“บัดซบ！”จงเจิ้งทาวตะคอกด้วยความโกรธ“ล้อเล่นอะไรกัน？！จะให้ลูกชายผมไปเป็นลูกเรือสามปี เขาคิดว่าเขาเป็นใครกันห้ะ？！วันนี้ถ้าเขาไม่ปล่อยลูกผมกลับมา ได้เห็นดีกับผมแน่！”
เย่ฉางหมิ่นเกลี้ยกล่อมเขา“เจิ้งทาว ฟังฉันหน่อยเถอะ คนอย่างเย่เฉิน ไม่ใช่คนที่จะยั่วยุได้ ถึงจะเป็นฉันก็ทำอะไรเขาไม่ได้ ถ้าล่วงเกินเขาจะต้องได้รับการลงโทษจากเขา แม้แต่พ่อของฉันยังไม่เข้าข้างฉันเลย ครั้งนี้เทียนหยู่อยู่ในมือของเขา ใครก็ช่วยเขาไม่ได้หรอก รวมถึงฉันและคุณ”
“ว่าไงนะ？！”จงเจิ้งทาวกัดฟันกอดถามว่า“คุณหมายความว่าผมจงเจิ้งทาวที่ใช้ชีวิตมา50ปี ยังสู้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมของตระกูลเย่พวกคุณไม่ได้อีกงั้นหรอ？！”
เย่ฉางหมิ่นอยากบอกกับเขาว่า อย่าว่าแต่คุณเลย แม้แต่ทายาทสองคนของตระกูลซูที่อายุไล่เลี่ยกับคุณยังไม่สามารถหนีอุ้งปีศาจของเย่เฉินพ้นเลย เพียงแต่ประโยคนี้เธอไม่กล้าพูดกับจงเจิ้งทาว เพราะในใจของเธอรู้ดี ถ้าตนทรยศเย่เฉิน เย่เฉินจะต้องไม่ปล่อยเธอไปแน่
ดังนั้น เธอจึงเกลี้ยกล่อมด้วยความหวังดีว่า“เจิ้งทาว เรื่องนี้ฉันขอเตือนคุณให้ยอมรับอย่างใจเย็นเถอะ สำหรับทางด้านเทียนหยู่ ถึงแม้อีสามปีข้างหน้าจะค่อนข้างลำบาก แต่มันก็เป็นวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดแล้ว”
จงเจิ้งทาวพูดอย่างเย้ยหยันว่า“เย่ฉางหมิ่น ตระกูลเย่ของพวกคุณ รังแกคนอื่นเกินไปแล้วนะ！คุณอยากปกป้องหลานชายคุณใช่ไหม？งั้นคงไม่ต้องเอาอนาคตของลูกชายผมไปก็ได้มั้ง？！อีกอย่าง คุณเห็นผมจงเจิ้งทาวเป็นเด็กสามขวบรึไง？คิดว่าเกลี้ยกล่อมผมไม่กี่คำ แล้วผมจะยอมให้ลูกชายผมไปลอยอยู่ในทะเลสามปีหรอ？ผมจะบอกอะไรคุณให้นะ เพ้อเจ้อทั้งเพ！”
เย่ฉางหมิ่นถึงกับร้อนใจ โพล่งออกไปว่า“จงเจิ้งทาว！คุณฟังไม่เข้าใจรึไง？หลานชายคนนี้ของฉันแทบอยากจะขึ้นมาขี้มาคอฉัน ถึงฉันจะต้องปกป้องหมาฉันก็ไม่มีทางปกป้องเขาหรอก！ที่ฉันเกลี้ยกล่อมคุณ มันเป็นเพราะฉันคำนึงถึงคุณกับเทียนหยู่ ฉันยืนอยู่ข้างเดียวกับพวกคุณ ฉันอยากพยายามปกป้องพวกคุณสองพ่อลูก ถ้าคุณฟังฉัน ก็ให้อดทนหน่อย เรื่องนี้ให้มันจบที่ เทียนหยู่คนเดียวพอ ถ้าคุณไม่ฟังฉัน แล้วไปหาเรื่องเย่เฉินล่ะก็ งั้นฉันพนันได้เลย แปดสิบเปอร์เซ็นต์คุณจะต้องขึ้นเรือไปพร้อมกับเทียนหยู่แน่นอน！”
จงเจิ้งทาวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาเอ่ยปากถามว่า“ผมจะโทรหาคุณท่านเย่ ให้คุณท่านช่วยผมทวงความยุติธรรม！ผมไม่เชื่อว่าเขาจะอนุญาตให้หลานชายของเขารังแกคนอื่นแบบนี้！”
เย่ฉางหมิ่นพูดย่างหมดแรงว่า“เอาล่ะ ขอแค่คุณอย่าพยายามไปหาเรื่องเย่เฉินก็พอ โทรหาพ่อฉันเถอะค่ะ ดูสิว่าเขาจะพูดยังไง”
จงเจิ้งทาววางสายทันที แล้วรีบโทรหาเย่โจงฉวนคุณท่านตระกูลเย่
เย่โจงฉวนรู้จักกับจงเจิ้งทาว ตอนที่พ่อของเป็นเพื่อนกับคุณท่าน
ในเวลานี้เอง หลังจากที่รับสายของจงเจิ้งทาว เย่โจงฉวนก็หัวเราะแล้วถามว่า“เสี่ยวโจง นึกยังไงถึงโทรหาฉันหืม？”
จงเจิ้งทาวรีบกล่าวว่า“ลุงเย่ครับ มีเรื่องหนึ่ง ผมอยากขอให้ลุงช่วยรับผิดชอบให้กับตระกูลจงของผมด้วย！”
พูดจบ เขาก็รีบนำเรื่องราวทุกอย่างเล่าให้เขาฟังในสายทั้งหมด
หลังจากเย่โจงฉวนฟังจบ เขามึนงงไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร
เขาแอบคิดในใจว่า“แม้แต่คนของตระกูลซูเย่เฉินยังคงจัดการอย่างไม่บิดพลิ้ว นับประสาอะไรกับตระกูลจง？”
“แม้แต่ซูโสว่เต้าลูกชายคนโตของตระกูลซูยังถูกเย่เฉินจับส่งไปที่ซีเรีย ลูกชายของจงเจิ้งทาวคนอย่างแก ในสายตาของเย่เฉินยังสู้หมาสักตัวไม่ได้เลย คนอย่างแกเนี่ยนะ ยังกล้าแจ้นมาที่จินหลิง เพื่อกระโดดโลดเต้นไปมา นี่มันรนหาที่ตายเองไม่ใช่หรอ？”
เมื่อคิดได้ดังนั้น เย่โจงฉวนก็หลุดคำ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า“เสี่ยงจง ฉันกับพ่อของนายถือว่าเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน ดังนั้นฉันต้องอธิบายกับนายให้รู้เรื่อง”
จงเจิ้งทาวรีบกล่าวว่า“ลุงเย่ครับ พูดมาได้เลยครับ！”
เย่โจงฉวนพูดอย่างจริงจัง“อย่าไปยุ่งกับเย่เฉิน นายไม่มีปัญญาทำอะไรเขาได้！”
