ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2803

ไหม้เฉิงซินกัดฟันพร้อมพยักหน้าแล้ว แม้ว่าไม่เชื่อใจเย่เฉิน แต่ในเวลานี้ก็ไม่มีพื้นที่ว่างให้เขาได้เลือกแต่อย่างใดแล้ว ทำได้เพียงกัดฟันเดินออกมาจากรถแท็กซี่แล้ว
และในเวลานี้ ซวนเฟิงเหนียนขับรถVolkswagenคันนั้นขึ้นภูเขาอย่างความเร็ว เห็นว่าไหม้เฉิงซินลงจากรถแล้ว เขาก็เหยียบคันเร่งเลย ขับชนท้ายรถแท็กซี่คันนั้นของเย่เฉินเลย
เสียงดังปัง รถแท็กซี่คันนั้นของเย่เฉินถูกชนออกไปไกลกว่าหลายเมตร เขารอให้รถจอดนิ่ง แสร้งทำเป็นลงมาจากรถอย่างโมโห พูดตะโกนไปยังรถVolkswagenที่อยู่ด้านหลังว่า ： “แกประสาทเหรอ？ดึกดื่นอย่างนี้สถานที่แย่ๆเช่นนี้ก็มีรถของฉันแค่คันเดียวแก็ยังจะมาชนท้ายรถ？！”
ประตูรถVolkswagenคันหลังเปิดออกมาทันที ผู้ชายคนหนึ่งที่เปล่งประกายความชั่วร้ายไปทั่วทั้งตัว เปิดประตูเดินลงมาแล้ว มองไปที่เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า ： “วัยรุ่น ไม่ต้องโมโหกันขนาดนี้ได้ไหม！”
เย่เฉินถามอย่างโมโหว่า : “แกชนรถฉันแล้ว ยังจะไม่ให้โมโหมากขนาดนี้อีกเหรอ？”
ซวนเฟิงเหนียนยิ้มอย่างน่าหวาดกลัว พูดกล่าว : “เมื่อคนเราโมโห ทำให้เกิดเลือดคั่งในสมองได้ง่าย สมองที่มีเลือดคั่งนี้ก็เหมือนกับเนื้อหมูที่ไม่ได้เจาะเอาเลือดออก ไม่อร่อย！ ”

เย่เฉินด่าอย่างระอุ : “แม่งเอ๊ย สมองแกมีปัญหาเหรอ？”
ซวนเฟิงเหนียนหัวเราะฮ่าๆออกมา : “ไอ้เด็กน้อย วันนี้ตกมาอยู่ในกำมือของฉันแล้ว ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของแกอย่างมาก ฉันจะทำให้แกได้สัมผัสรสชาติของการถูกเจาะกลางกะโหลกศีรษะ สมองถูกสูบออกไปจนหมดเกลี้ยง！ ”
พูดแล้ว เขาก็รีบหยิบหนอนกู่สีขาวที่ทั้งอ้วนทั้งใหญ่นั่นออกมาจากอ้อมแขน พูดด้วยความรักอย่างทะนุถนอมว่า : “เด็กดีของฉัน แกกินอาหารเรียกน้ำย่อยจานนี้ก่อนนะ กินจานนี้เสร็จแล้ว อีกเดี๋ยวค่อยให้แกกินไอ้แก่นั่น！”
ในเวลานี้ ไหม้เฉิงซินที่อยู่ข้างๆพูดด่าทออย่างรุนแรงว่า : “ซวนเฟิงเหนียน！แกคิดจะทำอะไร？！”
ซวนเฟิงเหนียนมองไปยังไหม้เฉิงซิน พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า : “แน่นอนว่าฉันอยากจะฆ่าแกไง！”

“แต่ว่า ขอเพียงแค่แกบอกเบาะแสที่แกหาเจอให้กับฉันอย่างตรงไปตรงมา อีกเดี๋ยวฉันจะทำให้แกได้มีความสุขก่อน แล้วค่อยให้หนอนกู่ดวงชะตาของฉันกินสมองของแก”
“แต่ถ้าแกไม่บอกมาซะดีๆ งั้นฉันก็จะให้มันแทะกลางกะโหลกศีรษะของแกทีละนิดๆจนหมดเกลี้ยง ทำให้แกได้สัมผัสด้วยตัวเองกับความรู้สึกที่สมองถูกกินจนหมดเกลี้ยงสักหน่อย ！”
“เชื่อฉัน นั่นจะทำให้แกตายไปดีกว่ามีชีวิตอยู่ซะอีก ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ อีกเดี๋ยวแกสามารถดูก่อนได้ว่าไอ้หมอนี่จะตายยังไง ！”
เย่เฉินในเวลานี้ก็เม้มปากแล้ว พูดด้วยใบหน้าที่ดูถูกว่า ： “แม่งเอ๊ย ไอ้โง่ที่ไม่รู้ว่าโผล่หัวออกมาจากไหน เลี้ยงหนอนยักษ์ที่น่าขยะแขยงนี้ก็ถือว่าช่างเถอะ แต่แม่งยังจะคุยโวโอ้อวด ก็แค่ของเน่าๆ ยังคิดอยากจะกินสมองกู？สรุปว่าเมื่อว่ามึงแม่งไปดื่มเมาที่ไหนมาเหรอ？กำลังคิดเพ้อฝันเหรอพูดจามั่วซั่วขนาดนี้？”

ซวนเฟิงเหนียนหัวเราะฮ่าๆ พูดด้วยใบหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามว่า : “ฮ่าๆ คนที่ไม่รู้อะไรย่อมไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้นจริงๆ หนอนกู่ดวงชะตานี่ของฉันฆ่าคนมานับไม่ถ้วนแล้ว ในนั้นก็มีหลายคนที่เรียกว่ายอดฝีมือแห่งศิลปะการต่อสู้ แต่เมื่อยอดฝีมือเหล่านั้นเผชิญหน้ากับมัน ต่างก็เป็นลูกแกะที่รอถูกเชือด ไม่สามารถที่จะตอบโต้กลับได้เลย ยิ่งไปกว่านั้นคนธรรมดาๆอย่างแกนี้？อีกเดี๋ยวแกก็จะได้ชดใช้กับความไม่รู้ประสีประสาของแกอย่างน่าเวทนาที่สุด”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูดเหอะออกมา : “ไอ้แก่อย่างแกหยุดคุยโวโอ้อวดต่อหน้ากูได้แล้ว ตอนกูเด็กๆก็ใช่ว่าจะไม่เคยเลี้ยงดักแด้มาก่อนซะหน่อย หนอนนี่ของแกก็แค่ใหญ่กว่าดักแด้นิดเดียวก็เท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ？สุดยอดอะไรกัน？”
“ไอ้สารเลว！” ซวนเฟิงเหนียนพูดด่าด้วยความโกรธ : “เด็กโง่ๆอย่างแก จู่ๆก็กล้าเอาหนอนกู่ดวงชะตาของกูไปเปรียบเทียบกับดักแด้ ฉันจะเอาชีวิตอันไร้ค่าของแก！”
พูดแล้ว เขาก็เขย่ามือข้างหนึ่ง ตะโกนเรียกหนอนกู่ดวงชะตานั่นว่า : “ไป！”
ตามมาด้วย หนอนกู่ดวงชะตานั่นรีบม้วนกลายเป็นทรงกลม แล้วก็ดีดอยู่ในฝ่ามือของเขาทันที ทั้งตัวก็กระโดดลอยขึ้นบนอากาศแล้ว พุ่งมาที่กลางศีรษะของเย่เฉินเลย
นี่จึงทำให้เย่เฉินเห็นได้อย่างชัดเจน หนอนกู่ที่มาอย่างรวดเร็วนั่น เมื่ออ้าปากขึ้นมาเต็มไปด้วยฟันดำ ปากนั่นมองดูแล้ว ดูเหมือนว่าจะคมกว่าใบมีดที่ทำจากสเตนเลสมากกว่าอีก เขาไม่สงสัยเลยสักนิดว่าสิ่งนี้สามารถกัดกลางกะโหลกศีรษะของคนให้กลายเป็นรูใหญ่ได้เพียงแค่คำเดียว！