ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 294

บทที่ 294
วันนี้เซียวเวยเวยแต่งตัวมาสวยมาก สวมชุดกระโปรงยาวรัดรูปสีดำ ราคาแสนกว่า ไม่เพียงเผยเรือนร่างที่อ่อนช้อยของตนเองออกมา
ยังจงใจเผยร่องอกของตนเองออกมาด้วย ใบหน้าก็แต่งจัดเต็ม
ถึงแม้เธอจะสวยสู้เซียวชูหรัน และซ่งหวั่นถิงไม่ได้ แต่พอตั้งใจแต่งตัวไปแล้ว แล้วยังสวมเสื้อผ้าที่แหวกนั่นนี่ ก็สามารถทำให้ผู้ชายจับตามองได้เหมือนกัน
ได้ยินว่าจะมาพบคุณชายใหญ่ของตระกูลเว่ย ในใจเธอเองก็ตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน
ตระกูลเว่ยอยู่ในเมืองจินหลิง ก็นับว่าเป็นระดับต้นๆ แต่กำลังนั้นมีมากกว่าตระกูลเซียวมากนัก
ตอนนี้ตระกูลเซียวตกต่ำ เซียวเวยเวยก็หวังว่าตนเองจะได้ทำความรู้จักคนรวยไว้เยอะๆ เผื่อมีโอกาส บางทีก็อาจจะช่วยตระกูลได้บ้าง
ทั้งสองคนรอในห้องส่วนตัวอยู่พักใหญ่ ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออก
ก็มีชายวัยกลางคนสวมสูทเดินเข้ามา ชายคนนี้เซตผมปาดไปข้างหลัง สายตาน่าทุเรศ ข้อมือก็ใส่นาฬิกายี่ห้อPatek Philippe
ด้านหลังเขา ก็มีชายเดินถือกระเป๋าตามมา อายุน่าจะอ่อนกว่าเขาประมาณ1-2ปี ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ช่วย
เซียวอี้เชียนลุกขึ้น แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “ไอหย๋า น้องเว่ย เชิญนั่งๆ”
ชายวัยหลางคนก็ยิ้มให้กับเซียวอี้เชียน แล้วพูดว่า “ประธานเซียว คุณเป็นคนที่งานยุ่งมากเลยนะ ปกติมาที่เมืองจินหลิง ก็ทำงานทั้งวัน ทำไมถึงได้มีเวลานัดผมได้ละเนี่ย ทำให้น้องคนนี้ตกใจไม่น้อยเลย”
พูดไป เขาก็มองเซียวเวยเวยที่นั่งข้างๆ เซียวอี้เชียน สายตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที
ดังนั้น เขาก็ยิ้มให้กับเซียวอี้เชียน แล้วพูดว่า “เอ่อประธานเซียว สาวสวยคนนี้คือใครกัน? ไม่แนะนำให้น้องรู้จักหน่อยหรือครับ”
เซียวอี้เชียนก็ดึงเซียวเวยเวยเข้ามา แล้วยิ้มพูดว่า “นี่ น้องเว่ย ผมจะแนะนำให้รู้จัก คนนี้ก็คือหลานสาวของบ้านผม เซียวเวยเวย”
“ที่แท้ก็เป็นหลานสาวของประธานเซียว ไม่น่าล่ะ ถึงได้สวยขนาดนี้”
เว่ยฉางหมิงได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มพยักหน้า สายตาก็เผยความหื่นออกมา จากนั้นก็ยื่นมือไปยังเซียวเวยเวย พูดว่า “คุณเซียว ยินดีที่ได้รู้จักครับ！”
เซียวอี้เชียนก็พูดกับเซียวเวยเวยว่า “เวยเวย ท่านนี้ก็คือ เว่ยฉางหมิง ผู้จัดการใหญ่ของโรงงานผลิตยาตระกูลเว่ย การผลิตยาของตระกูล
เว่ย เป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงในเจียงหนาน กำลังก็แข็งแกร่งมาก”
เซียวเวยเวยก็รีบจับมือทักทายกับฝั่งตรงข้าม พูดว่า “สวัสดีค่ะ ประธานเว่ย”
เว่ยฉางหมิงก็หื่นกาม จนแอบคลำมือของเซียวเวยเวยไปทีสองที จากนั้นก็ถอดเสื้อสูทออก โยนให้กับผู้ช่วยผู้ชายด้านหลัง
ผู้ช่วยคนนั้นรับไว้ไม่ดี เสื้อสูทก็เลยตกพื้น
เว่ยฉางหมิงก็ทำสายตาเบื่อหน่ายเอือมระอา แล้วก็ด่าใส่ไปว่า “ไอ้ไม่เอาไหน！ เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้！”
“ขอโทษครับพี่ใหญ่ ผมผิดเอง……..อย่าโมโหเลยครับ” ชายคนนั้นก็หน้าซีด แล้วก็รีบเก็บเสื้อสูท จากนั้นก็ปัดเศษฝุ่น
เขาไม่พูดก็ไม่เป็นไร แต่พอพูดออกมา ยิ่งทำให้เว่ยฉางหมิงไม่สบอารมณ์ จากนั้นก็เดินไปตรงหน้าเขา แล้วตบเข้าให้ พร้อมพูดเสียง
นิ่งๆ ว่า “เว่ยเลี่ยง บอกหลายครั้งนี้ มึงเป็นแค่ลูกโสเภณี โสเภณีเลี้ยงมา ไม่มีสิทธิ์มาเรียกกูว่าพี่ใหญ่ ไสหัวออกไป”
เว่ยเลี่ยงถูกตบหน้าออกไป แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ราวกับเคยชินไปเสียแล้ว ก้มหน้าอย่างต่ำต้อย พูดว่า “ผมทราบแล้วครับ พี่ใหญ่”
พูดจบ ก็รีบออกจากห้องรับรองส่วนตัวไป
“เสียอารมณ์จริงๆ ให้ตายเถอะ！”
เว่ยฉางหมิงบ่นด่าออกมาหลายคำ เซียวอี้เชียนก็ถามอย่างสงสัยว่า “น้องเว่ย นี่ก็คือน้องชายไร้ประโยชน์ของคุณใช่ไหม?”
เว่ยฉางหมิงก็ตอบนิ่งๆ “พวกนอกคอก ไม่นับว่าเป็นน้องชายผม！”
พูดจบ เขาก็มองเซียวเวยเวยอย่างหื่นกาม ยิ้มถามว่า “คุณเวยเวยสวยขนาดนี้ ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยังครับ?”
————