เมื่อเห็นเฉินจงเหล่ยโกรธ เย่เฉินกลับยิ้มและกล่าวด้วยอารมณ์ที่ปลง “จู่ ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีคนถามคำถามนี้กับฉันเมื่อหนึ่งปีก่อน ตอนนั้นเธอถามผมว่ามาเพื่อฉลองวันเกิดหรือมายืมเงิน ว่าไปแล้ว ลักษณะการพูดเมื่อสักครู่ของคุณนั้นเหมือนกับเธอเล็กน้อย” เฉินจงเหล่ยตำหนิอย่างเย็นชาว่า “คนที่สามารถยืมเงินในงานเลี้ยงวันเกิดของคนอื่นได้ แสดงว่าคุณมันเลวจริง ๆ!” เย่เฉินถอนหายใจและกล่าวว่า “ใช่ เลวจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เหตุสุดวิสัย แล้วใครจะอยากยืมเงินในสถานการณ์เช่นนั้นล่ะ? เพียงแต่ตอนนั้นผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตป่วยหนัก และต้องการใช้เงินอย่างเร่งด่วน ผมไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้แค่เพียงหน้าด้านลองดู” การแสดงออกของเฉินจงเหล่ยอ่อนลงเล็กน้อยและกล่าวอย่างเย็นชา “เอาล่ะ ไม่มีใครอยากฟังเรื่องราวของคุณ เข้าประเด็นกันเถอะ!” เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “โอเค เข้าประเด็น อย่างที่ผมกล่าวไปเมื่อสักครู่ ทั้งสองฝ่ายหยุดยิงและพวกคุณถอนกำลัง นี่คือเงื่อนไขเบื้องต้น และถ้าพวกคุณปฏิบัติตามเงื่อนไขเบื้องต้นบนพื้นฐานของพวกเราแล้ว เงื่อนไขข้อที่สองของพวกเราคือคนของสำนักว่านหลงต้องไสหัวออกไปจากซีเรียทั้งหมด!” “บัดซบ!” เฉินจงเหล่ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที เขายืนขึ้น นิ้วของเขาเกือบจะแตะปลายจมูกของเย่เฉิน กัดฟันและด่าว่า “แม่งฉิบหาย คุณหยอกล้อผมหรือ?! ไม่เพียงแต่ให้พวกเราถอนกำลัง แต่ยังให้พวกเราออกไปจากซีเรียอีกด้วย แม่งฉิบหาย ใครเป็นคนให้ความกล้าแกคุณ ถึงทำให้คุณกล้าพูดเช่นนี้กับผม?! คุณไม่เห็นสำนักว่านหลงอยู่ในสายตาเกินไปแล้ว!” เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เดิมทีผมก็ไม่เคยเห็นสำนักว่านหลงของพวกคุณอยู่ในสายตา! การให้พวกคุณไสหัวออกไปจากซีเรียนั้นเป็นเพราะไม่อยากฆ่าพวกคุณมากเกินไป อยากให้พวกคุณมีชีวิตอยู่! สุดที่รักผมเอ็นดูคุณอยู่น่ะ! คุณโตขนาดนี้แล้ว เรื่องแค่นี้คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ?” หลังจากนั้น เย่เฉินแสดงท่าทางที่เย็นชา และกล่าวเน้นทีละคำ “คุณดูสิว่าสำนักว่านหลงของพวกคุณ แค่วันเดียวก็มีคนตายไป 2,000 คน กว่าคน แล้วคราวนี้คุณวางแผนจะรบอย่างไร?” “การที่พวกคุณ 15,000 คนอยู่ที่นี่ รายจ่ายในชีวิตประจำวันนั้นมากมาย พวกคุณจะยืนหยัดอยู่ได้นานแค่ไหน?” “ส่วนเสบียงของพวกเราเพียงพอสำหรับรองรับทหาร 15,000 คนเป็นเวลาหนึ่งปี! และถ้าประหยัดไม่ฟุ่มเฟือยแล้ว สามารถยืนหยัดเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่งก็ไม่ใช่ปัญหา!” “อาวุธและกระสุนของพวกเราเพียงพอที่จะฆ่าพวกคุณได้เป็นสิบครั้ง