ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2815

เฮ่อจือชิวมีความชัดเจนมากเกี่ยวกับตรรกะพื้นฐานของนักธุรกิจส่วนใหญ่
ขอเพียงแค่ออกมาทำธุรกิจ ต่างก็แทบจะมีคุณสมบัติที่เหมือนกัน
ประการแรกคือแทบจะทุกคนล้วนแต่ใช้เงินลงทุนและทุนสำรองเกินจริง
คนหนึ่งลงทุน 500,000 หยวนเพื่อเปิดร้าน เมื่อคนอื่นถามถึงการลงทุนด้านการออกแบบของเขา เขาจะต้องเพิ่มเปอร์เซ็นต์ที่แน่นอนขึ้นจากพื้นฐานนี้อย่างแน่นอน
ด้านหนึ่งเพื่อเกียรติและใบหน้า อีกด้านหนึ่งก็เพื่อเป็นการยกระดับให้เข้าเกณฑ์อุตสาหกรรม
ประการที่สองคือ นักธุรกิจแทบทุกคน ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือจับเสือมือเปล่า สำหรับนักธุรกิจแล้ว การจับเสือมือเปล่าเป็นความสำเร็จทางธุรกิจที่ยอดเยี่ยม เพราะมีเพียงแค่การจับเสือมือเปล่าเท่านั้นที่จะสามารถบรรลุผลกำไรสุทธิได้
ดังนั้น เธอก็ไม่รู้ แท้จริงแล้วเย่เฉินสามารถนำเงินออกมาดำเนินธุรกิจนี้ได้สักเท่าไหร่
ตอนนี้เย่เฉินครุ่นคิดอยู่สักครู่ เอ่ยปากพูดว่า: “ในระยะแรก ผมจะทุ่มเงิน 5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐเป็นทุนเริ่มต้น อาจมีการลงทุนเพิ่มเติมหลายหมื่นล้านดอลลาร์ในอนาคต แต่ขึ้นอยู่กับประสิทธิภาพในระยะแรกของเรา”
ขณะที่พูด เขาก็ถามเฮ่อจือชิวว่า: “5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับคุณแล้ว พอใช้สำหรับระยะแรกไหม?”
เฮ่อจือชิวพูดอย่างไม่ลังเลว่า: “พอแล้ว พอใช้แน่นอน! ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็สามารถต่อยอดจากความคิดเดิมได้ ขยายขอบเขตเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เราสามารถสั่งซื้อเรือขนส่งสินค้าใหม่ 10 ลำให้กับอู่เรือได้ในคราวเดียว เช่นนี้ปีหน้า ความสามารถในการขนส่งของเราจะต้องดีขึ้นมากแน่นอน”
เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “เรื่องพวกนี้ยกให้คุณตัดสินใจแล้วกัน”
ในตอนนี้ มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก รวมถึงเสียงของเลขาของหวังตงเสวี่ยน: “ประธานหวัง คุณซ่งและคุณอิโตะมาแล้วค่ะ”
หวังตงเสวี่ยนรีบพูด: “รีบเชิญเข้ามา”
ในตอนนี้เย่เฉินกล่าวกับเธอและเฮ่อจือชิวว่า: “หวั่นถิงและนานาโกะยังไม่ค่อยรู้จักกับตระกูลเย่ของผมดี เดี๋ยวก็ระวังหน่อยนะ ห้ามพูดอะไรหลุดปากเด็ดขาด”
สองคนพยักหน้าตอบรับพร้อมกัน
ในขณะนี้ เลขาเปิดประตูห้องทำงาน ซ่งหวั่นถิงที่สวยเตะตาผู้คน และอิโตะ นานาโกะสาวที่สุภาพเรียบร้อยก็เดินเข้ามาพร้อมกัน
เมื่อเห็นเย่เฉิน ซ่งหวั่นถิงกล่าวอย่างเคารพว่า: “อาจารย์เย่!”
อิโตะ นานาโกะก็กล่าวอย่างซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่ไหว: “เย่เฉินซัง!”
เฮ่อจือชิวเห็นความงามอันน่าทึ่งของทั้งสอง ในใจตกตะลึงอย่างมาก
เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ข้างกายเย่เฉิน มีสาวสวยมากมายขนาดนี้
เพียงแต่หวังตงเสวี่ยนก็ทำให้เธอตะลึงในความงาม กลับคิดไม่ถึงว่า สาวสวยสองคนตรงหน้า ไม่มีใครแย่ไปกว่าหวังตงเสวี่ยนเลย
อีกอย่าง เฮ่อจือชิวคิดอย่างมั่นใจว่า ถ้าเพิ่มตัวเองเข้าไป สาวสี่คนนี้ก็นับว่าเป็นสี่นางฟ้าก็ไม่มากเกินไป……
เธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ทำไมคนสวยเยอะจัง ต่างก็เรียกเย่เฉินต่างกัน อย่างเช่น ตัวเองเรียกเย่เฉินว่าคุณเย่ หวังตงเสวี่ยนเรียกเย่เฉินว่าคุณชาย และซ่งหวั่นถิงเรียกเย่เฉินว่าอาจารย์เย่ ส่วน อิโตะ นานาโกะก็เรียกเขาว่าเย่เฉินซัง
ไม่รู้ว่าทำไม เธอมักจะรู้สึกว่า ในคำเรียกเย่เฉินของอิโตะ นานาโกะมีความคลุมเครือไม่ชัดเจน ฟังดูค่อนข้างใกล้ชิดมากกว่าคำว่าอาจารย์เย่หรือคุณชายอะไรทำนองนี้
เย่เฉินคุยกับทั้งสองในตอนนี้ว่า: “พวกคุณทั้งสองมาพอดี ฉันกำลังคุยกับจือชิวและตงเสวี่ยนเรื่องการขนส่งทางทะเลอยู่”
ขณะที่พูด ก็แนะนำตัวให้รู้จักกันและกันคร่าวๆ
หลังจากนั้น โตะ นานาโกะพูดว่า: “จริงสิเย่เฉินซัง ฉันได้รับข้อความ หยวนหยางขนส่งกรุ๊ปของตระกูลซู ได้เปลี่ยนแปลงผู้ถือหุ้น เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้หุ้นทั้งหมดอยู่ในชื่อซูจือหยูของตระกูลซู บริษัทนี้มีกองเรือเดินทะเลขนาดใหญ่มาก แต่ตอนนี้พวกเขาก็ยังอยู่ในขั้นตอนที่โดนปิดกั้นอยู่ ทั้งบริษัทไม่สามารถฟื้นฟูทรัพย์สินหุ้นได้ หากเย่เฉินซังสามารถค้นพบช่องโหว่ของซูจือหยูได้ จะต้องเป็นการลงทุนลงแรงน้อย แต่ผลตอบแทนที่ได้มากเป็นทวีคูณแน่นอน!”