ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 3137

“ยิ่งไปกว่านั้น หากอีกฝ่ายต้องการตัดสินจำคุกคนทั้งหมด 15,000 คน พวกเราจะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กับครอบครัวของพวกเขาตามระยะเวลาที่ถูกจำคุก!” “ต้องรู้ว่าทุกประเทศในโลกถือว่าอาชญากรรมที่เป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของชาติเป็นอาชญากรรมร้ายแรงที่สุด โทษสูงสุดคือประหารชีวิต และโทษต่ำสุดคือจำคุกสิบปีขึ้นไป ถ้าเป็นเช่นนั้น แค่เงินค่าชดเชย เกรงว่าต้องใช้เงินหลายสิบหรือหลายหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐแล้ว!” ลู่เห้าเทียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขารู้ดีว่าถึงแม้สำนักว่านหลงดูเหมือนจะทรงพลังมาก แต่ความทรงพลังส่วนใหญ่มาจากอำนาจของเงิน ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ถ้าสำนักว่านหลงไม่นำเงินไปเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ ทหารรับจ้างอีก 30,000 หรือ 40,000 คนที่เหลืออาจจะออกไปจากสำนักว่านหลง เพราะอย่างไรเสีย ทหารรับจ้างเหล่านี้ไม่มีความภักดีต่อองค์กรของกลุ่มทหารรับจ้างแต่อย่างใด พวกเขาไม่เหมือนทหารของทุกประเทศ ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความรักชาติ และถึงแม้พวกเขาจะตายอยู่ในสนามรบเพื่อประเทศ พวกเขาก็ไม่มีข้อตำหนิใด ๆ ทหารรับจ้างเป็นกลุ่มคนที่ทำงานหารายได้โดยสมบูรณ์ พวกเขาทำสิ่งต่าง ๆ เพราะเงินเท่านั้น และพื้นฐานของพวกเขาคือถ้าองค์กรไม่มีเงินจ่าย พวกเขาก็จะทิ้งองค์กรไป เช่นเดียวกับพนักงานบริษัท เมื่อเจ้านายล้มละลายและไม่มีเงินจ่ายค่าจ้าง พนักงานส่วนใหญ่จะมอบหมายให้ทนายความยื่นฟ้องในขณะที่หางานใหม่เท่านั้น ส่วนการอดทนฝ่าฟันอุปสรรคที่ยากลำบากผ่านไปกับเจ้านายนั้นไม่มีอยู่จริง ดังนั้นการที่ทหาร 15,000 คนจับกุม จะเป็นบททดสอบครั้งใหญ่สำหรับสำนักว่านหลง ดังนั้น ลู่เห้าเทียนอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ประมุข ตอนนี้คุณมีวิธีแก้ปัญหาหรือไม่?” ว่านพั่วจวินด้วยความโมโหสุดขีดว่า “ตอนนี้จะทำอะไรได้อีก? ทางเดียวคือการเจรจากับกองกำลังของรัฐบาลอย่างรวดเร็ว และทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อตอบสนองความต้องการของพวกเขา เพื่อให้พวกเขายอมปล่อยคน” ลู่เห้าเทียนถามอีกว่า “แล้วถ้าพวกเขาไม่ยอมด้วยล่ะ? พวกเราบุกเข้าไปช่วยคนออกมาดีไหม?” “คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” ว่านพั่วจวินจ้องเขาและถามว่า “คุณต้องการให้สำนักว่านหลงประกาศสงครามกับประเทศหนึ่งอย่างเปิดเผยหรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเราจะทำให้ประเทศอธิปไตยทั้งหมดในโลกโกรธเคือง และทุกคนจะทิ้งระยะห่างกับพวกเรา เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราจะไม่มีที่ยืน จะให้พวกเราไปเป็นโจรสลัดในโซมาเลียหรือ? คุณอย่าลืมว่าโซมาเลียก็เป็นประเทศอธิปไตยด้วย! ถ้าพวกเราบุกรุกประเทศอธิปไตย แม้ว่ากองทัพของพวกเขาจะสามารถเอาชนะทหารของประเทศนั้นได้ สหประชาชาติจะส่งกองกำลังมากวาดล้างพวกเราแน่นอน” ลู่เห้าเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเราเหลือทางเลือกคือการเจรจาเท่านั้น…….” ว่านพั่วจวินถอนหายใจและกล่าวว่า “วันนี้คือวันที่ 1 เมษายน และเหลือเวลาอีกเพียงห้าวันก็จะถึงพิธีสักการะบรรพบุรุษของตระกูลเย่…..” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ว่านพั่วจวินกล่าวอีกว่า “ในเมื่อพวกเขาประกาศต่อสาธารณชนว่าพวกเขาได้จับกุมคนของพวกเราแล้ว ผมเชื่อว่าพวกเขาน่าจะปฏิบัติตามหลักพื้นฐานของกฎหมายระหว่างประเทศ และดำเนินการพิจารณาคดีพวกเขาต่อสาธารณชน……” “และการพิจารณาคดีต่อสาธารณชน ก็ต้องดำเนินการตามขั้นตอนปกติ การรวบรวมหลักฐาน หลักฐานคงที่ การฟ้องร้อง และพิจารณาตัดสินคดี อย่างน้อยต้องใช้เวลาหลายเดือน……” “เมื่อเป็นเช่นนั้น รอผมจัดการธุระของตระกูลเย่ให้เสร็จก่อน จากนั้นผมจะไปที่ตะวันออกกลางเพื่อเจรจากับพวกเขาด้วยตนเอง ทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้คือการชดเชยให้อีกฝ่ายเป็นเงิน เพื่อให้พวกเขาปล่อยคนทั้งหมด” ลู่เห้าเทียนพยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ประมุข เมื่อถึงเวลานั้น คุณจะทำลงโทษพญาหมาป่าเนตรเขียวอย่างไร?” “เขา?” ว่านพั่วจวินกัดฟันและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ผมจะพาเขากลับมาที่สำนักว่านหลง และผมจะสอบสวนเขาต่อหน้าราชันสงครามและนายพลทั้งหมดด้วยตนเอง และถามเขาว่าทำไมเขาถึงยอมจำนนและทรยศสำนักว่านหลง!”