และต้องขอบคุณทีมขนส่ง 2,500 คนของพวกคุณด้วย ตอนนี้อาวุธและกระสุนเพียงพอที่จะฆ่าพวกคุณจำนวน 15,000 คนตายไปสิบแปดครั้ง หรือแม้กระทั่งยี่สิบแปดครั้ง!” “พวกเรายังยึดระเบิดเพลิงจำนวนมากจากทหารที่ตายไปแล้วของพวกคุณ เมื่อพวกคุณมาโจมตี ระเบิดเพลิงเหล่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดเป็นทะเลเพลิงไหม้ทหารของพวกคุณจนตายหมด!” “เมื่อถึงเวลานั้นคุณในฐานะผู้บัญชาการ คุณจะเห็นกลุ่มลูกไฟลุกโชนที่เชิงเขาด้วยตาของคุณเอง แล้วลูกไฟลุกโชนนั้นกลิ้งลงมาตามเนินเขา และลูกไฟแต่ละลูกคือทหารของสำนักว่านหลง!” “ดังนั้น เมื่อถึงเวลานั้นคุณจะเห็นด้วยตาของคุณเอง ทหารของคุณถูกเผาเป็นเถ้าถ่านสีดำทีละลูกด้วยระเบิดเพลิงของพวกคุณเอง ซึ่งกองอยู่เต็มเนินเขา และยังกองอยู่ที่เชิงเนินเขาอีกด้วย!” “ตอนนั้นทั่วทั้งภูเขาจะเต็มไปด้วยกลิ่นของเนื้อมนุษย์ที่ไหม้เกรียม และกลิ่นอาจจะหอมมาก เมื่อคุณได้กลิ่นแล้วคุณแค่รู้สึกขยะแขยง กระทั่งอยากจะอาเจียนออกมา!” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย ส่ายศีรษะและกล่าวว่า “โอ้ ช่างน่าขำเสียจริง ๆ อาวุธที่ทารุณโหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ ไม่ใช่อาวุธที่พวกเราเตรียมไว้ แต่เป็นอาวุธที่พวกคุณเป็นคนเตรียมเอง แล้วยังส่งให้กับมือของพวกเราด้วยตนเอง!” ขณะนี้เฉินจงเหล่ยรู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขาได้ถูกสายฟ้าฟาด และเขาก็ตกตะลึงตาค้างจนพูดอะไรไม่ออก! ไม่รู้เป็นเพราะอะไร? เขานั้นเคยผ่านเรื่องใหญ่มามากมาย แต่กลับตกใจกับคำพูดของเย่เฉิน! กระทั่งเขาได้จินตนาการถึงฉากนักรบมากมายของสำนักว่านหลงที่ไฟลุกโชนบนร่างกายของพวกเขา ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด และกลิ้งลงมาตามเนินเขา ขณะนี้ เขารู้สึกราวกับว่าตนเองได้เห็นสิ่งที่ดูเหมือนนรก เขามองไปที่เย่เฉินด้วยความหวาดกลัวและกล่าวโพล่งออกมาว่า “คุณ……คุณเป็นใครกันแน่?!” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ผมแซ่เย่ เรียกผมว่าอาจารย์เย่ก็ได้!” ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลรตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ตัวเขาเองสนับสนุนการเจรจาสงบศึก เมื่อได้ยินเนื้อหาเหล่านี้ เขายิ่งแน่วแน่ความคิดเห็นของตนเองมากยิ่งขึ้น ดังนั้น เขาจึงกล่าวโพล่งออกมาตามจิตใต้สำนึกว่า “อาจารย์เย่…….หากพวกเราถอนกำลัง พวกคุณสามารถถอนตัวจากการเป็นฝ่ายต่อต้าน และเข้าร่วมเป็นสมาชิกกองทัพของรัฐบาลได้หรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้น เรื่องทุกอย่างก่อนหน้านั้นถือว่าจบกันไป และพวกเราจะให้อิสระฮามิดอย่างเต็มที่ และกระทั่งสามารถให้เขาเป็นตัวหลักในการต่อสู้กับกลุ่มกบฏอื่น ๆ ไม่รู้ว่าจอมพลฮามิดมีความตั้งใจเช่นนี้หรือไม่?”
