เย่เฉินพูดว่าต่อไปจะต้องมีโอกาส ซึ่งทำให้นางาฮิโกะ อิโตะรู้สึกตื่นเต้นอย่างไร้เหตุผล
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าแม้ว่าการแพทย์แผนปัจจุบันจะก้าวหน้าไปมากแล้ว แต่ก็ไม่มีทางที่จะให้แขนขาเกิดใหม่ได้
ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้เทคโนโลยีสมัยใหม่ยังไม่สามารถทำลายการฟื้นตัวของเซลล์ได้100% นี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้บาดแผลกลายเป็นแผลเป็น และไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อนเกิดการบาดเจ็บได้
รอยกรีดที่ข้อมือเบาๆ แผลเป็นหลังรักษาจะคงอยู่ไปชั่วชีวิต ขาที่ถูกตัดแล้วจะกลับขึ้นใหม่ได้อย่างไร ?
ไม่ต้องพูดถึงว่าขาจะงอกออกมา แค่เพียงหลังการตัดขา ก็มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่สองแผลที่โคนต้นขา มันไม่สามารถทำให้สอดคล้องกับผิวหนังส่วนอื่น ๆ ของร่างกายได้
ทุกคืนหลังจากถอดขาเทียม นางาฮิโกะมองไปที่รอยแผลเป็นสีแดงเข้มสองแผลที่โคนต้นขาของเขา จะรู้สึกรังเกียจและน่าขยะแขยงมาก
แต่เขารู้ดีว่านี่คือระดับสูงสุดของการแพทย์แผนปัจจุบันแล้วแม้ว่าเขาจะค้นหาแพทย์ที่มีชื่อเสียงทั่วโลก ก็ไม่สามารถทำให้อาการของเขาดีขึ้นได้
ดังนั้น ถ้าใครกล้าพูดต่อหน้าเขาว่าเขาสามารถสร้างแขนขาที่หักได้ขึ้นมาใหม่ได้ เขาจะด่าเขาอย่างรุนแรง
แต่ว่า มีเพียงเย่เฉินเท่านั้นที่ต่างกัน
คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของเย่เฉิน แม้ว่าเย่เฉินจะบอกว่าจะมีโอกาสในอนาคต แต่นางาฮิโกะ อิโตะก็รู้สึกว่าสิ่งนี้จะเป็นจริงอย่างแน่นอน!
ดังนั้น จะให้เขาไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร
ในเวลานี้เขามองไปที่เย่เฉิน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา และพูดอย่างสั่นเทา:”คุณเย่ ถ้าคุณมีวิธีทำให้ผมฟื้นตัวเหมือนเมื่อก่อนได้จริงๆ ผมจะรับใช้คุณไปตลอดชีวิต และจะทำตามคำสั่งของคุณคนเดียว!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย:”ผมจะทำให้ดีที่สุด ไม่ว่ายังไงเงินจำนวน 4.5 พันล้านดอลลาร์นั้นก็ไม่ได้เอาฟรีๆ ขอแค่คุณอิโตะไม่โทษผมก็พอ”
พอนางาฮิโกะ อิโตะได้ยิน ก็หัวเราะเสียงดังและพูดว่า:”ตอนนั้นผมเคยแค้นคุณเย่ เพราะเงินจำนวน 4.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเงินนี้ใช้ไปคุ้มค่าจริงๆ!”
พูดตามตรงนางาฮิโกะ อิโตะ กังวลเรื่องเงินจำนวน 4.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐมาโดยตลอด
ก่อนหน้านี้มีความขุ่นเคืองอย่างสุดซึ้ง แต่หลังจากนั้นเย่เฉินได้ช่วยเขาไว้ และหลังจากที่ลูกสาวแสดงให้เห็นชัดเจนว่าตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ ความคิดของนางาฮิโกะ อิโตะ ก็บรรเทาลงอย่างมาก
แต่ก็เหมือนกับตอนที่เขายอมรับการตัดขาของเขา แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยอมรับก็ตาม แต่เมื่อนึกถึงแต่ละครั้ง ก็เหมือนกับเห็นรอยแผลเป็นที่ขา ก็มักจะไม่สบายใจ
ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินว่าเย่เฉินอาจจะสามารถทำให้ตัวเองฟื้นตัวได้เหมือนก่อน เขาก็โล่งใจกับเงินจำนวน 4.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐโดยสิ้นเชิง
ทานากะ โคอิจิที่อยู่ข้างๆ ก็มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าในหัวใจของเขาเช่นกัน
แต่ว่าเขารู้สึกไม่มั่นใจตัวเองเล็กน้อย และมักจะรู้สึกว่าเรื่องดีๆแบบนี้ กลัวว่ามันจะไม่ถึงเขา
แต่นางาฮิโกะ อิโตะในใจคิดถึงลูกน้องที่จริงใจของเขาอยู่ตลอด และถามเย่เฉินว่า:”คุณเย่ ถ้าต่อไปคุณมีทางออกจริงๆ ให้โอกาสทานากะสักครั้งได้ไหม? ถ้าคุณต้องการเงินล่ะก็ ผมจะจ่ายเอง!”
ทันทีที่ทานากะ โคอิจิได้ยินสิ่งนี้ น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาทันที สองมือจับเสื้อแน่นๆ จมูกเริ่มสั่นอย่างรุนแรงโดยไม่ตั้งใจ
เย่เฉินเหลือบมองทานากะ และพูดด้วยรอยยิ้ม:”พวกคุณไม่ต้องกังวล หากถึงเวลาที่เหมาะสม ผมจะให้พวกคุณทั้งคู่ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง”
นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที และทานากะ โคอิจิที่อยู่ข้างๆ ก็ควบคุมอารมณ์ไม่ได้อีกต่อไป ปิดหน้าแล้วร้องไห้เงียบๆ
ทันใดนั้นเอง ประตูถูกคนเปิดออก อิโตะ นานาโกะที่สวมชุดลำลอง รูดบัตรและเดินเข้ามา
เธอมาที่ห้องนั่งเล่น และกำลังจะเรียกพ่อ แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นเย่เฉินนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น และจู่ๆ ก็โพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ”เย่เฉินซัง! ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
