ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 280

บทที่ 280
สำหรับเขา เขาใฝ่ฝันที่อยากจะได้ร่างกายของเซียวชูหรัน
รู้ไหมว่าเซียวชูหรันคือสาวงามอันดับหนึ่งในจินหลิง และเธอสมควรได้รับชื่อนี้แน่นอน เรียกได้ว่าเป็นที่สุดของที่สุดเลยเชียว
แต่ทว่าตอนนี้ ผู้หญิงที่แทบจะสมบูรณ์แบบ ไม่นานก็จะเป็นของเขาแล้ว สิ่งนี้จะไม่ทำให้หัวใจของเขาตื่นเต้นได้อย่างไร!
หม่าหลันที่อยู่ข้างๆเมื่อได้ยินคำนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
เกาจวิ้นเว่ยบอกว่าจะขอโทษเซียวชูหรันเป็นอย่างดี แล้วจะสารภาพรักไม่ใช่เหรอ?
แต่ตอนนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?
เธอรีบเดินไปขวางไว้และพูดว่า: “จวิ้นเว่ย นี่มันอะไรของคุณ? ตอนแรกคุณไม่ได้บอกกับป้าอย่างนี้นี่!”
“พูดบ้าอะไร!” เกาจวิ้นเว่ยสีหน้าเปลี่ยน ยกเท้าขึ้นมาเตะหม่าหลันล้มลงไปที่พื้น กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชาว่า: “คุณคิดว่าผมให้คุณเรียกลูกสาวคุณมา เพื่อที่อยากจะสารภาพรักกับเธองั้นเหรอ แล้วจากนั้นก็เป็นลูกเขยของคุณ? ฝันกลางวันให้น้อยๆหน่อยนะ!”
เมื่อพูด เขาทำหน้าเย็นชาและกล่าวต่อว่า: “คนที่เห็นแก่เงินอย่างคุณ เหมาะจะเป็นแม่ยายผมเหรอ? ผมจะบอกคุณให้นะ ผมก็แค่อยากจะปล้ำเซียวชูหรันก็เท่านั้น ไม่เพียงแค่ผมอยากจะปล้ำนะ พ่อผมก็อยากด้วย!”
ในตอนนี้ เกาเจี้ยนจูนเดินเข้ามาพร้อมกับปืนพก และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ลูกชาย ที่ลูกพูดก็ถูกครึ่งหนึ่ง ไม่เพียงแค่ฉันอยากจะปล้ำเซียวชูหรัน ฉันก็อยากจะลองหม่าหลันดูเหมือนกัน! ผู้หญิงที่อายุปูนนี้ที่มีเสน่ห์อย่างนี้ ฉันชอบ!”
หม่าหลันตกใจจนสีหน้าซีดเผือด หลุดปากพูดว่า： “พวกคุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ……แบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!”
“ผิดกฎหมายแม่คุณสิ!” เกาจวิ้นเว่ยด่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “วันนี้เราไม่เพียงแค่จะปล้ำพวกคุณทั้งสองคน และจะเรียกเย่เฉินมาด้วยเพื่อที่จะยิงเขา! เศษสวะโหลยโท่ย กล้าต่อกรกับฉัน แล้วยังมาหักขาฉันอีก ฉันยิงหัวหมาอย่างเขาเพียงนัดเดียว ต่อหน้าคุณทั้งคู่!”
หม่าหลันร้องตกใจ โพล่งปากพูดว่า: “จวิ้นเว่ย นี่เป็นความคับแค้นใจส่วนตัวของคุณกับเย่เฉิน ไม่เกี่ยวอะไรกับเราสองคน คุณจะจัดการเย่เฉินยังไงฉันไม่สน แต่คุณต้องปล่อยเราสองคนไปก่อน!”