เมื่อเห็นเฉินจงเหล่ยโกรธ เย่เฉินกลับยิ้มและกล่าวด้วยอารมณ์ที่ปลง “จู่ ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีคนถามคำถามนี้กับฉันเมื่อหนึ่งปีก่อน ตอนนั้นเธอถามผมว่ามาเพื่อฉลองวันเกิดหรือมายืมเงิน ว่าไปแล้ว ลักษณะการพูดเมื่อสักครู่ของคุณนั้นเหมือนกับเธอเล็กน้อย”
เฉินจงเหล่ยตำหนิอย่างเย็นชาว่า “คนที่สามารถยืมเงินในงานเลี้ยงวันเกิดของคนอื่นได้ แสดงว่าคุณมันเลวจริง ๆ!”
เย่เฉินถอนหายใจและกล่าวว่า “ใช่ เลวจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เหตุสุดวิสัย แล้วใครจะอยากยืมเงินในสถานการณ์เช่นนั้นล่ะ? เพียงแต่ตอนนั้นผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตป่วยหนัก และต้องการใช้เงินอย่างเร่งด่วน ผมไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้แค่เพียงหน้าด้านลองดู”
การแสดงออกของเฉินจงเหล่ยอ่อนลงเล็กน้อยและกล่าวอย่างเย็นชา “เอาล่ะ ไม่มีใครอยากฟังเรื่องราวของคุณ เข้าประเด็นกันเถอะ!”
เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “โอเค เข้าประเด็น อย่างที่ผมกล่าวไปเมื่อสักครู่ ทั้งสองฝ่ายหยุดยิงและพวกคุณถอนกำลัง นี่คือเงื่อนไขเบื้องต้น และถ้าพวกคุณปฏิบัติตามเงื่อนไขเบื้องต้นบนพื้นฐานของพวกเราแล้ว เงื่อนไขข้อที่สองของพวกเราคือคนของสำนักว่านหลงต้องไสหัวออกไปจากซีเรียทั้งหมด!”
“บัดซบ!” เฉินจงเหล่ยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที
เขายืนขึ้น นิ้วของเขาเกือบจะแตะปลายจมูกของเย่เฉิน กัดฟันและด่าว่า “แม่งฉิบหาย คุณหยอกล้อผมหรือ?! ไม่เพียงแต่ให้พวกเราถอนกำลัง แต่ยังให้พวกเราออกไปจากซีเรียอีกด้วย แม่งฉิบหาย ใครเป็นคนให้ความกล้าแกคุณ ถึงทำให้คุณกล้าพูดเช่นนี้กับผม?! คุณไม่เห็นสำนักว่านหลงอยู่ในสายตาเกินไปแล้ว!”
เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เดิมทีผมก็ไม่เคยเห็นสำนักว่านหลงของพวกคุณอยู่ในสายตา! การให้พวกคุณไสหัวออกไปจากซีเรียนั้นเป็นเพราะไม่อยากฆ่าพวกคุณมากเกินไป อยากให้พวกคุณมีชีวิตอยู่! สุดที่รักผมเอ็นดูคุณอยู่น่ะ! คุณโตขนาดนี้แล้ว เรื่องแค่นี้คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือ?”
หลังจากนั้น เย่เฉินแสดงท่าทางที่เย็นชา และกล่าวเน้นทีละคำ “คุณดูสิว่าสำนักว่านหลงของพวกคุณ แค่วันเดียวก็มีคนตายไป 2,000 คน กว่าคน แล้วคราวนี้คุณวางแผนจะรบอย่างไร?”
“การที่พวกคุณ 15,000 คนอยู่ที่นี่ รายจ่ายในชีวิตประจำวันนั้นมากมาย พวกคุณจะยืนหยัดอยู่ได้นานแค่ไหน?”
“ส่วนเสบียงของพวกเราเพียงพอสำหรับรองรับทหาร 15,000 คนเป็นเวลาหนึ่งปี! และถ้าประหยัดไม่ฟุ่มเฟือยแล้ว สามารถยืนหยัดเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่งก็ไม่ใช่ปัญหา!”