“ยิ่งไปกว่านั้น หากอีกฝ่ายต้องการตัดสินจำคุกคนทั้งหมด 15,000 คน พวกเราจะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กับครอบครัวของพวกเขาตามระยะเวลาที่ถูกจำคุก!”

“ต้องรู้ว่าทุกประเทศในโลกถือว่าอาชญากรรมที่เป็นภัยคุกคามต่อความมั่นคงของชาติเป็นอาชญากรรมร้ายแรงที่สุด โทษสูงสุดคือประหารชีวิต และโทษต่ำสุดคือจำคุกสิบปีขึ้นไป ถ้าเป็นเช่นนั้น แค่เงินค่าชดเชย เกรงว่าต้องใช้เงินหลายสิบหรือหลายหมื่นล้านดอลลาร์สหรัฐแล้ว!”

ลู่เห้าเทียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขารู้ดีว่าถึงแม้สำนักว่านหลงดูเหมือนจะทรงพลังมาก แต่ความทรงพลังส่วนใหญ่มาจากอำนาจของเงิน

ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ถ้าสำนักว่านหลงไม่นำเงินไปเคลียร์เรื่องนี้ให้จบ ทหารรับจ้างอีก 30,000 หรือ 40,000 คนที่เหลืออาจจะออกไปจากสำนักว่านหลง

เพราะอย่างไรเสีย ทหารรับจ้างเหล่านี้ไม่มีความภักดีต่อองค์กรของกลุ่มทหารรับจ้างแต่อย่างใด

พวกเขาไม่เหมือนทหารของทุกประเทศ ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความรักชาติ และถึงแม้พวกเขาจะตายอยู่ในสนามรบเพื่อประเทศ พวกเขาก็ไม่มีข้อตำหนิใด ๆ

ทหารรับจ้างเป็นกลุ่มคนที่ทำงานหารายได้โดยสมบูรณ์ พวกเขาทำสิ่งต่าง ๆ เพราะเงินเท่านั้น และพื้นฐานของพวกเขาคือถ้าองค์กรไม่มีเงินจ่าย พวกเขาก็จะทิ้งองค์กรไป