“ปล่อยคุณงั้นเหรอ?” เกาจวิ้นเว่ยกล่าวด้วยความดูถูก: “ฝันไปเถอะ! วันนี้คุณกับเซียวชูหรันก็อย่าคิดจะหนีไปเลย”
หม่าหลันร้องและพูดว่า: “จวิ้นเว่ย ป้าเชื่อว่าคุณไม่ใช่เด็กไม่ดี เหตุผลที่คุณมาอยู่บนเส้นทางนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเย่เฉินหักขาของคุณ น้าขอร้องล่ะ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา คุณปล่อยน้ากับชูหรัน จะได้ไหม?”
“ผมไม่ใช่เด็กไม่ดีงั้นหรอ?” เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะเสียงดัง นั่งยองๆบนพื้น จ้องมองใบหน้าที่หวาดกลัวของหม่าหลัน และกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “จะบอกคุณตรงๆนะ เหตุผลที่คุณและสามีของคุณเซียวฉางควนประสบอุบัติเหตุรถยนต์ในวันนั้น ก็เป็นฝีมือของผม ผมไปหาคนขับรถบรรทุก ให้เงินเขาไปสองแสน ให้เขาตั้งใจฝ่าไฟแดง ชนรถ BMW เซียวฉางควน ทำให้เขาเป็นอัมพาต!”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมา เซียวชูหรันในใจเกิดความโมโหสุดขีด!
เธอเอ่ยปากถามว่า: “เกาจวิ้นเว่ย! คุณทำแบบนี้ทำไม? พ่อแม่ฉันไปล่วงเกินคุณตอนไหน?”
เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า: “พ่อแม่คุณไม่ได้ล่วงเกินผม แต่ใครใช้ให้ผมชอบคุณล่ะ? ใครใช้ให้ผมชอบคุณ แต่คุณกลับไม่สนใจผมเลย? ผมชอบคุณ คุณก็ไม่ให้โอกาสผม งั้นผมก็ต้องสร้างโอกาสขึ้นเองสิ!”
เมื่อพูดอยู่ เกาจวิ้นเว่ยก็พูดอีก: “คุณว่า ถ้าผมไม่ชนจนทำให้พ่อของคุณกลายมาเป็นแบบนั้น แล้วให้หมอเทวดาหลิวรักษาพ่อของคุณ ผมจะเอาชนะใจคุณ แล้วเอาตัวของคุณมาหลับนอนด้วยได้อย่างไรล่ะ?”
“โอ้……” เกาจวิ้นเว่ยพูดมาจนถึงตรงนี้ เขาถอนหายใจยาวๆ และกัดฟันพูดว่า:”น่าเสียดาย! ใครจะไปคิดว่ายาวิเศษขี้หมานั่นใช้ไม่ได้ผลเลย
จู่ๆก็มีไอ้เศษสวะเย่เฉินทำเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นมา ถ้าไม่อย่างนั้น ไม่แน่ตอนนี้เธออาจจะเป็นผู้หญิงของฉันไปแล้วก็ได้!”
“ต้องโทษไอ้เย่เฉินคนที่สมควรตายคนนั้น! ทำลายแผนทั้งหมดของฉัน! แล้วแม่งก็ให้หงห้าโยนฉันออกนอกหน้าต่าง ทำให้ฉันเป็นง่อยตั้งแต่อายุยังน้อย! ความแค้นนี้ วันนี้ฉันจะต้องคิดกำไรคืนมาให้หมด!”
เซียวชูหรันตะโกนด้วยความโกรธ: “เกาจวิ้นเว่ย! คนอย่างคุณ ไม่กลัวเวรกรรม ไม่กลัวฟ้าผ่าเหรอ?!”
“ฟ้าผ่างั้นเหรอ?” เกาจวิ้นเว่ยหัวเราะและพูด: “ก็ดีนะ ขอแค่ผมได้ปล้ำกับสาวสวยที่สุดในจิงหลิงอย่างคุณ แม้ว่าพระเจ้าประทานฟ้าผ่าผมให้ตาย ผมก็ยอม! แต่ก่อนอื่น คุณต้องให้ผมได้เสพสุขก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ!”
————