คำพูดของเย่เฉินทำให้ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลรู้สึกหวาดกลัวมาก! ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยคิดเรื่องที่เย่เฉินกล่าว แต่ตอนนี้ เขารู้สึกว่าสิ่งที่เย่เฉินกล่าวนั้นดูสมเหตุสมผล ขณะนี้ เย่เฉินจ้องเขาและกล่าวอย่างจริงจังว่า “สำหรับพวกคุณแล้วสำนักว่านหลงคือผ้าก๊อซที่ใช้พันบาดแผล!” “เมื่อบาดแผลมีเลือดออกอย่างต่อเนื่อง พวกคุณจำเป็นต้องใช้ผ้าก๊อซเพื่อหยุดเลือดและรักษาบาดแผล” “แต่เมื่อแผลสมานแล้ว พวกคุณจะไม่ปล่อยให้ผ้าก๊อซเปื้อนเลือดติดตัวพวกคุณไปตลอด และพวกคุณก็คิดจะถอดมันออก!” “และถ้าผ้าก๊อซอยากอยู่กับพวกคุณต่อไป ก็จำเป็นต้องทำให้บาดแผลบนตัวพวกคุณไม่มีวันหายสนิท และเลือดออกตลอดไป!” “ถ้าผ้าก๊อซต้องการครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่บนร่างกายของพวกคุณ ต้องหาวิธีที่จะทำให้บนตัวของพวกคุณมีบาดแผลมากกว่าเดิม! จนกว่าร่างกายของพวกคุณจะถูกปกคลุมด้วยผ้าก๊อซทั้งหมด!” คำพูดของเย่เฉินทำให้ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์ เขาสามารถจินตนาการได้ว่าในอนาคตซีเรียจะอยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักว่านหลง เกิดสงครามมากมาย และเกิดความเสียหายอย่างหนัก ไม่มีวันสงบสุข ขณะนี้ เย่เฉินยังคงเปิดเผยเจตนาของอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง เขามองอีกฝ่ายและเตือนทีละประโยค “คุณลองคิดถึงสหรัฐอเมริกา และเข้มแข็งไว้นะสหายผู้บัญชาการ! พวกคุณตะวันออกกลางทนทุกข์เพราะสหรัฐอเมริกามานานแล้ว และสหรัฐอเมริกากำลังทำให้ตะวันออกกลางของพวกคุณโกลาหลภายใต้ร่มเงาของมนุษยชาติ กระทั่งส่งทหารไปรุกรานประเทศต่าง ๆ มากมาย คุณคิดว่าพวกเขาใส่ใจความสงบสุขของคุณจริง ๆ เหรอ?” “คุณนั้นเข้าใจอยู่แล้วว่า พวกเขาปรารถนาแค่แหล่งน้ำมันที่อุดมสมบูรณ์ของพวกคุณ และต้องการควบคุมพวกคุณเป็นเวลานาน!” “พวกเขาถึงจะเป็นต้นเหตุความเจ็บปวดของพวกคุณ!” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เย่เฉินชี้ไปที่เฉินจงเหล่ย และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คนเหล่านี้ไม่ต่างจากสหรัฐอเมริกา หากถึงตอนนี้แล้วคุณยังมองไม่ออกอีก พวกคุณจะถูกปรสิตเหล่านี้ทรมานไปจนตาย!” ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลหน้าขาวซีดเผือด และขณะนี้เขาเชื่อคำพูดของเย่เฉินอย่างสมบูรณ์ เชื่อว่าสำนักว่านหลงไม่ได้มาเพื่อช่วยพวกเขา แต่ถือมีดมาเพื่อเข่นฆ่าพวกเขา และเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เฉินจงเหล่ยที่อยู่ข้างก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้ เขาตกใจมากและแอบคิดว่า “ผู้ชายคนนี้รู้แผนของประมุขได้อย่างไร?! ประมุขได้วางแผนไว้นานแล้ว หลังจากสำนักว่านหลงก่อตั้งฐานทัพในซีเรียแล้วเสร็จ พวกเขาจะแอบสนับสนุนฝ่ายต่อต้านใหม่ทันที และทำให้ซีเรียยังคงตกอยู่ในห้วงของสงครามภายใน เมื่อเป็นเช่นนั้น สำนักว่านหลงจะเป็นที่ต้องการและเป็นที่พึ่งของกองทัพรัฐบาลเสมอ ซึ่งก็จะสามารถขอทรัพยากรจากกองทัพของรัฐบาลเพิ่มได้อีก…….” “เพียงแต่กุนซือของฮามิดรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร!” “แผนของประมุขสำหรับซีเรียแล้ว เป็นปรสิตจริง ๆ!” “สำนักว่านหลงใช้ข้ออ้างที่เคยช่วยซีเรียกำจัดฝ่ายต่อต้านเป็นเหยื่อล่อ ทำให้ซีเรียเต็มใจที่จะเปิดประตู และให้สำนักว่านหลงตั้งหลักปักฐาน” “เมื่อตั้งหลักปักฐานสำเร็จแล้ว สำนักว่านหลงจะเป็นปรสิตในซีเรียและขยายตัวไปอย่างรวดเร็ว!” “แต่ถ้าตอนนี้ซีเรียเข้าใจสถานการณ์แล้ว งั้นพวกเขาก็จะยกเลิกการร่วมมือระหว่างทั้งสองฝ่าย เมื่อเป็นเช่นนั้นแผนทั้งหมดของสำนักว่านหลงจะอันตรธานหายไปโดยสิ้นเชิง!” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินจงเหล่ยรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากจนหนังศีรษะชา และไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี ขณะนี้ ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลขยับร่างกายตามจิตใต้สำนึก เพื่อรักษาระยะห่างจากเฉินจงเหล่ยและกล่าวว่า “ตอนนี้เรื่องราวเกินความสามารถของผมแล้ว ผมจำเป็นต้องรายงานไปยังผู้บังคับบัญชา ทั้งสองท่านโปรดรอสักครู่” หลังจากชายคนนั้นกล่าวจบ เขายืนขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์ดาวเทียมออกมาและเตรียมจะเดินออกไปข้างนอก เฉินจงเหล่ยตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
คำพูดของเย่เฉินทำให้ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลรู้สึกหวาดกลัวมาก!
ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยคิดเรื่องที่เย่เฉินกล่าว
แต่ตอนนี้ เขารู้สึกว่าสิ่งที่เย่เฉินกล่าวนั้นดูสมเหตุสมผล
ขณะนี้ เย่เฉินจ้องเขาและกล่าวอย่างจริงจังว่า “สำหรับพวกคุณแล้วสำนักว่านหลงคือผ้าก๊อซที่ใช้พันบาดแผล!”
“เมื่อบาดแผลมีเลือดออกอย่างต่อเนื่อง พวกคุณจำเป็นต้องใช้ผ้าก๊อซเพื่อหยุดเลือดและรักษาบาดแผล”
“แต่เมื่อแผลสมานแล้ว พวกคุณจะไม่ปล่อยให้ผ้าก๊อซเปื้อนเลือดติดตัวพวกคุณไปตลอด และพวกคุณก็คิดจะถอดมันออก!”
“และถ้าผ้าก๊อซอยากอยู่กับพวกคุณต่อไป ก็จำเป็นต้องทำให้บาดแผลบนตัวพวกคุณไม่มีวันหายสนิท และเลือดออกตลอดไป!”
“ถ้าผ้าก๊อซต้องการครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่บนร่างกายของพวกคุณ ต้องหาวิธีที่จะทำให้บนตัวของพวกคุณมีบาดแผลมากกว่าเดิม! จนกว่าร่างกายของพวกคุณจะถูกปกคลุมด้วยผ้าก๊อซทั้งหมด!”
คำพูดของเย่เฉินทำให้ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์
เขาสามารถจินตนาการได้ว่าในอนาคตซีเรียจะอยู่ภายใต้การควบคุมของสำนักว่านหลง เกิดสงครามมากมาย และเกิดความเสียหายอย่างหนัก ไม่มีวันสงบสุข
ขณะนี้ เย่เฉินยังคงเปิดเผยเจตนาของอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง
เขามองอีกฝ่ายและเตือนทีละประโยค “คุณลองคิดถึงสหรัฐอเมริกา และเข้มแข็งไว้นะสหายผู้บัญชาการ! พวกคุณตะวันออกกลางทนทุกข์เพราะสหรัฐอเมริกามานานแล้ว และสหรัฐอเมริกากำลังทำให้ตะวันออกกลางของพวกคุณโกลาหลภายใต้ร่มเงาของมนุษยชาติ กระทั่งส่งทหารไปรุกรานประเทศต่าง ๆ มากมาย คุณคิดว่าพวกเขาใส่ใจความสงบสุขของคุณจริง ๆ เหรอ?”
