ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 316

บทที่ 316
ก่อนออกจากบ้าน ในใจของเย่เฉินรู้สึกลังเลเล็กน้อย
สำหรับต่งรั่งหลินซึ่งเป็นคนที่เร่าร้อนและใจกล้า เขาไม่รู้ว่าจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี
อีกด้านหนึ่งเขาก็ไม่อยากทำร้ายต่งรั่งหลิน แต่อีกด้านหนึ่ง เขาก็ไม่อยากผิดต่อเซียวชูหรัน
ฉะนั้น ตอนนี้เขาตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
การแช่น้ำออนเซ็นครั้งนี้เขากังวลว่า ต่งรั่งหลินจะถือโอกาสครั้งนี้สารภาพกับตนเอง หรือไม่ก็ทำอะไรที่โดดเด่นใจกล้า
แต่ว่า เมื่อเขารับปากภรรยาแล้ว ถ้าจะกลับคำตอนนี้ก็ไม่ได้ ฉะนั้นเขาทำได้แค่เพียงเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับภรรยา
เดินตามหลังเซียวชูหรันลงจากตึก เห็นต่งรั่งหลินยื่นศีรษะของเธอออกมาจากรถเมอร์เซเดส-เบนซ์ และกล่าวว่า “เย่เฉิน เอากระเป๋าไปใส่ไว้ที่ท้ายรถ คุณนั่งเบาะหลัง ให้เซียวชูหรันนั่งเบาะหน้าจะได้เป็นเพื่อนคุยกับฉัน!”
“ได้ครับ” เย่เฉินพยักหน้า แล้วเอากระเป๋าไปใส่ไว้ที่ท้ายรถ แล้วก็ไปนั่งที่เบาะหลัง
หลังจากที่เย่เฉินขึ้นรถแล้ว ต่งรั่งหลินก็หันหลังมอง และกะพริบตาให้เขาอย่างเขินอาย
เย่เฉินแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น แล้วก็บิดขี้เกียจ “อั้ยหยา เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ผมขอหลับสักครู่”
เมื่อพูดจบ ก็หลับตาลง แกล้งหลับอยู่ที่เบาะหลัง
ต่งรั่งหลินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยในใจ เธอรู้สาเหตุที่เย่เฉินแสดงอัปกกิริยาเช่นนี้ และเซียวชูหรันก็อยู่ที่นี่ด้วย เธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้
อีกอย่าง เธอก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าเย่เฉินจะเย็นชากับตัวเอง แต่มันก็ไม่สำคัญ เพราะเธอชอบเขาแล้ว เธอจึงพร้อมที่จะใช้เวลาในการตามตื๊อเขา
เพราะเธอรู้ดีว่าชีวิตคู่ของเซียวชูหรันกับเย่เฉินเป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น ดังนั้นตอนนี้เธอจึงไม่มีความรู้สึกผิด
ต่งรั่งหลินขับรถมุ่งหน้าไปชานเมือง หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า รถก็ขับเข้าสู่เชิงเขาที่สวยงาม หลังจากนั้นไม่กี่นาที ก็มาถึงทางเข้าของช็องเซลิเซียนสปา
ช็องเซลิเซียนสปา เป็นบ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติที่เดียวในเมืองจินหลิง อยู่ใต้เขาหนานเซียง ที่นี่มีบ่อน้ำพุร้อนธรรมชาติใต้พิภพอยู่สองสามแห่ง ป๋ายจินฮ่านกงกรุ๊ปได้ซื้อบ่อน้ำพุร้อนกับภูเขาทั้งลูกไว้หมด แล้วก็สร้างเป็นโรงแรมช็องเซลิเซียนสปา
โรงแรมช็องเซลิเซียนสปาเป็นสถานที่ระดับไฮเอนด์ ค่าใช้จ่ายแพงมาก ฉะนั้นคนที่สามารถมาแช่น้ำออนเซ็นที่นี่ได้ ล้วนแต่เป็นคนที่มีฐานะร่ำรวย
อย่างไรก็ตาม จำนวนห้องพักที่นี่ก็มีไม่เพียงพอสำหรับแขก เพราะไม่เพียงแต่คนรวยในเมืองจินหลิงเท่านั้นที่มาใช้บริหาร แต่ยังมีคนรวยในพื้นที่ใกล้เคียง จะขับรถมาไกลในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อมาแช่น้ำออนเซ็น
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉะนั้นวันนี้ธุรกิจที่นี่จึงดีเป็นพิเศษ และแทบไม่มีที่จอดรถว่างเลย
ต่งรั่งหลินขับรถ วนหาที่จอดรถอยู่หลายรอบ ในที่สุดก็พบที่จอดรถว่างอยู่ที่หนึ่ง เธอรู้สึกดีใจ มองซ้ายมองขวา แล้วขับรถมุ่งไปยังที่ว่างนั้น
เมื่อขับรถไปถึงด้านหน้าของที่ว่างนั้น ต่งรั่งหลินก็เปิดไฟบอกทิศทาง และกำลังจะถอยรถจอด
และขณะนี้ เธออยู่ห่างจากที่จอดรถด้านหลังรถเพียงไม่กี่เมตร จู่ ๆ รถสปอร์ตมาเซราติก็พุ่งมา!
รถสปอร์ตมาเซราตินั้นเร็วมาก กำลังจะพุ่งเข้าไปตรงที่ว่างที่ต่งรั่งหลิงกำลังจะจอด
ต่งรั่งหลินรู้สึกตกใจ มือเท้ารวนไปหมด และยังไม่ได้ตั้งสติ จึงลืมที่จะเหยียบเบรก ดังนั้นรถของเธอจึงยังคงถอยไปข้างหลังอยู่
ได้ยินเพียงแค่เสียงดังรุนแรง ที่ด้านข้างรถของฝ่ายตรงข้าม ถูกท้ายรถของต่งรั่งหลินขุดจนมีรอยขีดข่วนเป็นทางยาว
ตอนนี้ต่งรั่งหลินถึงได้มีสติขึ้นมา รีบเหยียบเบรกหยุดรถ เธอขมวดคิ้วและอดไม่ได้จึงบ่นว่า “ไม่เคยเห็นคนที่มาแย่งที่จอดรถเช่นนี้? นิสัยแย่จริง? ไม่เข้าใจกฎพื้นฐานของการจอดรถตามลำดับก่อนหลังหรือไง?”
ขณะนี้ มีชายหนุ่มสวมแจ็คเก็ตหนังที่ดูโอ้อวด และหวีผมมันเยิ้มเดินลงมาจากรถสปอร์ตมาเซราติ
หลังจากที่ชายหนุ่มลงจากรถ เขามองไปที่รอยขีดข่วนที่ด้านข้างของรถ แล้วสีหน้าเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที!
เขากัดฟัน เดินมาที่รถของต่งรั่งหลิง ใช้มือตบหน้าต่างรถอย่างแรง แล้วตะโกนด่า “ไอ้ห่านี่ อีผู้หญิงเหม็นแกตาบอดเหรอ? ไม่เห็นเหรอว่ากูกำลังจะเข้าไปจอดที่ว่างตรงนี้? แม่งฉิบหายยังจะมาขุดรถกูอีก รีบออกมาจากรถเดี๋ยวนี้! ”
————