้นเขาจงใจแสร้งทำเป็นตื่นเต้นมาก และพูดอย่างดีใจว่า:”โอ้! เป็นผู้มีพระคุณจริงๆด้วย! ดีมากเลย! จือหยู พาพี่ไปพบผู้มีพระคุณได้เมื่อ
ไหร่ พี่จะต้องขอบคุณเขาต่อหน้า!”
ซูจือหยูรีบพูดว่า:”พี่ ฉันก็ไม่รู้ว่าผู้มีพระคุณอยู่ที่ไหน
ซูจือเฟยถามด้วยความประหลาดใจ:”เธอหมายความว่าไง? เธอเห็นผู้มีพระคุณแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ซูจือหยูพูดว่า:”เห็นอะเห็นแล้ว แต่ผู้มีพระคุณไม่เปิดเผยอะไรเลย และบอกให้ฉันกับแม่เก็บไว้เป็นความลับ ฉันไม่ รู้ด้วยซ้ำว่าผู้มีพระคุณชื่อ
อะไร และก่อนหน้านี้ฉันกับแม่ถูกผู้มีพระคุณจำกัดอิสรภาพจริงๆ จึงไม่รู้ข้อมูลเพิ่มเติมอะไรอีก”
เมื่อพูดอย่างนั้น เธอก็กลัวว่าซูจือเฟยจะไม่เชื่อ จึงพูดว่า”ผู้มีพระคุณเป็นคนที่มีความลึกลับซับซ้อน ไม่ยอมพูดอะไรเลย ข้อนี้พี่ก็น่าจะรู้ ตอน
ที่ช่วยเราครั้งแรก อย่าว่าแต่ข้อมูลส่วนตัวของเขาเลย แค่ประโยคเดียวยังไม่ยอมคุยกับเราเลย ยอมฝีมือชั้นสูงอาจจะมีนิสัยอย่างนี้กันหมดก็ได้…..
ซูจือเฟยอดผิดหวังไม่ได้เมื่อได้ยินแบบนี้
เขาไม่สงสัยเลยซูจือหยูพูดแบบนี้เลย
เพราะผู้มีพระคุณนั้นเป็นคนถ่อมตัวมากจริง ๆ และเยือกเย็นมาก ไม่ยอมที่จะทิ้งเบาะแสใด ๆ ให้ผู้อื่นทราบเลย
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็รีบพูดขึ้นว่า:”พี่ว่านะ ผู้มีพระคุณต้องอยู่ที่จินหลิงแน่นอน งั้นเราก็สามารถค้นหาที่อยู่ของเขาต่อไปได้ ครั้งนี้ขอบเขตมี
ขนาดเล็กกว่าเมื่อก่อนมาก คิดว่าเราน่าจะหาเบาะแสได้บ้าง !”
ซูจือหยูกลัวว่าพี่ชายของเขาจะมองอะไรออก ดังนั้นจึงแสร้งทำเป็นเห็นด้วยกับเขา และพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า:”พี่พูดถูก! เมื่อกี้ฉันกำลังคิด
เรื่องนี้อยู่ ในเมื่อครั้งนี้ลดขอบเขตลงจนเป็นจินหลิงแคบลงได้ ถ้าอย่างนั้นคงจะหาผู้มีพระคุณได้ง่ายขึ้นมาก!”
พูดจบ ก็รีบพูดอีกครั้งว่า:”แต่เราต้องถ่อมตัวหน่อย และอย่าตามหาอย่างเปิดเผย ยังไงก็อยู่ใต้จมูกของผู้มีพระคุณ และเขาไม่ต้องการให้เรา
หาเขาเจอ ถ้าทำให้เขารู้สึกตัว เขาอาจจะโกรธ บางทีฉันอาจจะไปจากจินหลิงก็ได้!”
ซูจือเฟยก็เห็นด้วยกับคำพูดของซูจือหยู เลยรีบพูดว่า:”อย่าเรื่องนี้เธอไม่ต้องกังวล พี่จะหาวิธีเอง!”