“คุณนั้นเข้าใจอยู่แล้วว่า พวกเขาปรารถนาแค่แหล่งน้ำมันที่อุดมสมบูรณ์ของพวกคุณ และต้องการควบคุมพวกคุณเป็นเวลานาน!”
“พวกเขาถึงจะเป็นต้นเหตุความเจ็บปวดของพวกคุณ!”
เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เย่เฉินชี้ไปที่เฉินจงเหล่ย และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คนเหล่านี้ไม่ต่างจากสหรัฐอเมริกา หากถึงตอนนี้แล้วคุณยังมองไม่ออกอีก พวกคุณจะถูกปรสิตเหล่านี้ทรมานไปจนตาย!”
ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลหน้าขาวซีดเผือด
และขณะนี้เขาเชื่อคำพูดของเย่เฉินอย่างสมบูรณ์
เชื่อว่าสำนักว่านหลงไม่ได้มาเพื่อช่วยพวกเขา แต่ถือมีดมาเพื่อเข่นฆ่าพวกเขา
และเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เฉินจงเหล่ยที่อยู่ข้างก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้
เขาตกใจมากและแอบคิดว่า “ผู้ชายคนนี้รู้แผนของประมุขได้อย่างไร?! ประมุขได้วางแผนไว้นานแล้ว หลังจากสำนักว่านหลงก่อตั้งฐานทัพในซีเรียแล้วเสร็จ พวกเขาจะแอบสนับสนุนฝ่ายต่อต้านใหม่ทันที และทำให้ซีเรียยังคงตกอยู่ในห้วงของสงครามภายใน เมื่อเป็นเช่นนั้น สำนักว่านหลงจะเป็นที่ต้องการและเป็นที่พึ่งของกองทัพรัฐบาลเสมอ ซึ่งก็จะสามารถขอทรัพยากรจากกองทัพของรัฐบาลเพิ่มได้อีก…….”
“เพียงแต่กุนซือของฮามิดรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร!”
“แผนของประมุขสำหรับซีเรียแล้ว เป็นปรสิตจริง ๆ!”
“สำนักว่านหลงใช้ข้ออ้างที่เคยช่วยซีเรียกำจัดฝ่ายต่อต้านเป็นเหยื่อล่อ ทำให้ซีเรียเต็มใจที่จะเปิดประตู และให้สำนักว่านหลงตั้งหลักปักฐาน”
“เมื่อตั้งหลักปักฐานสำเร็จแล้ว สำนักว่านหลงจะเป็นปรสิตในซีเรียและขยายตัวไปอย่างรวดเร็ว!”
“แต่ถ้าตอนนี้ซีเรียเข้าใจสถานการณ์แล้ว งั้นพวกเขาก็จะยกเลิกการร่วมมือระหว่างทั้งสองฝ่าย เมื่อเป็นเช่นนั้นแผนทั้งหมดของสำนักว่านหลงจะอันตรธานหายไปโดยสิ้นเชิง!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินจงเหล่ยรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากจนหนังศีรษะชา และไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรดี
ขณะนี้ ผู้บัญชาการกองทัพของรัฐบาลขยับร่างกายตามจิตใต้สำนึก เพื่อรักษาระยะห่างจากเฉินจงเหล่ยและกล่าวว่า “ตอนนี้เรื่องราวเกินความสามารถของผมแล้ว ผมจำเป็นต้องรายงานไปยังผู้บังคับบัญชา ทั้งสองท่านโปรดรอสักครู่”
หลังจากชายคนนั้นกล่าวจบ เขายืนขึ้นแล้วหยิบโทรศัพท์ดาวเทียมออกมาและเตรียมจะเดินออกไปข้างนอก
เฉินจงเหล่ยตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