เช่นเดียวกับพนักงานบริษัท เมื่อเจ้านายล้มละลายและไม่มีเงินจ่ายค่าจ้าง พนักงานส่วนใหญ่จะมอบหมายให้ทนายความยื่นฟ้องในขณะที่หางานใหม่เท่านั้น ส่วนการอดทนฝ่าฟันอุปสรรคที่ยากลำบากผ่านไปกับเจ้านายนั้นไม่มีอยู่จริง

ดังนั้นการที่ทหาร 15,000 คนจับกุม จะเป็นบททดสอบครั้งใหญ่สำหรับสำนักว่านหลง

ดังนั้น ลู่เห้าเทียนอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ประมุข ตอนนี้คุณมีวิธีแก้ปัญหาหรือไม่?”

ว่านพั่วจวินด้วยความโมโหสุดขีดว่า “ตอนนี้จะทำอะไรได้อีก? ทางเดียวคือการเจรจากับกองกำลังของรัฐบาลอย่างรวดเร็ว และทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อตอบสนองความต้องการของพวกเขา เพื่อให้พวกเขายอมปล่อยคน”

ลู่เห้าเทียนถามอีกว่า “แล้วถ้าพวกเขาไม่ยอมด้วยล่ะ? พวกเราบุกเข้าไปช่วยคนออกมาดีไหม?”

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” ว่านพั่วจวินจ้องเขาและถามว่า “คุณต้องการให้สำนักว่านหลงประกาศสงครามกับประเทศหนึ่งอย่างเปิดเผยหรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเราจะทำให้ประเทศอธิปไตยทั้งหมดในโลกโกรธเคือง และทุกคนจะทิ้งระยะห่างกับพวกเรา เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราจะไม่มีที่ยืน จะให้พวกเราไปเป็นโจรสลัดในโซมาเลียหรือ? คุณอย่าลืมว่าโซมาเลียก็เป็นประเทศอธิปไตยด้วย! ถ้าพวกเราบุกรุกประเทศอธิปไตย แม้ว่ากองทัพของพวกเขาจะสามารถเอาชนะทหารของประเทศนั้นได้ สหประชาชาติจะส่งกองกำลังมากวาดล้างพวกเราแน่นอน”

ลู่เห้าเทียนตะลึงไปครู่หนึ่ง และอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเราเหลือทางเลือกคือการเจรจาเท่านั้น…….”

ว่านพั่วจวินถอนหายใจและกล่าวว่า “วันนี้คือวันที่ 1 เมษายน และเหลือเวลาอีกเพียงห้าวันก็จะถึงพิธีสักการะบรรพบุรุษของตระกูลเย่…..”

เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ว่านพั่วจวินกล่าวอีกว่า “ในเมื่อพวกเขาประกาศต่อสาธารณชนว่าพวกเขาได้จับกุมคนของพวกเราแล้ว ผมเชื่อว่าพวกเขาน่าจะปฏิบัติตามหลักพื้นฐานของกฎหมายระหว่างประเทศ และดำเนินการพิจารณาคดีพวกเขาต่อสาธารณชน……”

“และการพิจารณาคดีต่อสาธารณชน ก็ต้องดำเนินการตามขั้นตอนปกติ การรวบรวมหลักฐาน หลักฐานคงที่ การฟ้องร้อง และพิจารณาตัดสินคดี อย่างน้อยต้องใช้เวลาหลายเดือน……”

“เมื่อเป็นเช่นนั้น รอผมจัดการธุระของตระกูลเย่ให้เสร็จก่อน จากนั้นผมจะไปที่ตะวันออกกลางเพื่อเจรจากับพวกเขาด้วยตนเอง ทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้คือการชดเชยให้อีกฝ่ายเป็นเงิน เพื่อให้พวกเขาปล่อยคนทั้งหมด”

ลู่เห้าเทียนพยักหน้าและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ประมุข เมื่อถึงเวลานั้น คุณจะทำลงโทษพญาหมาป่าเนตรเขียวอย่างไร?”

“เขา?” ว่านพั่วจวินกัดฟันและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ผมจะพาเขากลับมาที่สำนักว่านหลง และผมจะสอบสวนเขาต่อหน้าราชันสงครามและนายพลทั้งหมดด้วยตนเอง และถามเขาว่าทำไมเขาถึงยอมจำนนและทรยศสำนักว่านหลง!”