อันที่จริงซ่งหวั่นถิงรู้เรื่องตระกูลเย่น้อยมาก
เดิมทีตระกูลใหญ่เหล่านี้ก็ให้ความสำคัญเป็นพิเศษในการปกป้องความเป็นส่วนตัว ดังนั้น นอกจากตระกูลท้องถิ่นในเย่นจิง ที่ค่อนข้างเข้าใจสถานการณ์ของพวกเขา ไม่ใช่ตระกูลในท้องถิ่นเพียงแค่รู้พอประมาณเท่านั้น และก็รายละเอียดที่ลึกกว่านั้นก็ไม่มีทางรู้ด้วยซ้ำ
ยิ่งไปกว่านั้น ในช่วงเวลาที่เย่ฉางอิงเสียชีวิตนั้น การเผยแพร่ข้อมูลยังล้าหลังมาก ตามหาคนรู้เรื่องข่าวมีเพียงสองทาง ทางแรกคือโทรทัศน์ อีกทางหนึ่งคือหนังสือพิมพ์
และโทรทัศน์ในเวลานั้น แทบจะมีข่าวเล่นซ้ำน้อยมาก ก็ไม่มีแพลตฟอร์มวิดีโอทางอินเทอร์เน็ตที่จะช่วยเก็บไฟล์วิดีโอ ดังนั้นนี่ก็หมายความว่า ถ้าหากเมื่อข่าวเริ่มออกครั้งแรกคุณพลาดไป คุณก็มีความเป็นไปได้มากว่าจากนี้จะไม่มีโอกาสได้เห็นอีก
ด้วยเหตุนี้ ซ่งหวั่นถิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตระกูลเย่มีกี่คน ต่างคนต่างชื่ออะไร และก็ยิ่งไม่รู้ว่าในนั้นมีใครหายตัวไปเมื่อยี่สิบปีก่อน
ดังนั้น เธอเอ่ยปากพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า: “สถานการณ์ภายในของตระกูลเย่ โดยพื้นฐานฉันไม่ได้เคยได้ยินมาก่อน ไม่ค่อยรู้ว่ารุ่นลูกหลานคนวัยกลางของพวกเขานี้ใครหายตัวไปกันแน่ ไม่งั้นฉันคิดหาทางให้คนช่วยตรวจสอบหน่อยมั้ย?”
อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า: “ไม่จำเป็นค่ะพี่หวั่นถิง!”
ซ่งหวั่นถิงถามอย่างไม่เข้าใจ: “หรือว่าเธอไม่อยากรู้ความลับและรายละเอียดที่มากกว่านั้นเหรอ?”
อิโตะ นานาโกะยิ้มเล็กน้อย และพูดอย่างจริงจัง: “ในเมื่อเย่เฉินซังไม่ได้พูดเรื่องราวเหล่านี้ งั้นก็แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้อยากให้พวกเราหรือว่าคนอื่นรู้เรื่องเหล่านี้ พวกเราก็เคยได้รับความดีจากเขา ไม่สามารถเพราะว่าต้องการทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองพอใจ ก็ไปสอดรู้สอดเห็นความลับของเขา”
ซ่งหวั่นถิงนิ่งอึ้ง จากนั้นถอนหายใจ และพูดอย่างเงียบๆ: “เธอพูดถูก……เรื่องนี้พวกเราไม่ควรที่จะไปสืบสาวมากเกินไป…….”
จากนั้น ซ่งหวั่นถิงก็พูดอย่างทอดถอนหายใจด้วยความไม่พอใจว่า: “เฮ้อ อันที่จริงฉันคิดว่า แม้ว่าพวกเราสามารถที่จะเชื่อมโยงเบาะแสมากมายขนาดนี้ไว้ด้วยกันได้ แต่ยังหาหลักฐานที่แน่ชัดไม่ได้ มาพิสูจน์ให้เห็นว่าการคาดเดาของพวกเราเป็นความจริง บอกว่าหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แปดสิบเปอร์เซ็นต์ เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ สิ่งที่ฉันต้องการ แต่ยังมีความเป็นไปได้อื่นอีกสิบยี่สิบเปอร์เซ็นต์ สิ่งที่ฉันต้องการ อันที่จริงคือเรื่องราวที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง”
อิโตะ นานาโกะอือคำหนึ่ง และพูดด้วยความเห็นอกเห็นใจ: “ฉันเข้าใจความหมายของพี่……ใช่แล้วพี่หวั่นถิง ก่อนหน้านี้ฉันได้ยินคนบอกว่า ปีนี้ตระกูลเย่จะประกอบพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษที่ยิ่งใหญ่ในเทศกาลเช็งเม้ง ถึงเวลานั้นพี่สามารถติดตามได้ ดูว่าเย่เฉินซังได้มุ่งหน้าไปยังเย่นจิงหรือเปล่า ถ้าหากเขาบังเอิญไปเย่นจิงในเวลานั้น งั้นเรื่องนี้ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์”
“ประกอบพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษเหรอ?”ซ่งหวั่นถิงถามด้วยความประหลาดใจ: “เธอรู้ได้ยังไง?”
อิโตะ นานาโกะบอกว่า: “ตอนนั้นคนของตระกูลเย่มาพบหน้าพ่อฉัน พูดคุยกันเรื่องเหล่านี้ ว่ากันว่าพวกเขาเพื่อฮวงจุ้ยของบ้านตัวเอง ตั้งใจซื้อภูเขาลูกหนึ่ง และสร้างมันเป็นสุสานบรรพบุรุษของตระกูลเย่ แต่ประกอบพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษของตระกูลเย่จัดขึ้นทุกๆสิบสองปีหนึ่งครั้ง ดังนั้นยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก และพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษของปีนี้ ก็จะต้องจัดขึ้นที่ภูเขาลูกนั้น”
“ฉันเข้าใจแล้ว”ซ่งหวั่นถิงรีบพูดว่า: “งั้นถึงเวลานั้นฉันจะจับตาดูการเคลื่อนไหวของอาจารย์เย่ ดูว่าเขาจะออกจากเมืองจินหลิง ไปเย่นจิงหรือเปล่า”
ตระกูลเย่จะจัดพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษหลังยี่สิบวัน ได้สั่นคลอนต่อผู้คนจำนวนมากอย่างแท้จริง
ไม่เพียงแต่ตระกูลเย่ของเย่นจิงเท่านั้น แต่ยังมีสาขาของตระกูลเย่ทั่วประเทศและทั่วโลก ก็ได้เริ่มเตรียมทำพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ
ขนาดในใจของเย่เฉิน ก็ค่อนข้างรอคอยพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษนี้อย่างคลุมเครือ เพราะว่าเขาได้ตัดสินใจมาตั้งนานแล้วว่า ในงานพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษครั้งนี้ จะให้ซูโสว่เต้ากลับมาจากซีเรีย ให้เขาคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของพ่อแม่ด้วยตนเอง และปลอบโยนวิญญาณที่อยู่บนสวรรค์ของพ่อแม่