“อาวุธและกระสุนของพวกเราเพียงพอที่จะฆ่าพวกคุณได้เป็นสิบครั้ง และต้องขอบคุณทีมขนส่ง 2,500 คนของพวกคุณด้วย ตอนนี้อาวุธและกระสุนเพียงพอที่จะฆ่าพวกคุณจำนวน 15,000 คนตายไปสิบแปดครั้ง หรือแม้กระทั่งยี่สิบแปดครั้ง!”
“พวกเรายังยึดระเบิดเพลิงจำนวนมากจากทหารที่ตายไปแล้วของพวกคุณ เมื่อพวกคุณมาโจมตี ระเบิดเพลิงเหล่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดเป็นทะเลเพลิงไหม้ทหารของพวกคุณจนตายหมด!”
“เมื่อถึงเวลานั้นคุณในฐานะผู้บัญชาการ คุณจะเห็นกลุ่มลูกไฟลุกโชนที่เชิงเขาด้วยตาของคุณเอง แล้วลูกไฟลุกโชนนั้นกลิ้งลงมาตามเนินเขา และลูกไฟแต่ละลูกคือทหารของสำนักว่านหลง!”
“ดังนั้น เมื่อถึงเวลานั้นคุณจะเห็นด้วยตาของคุณเอง ทหารของคุณถูกเผาเป็นเถ้าถ่านสีดำทีละลูกด้วยระเบิดเพลิงของพวกคุณเอง ซึ่งกองอยู่เต็มเนินเขา และยังกองอยู่ที่เชิงเนินเขาอีกด้วย!”
“ตอนนั้นทั่วทั้งภูเขาจะเต็มไปด้วยกลิ่นของเนื้อมนุษย์ที่ไหม้เกรียม และกลิ่นอาจจะหอมมาก เมื่อคุณได้กลิ่นแล้วคุณแค่รู้สึกขยะแขยง กระทั่งอยากจะอาเจียนออกมา!”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย ส่ายศีรษะและกล่าวว่า “โอ้ ช่างน่าขำเสียจริง ๆ อาวุธที่ทารุณโหดเหี้ยมไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ ไม่ใช่อาวุธที่พวกเราเตรียมไว้ แต่เป็นอาวุธที่พวกคุณเป็นคนเตรียมเอง แล้วยังส่งให้กับมือของพวกเราด้วยตนเอง!”
ขณะนี้เฉินจงเหล่ยรู้สึกราวกับว่าวิญญาณของเขาได้ถูกสายฟ้าฟาด และเขาก็ตกตะลึงตาค้างจนพูดอะไรไม่ออก!
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร? เขานั้นเคยผ่านเรื่องใหญ่มามากมาย แต่กลับตกใจกับคำพูดของเย่เฉิน!
กระทั่งเขาได้จินตนาการถึงฉากนักรบมากมายของสำนักว่านหลงที่ไฟลุกโชนบนร่างกายของพวกเขา ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด และกลิ้งลงมาตามเนินเขา
ขณะนี้ เขารู้สึกราวกับว่าตนเองได้เห็นสิ่งที่ดูเหมือนนรก
เขามองไปที่เย่เฉินด้วยความหวาดกลัวและกล่าวโพล่งออกมาว่า “คุณ……คุณเป็นใครกันแน่?!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ผมแซ่เย่ เรียกผมว่าอาจารย์เย่ก็ได้!”
ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลรตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ตัวเขาเองสนับสนุนการเจรจาสงบศึก เมื่อได้ยินเนื้อหาเหล่านี้ เขายิ่งแน่วแน่ความคิดเห็นของตนเองมากยิ่งขึ้น
ดังนั้น เขาจึงกล่าวโพล่งออกมาตามจิตใต้สำนึกว่า “อาจารย์เย่…….หากพวกเราถอนกำลัง พวกคุณสามารถถอนตัวจากการเป็นฝ่ายต่อต้าน และเข้าร่วมเป็นสมาชิกกองทัพของรัฐบาลได้หรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้น เรื่องทุกอย่างก่อนหน้านั้นถือว่าจบกันไป และพวกเราจะให้อิสระฮามิดอย่างเต็มที่ และกระทั่งสามารถให้เขาเป็นตัวหลักในการต่อสู้กับกลุ่มกบฏอื่น ๆ ไม่รู้ว่าจอมพลฮามิดมีความตั้งใจเช่นนี้หรือไม่?”
