ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 3164

เมื่อได้ยินว่าจู่ๆเย่เฟิงก็จะพาตนไปที่สนามบิน เฮเลน่าจึงมองไปที่เย่เฟิงอย่างสงสัย แล้วถามอย่างแปลกใจว่า“ไปสนามบินตอนนี้？มีอะไรหรอคะ？”

เย่เฟิงพูดอธิบายว่า“คือแบบนี้นะครับ ผมมีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง เขาไปอยู่ต่างประเทศมายี่สิบปีแล้ว วันนี้เป็นครั้งแรกที่กลับเย่นจิง ผมกับเห้าเห้าจะไปรับเขาที่สนามบินครับ คุณเป็นว่าที่พี่สะใภ้ ถ้าไม่มีธุระอะไร ไปรับเขากับผมกันนะครับ”

เมื่อเฮเลน่าได้ยินอย่างนั้น จึงพยักหน้าอย่างไม่ลังเล แล้วกล่าวว่า“ไม่มีปัญหาค่ะ นี่เป็นเรื่องที่ควรจะทำอยู่แล้ว”

เย่โจงฉวนพยักหน้าอย่างชื่นชม แล้วกล่าวว่า“ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไปพร้อมกันทั้งสามคนแล้วกัน”

พูดจบ เขาก็สั่งถังซื่อไห่“ซื่อไห่ รีบไปเตรียมขบวนรถ”

“ได้ครับคุณท่าน！”ถังซื่อไห่ตอบตกลง แล้วรีบเดินออกจากคฤหาสน์ เริ่มรวบรวมขบวนรถเพื่อออกเดินทาง

เย่เฟิงพูดกับเย่โจงฉวนว่า“คุณปู่ครับ งั้นเราออกไปรอกันเถอะครับ”

“ได้！”เย่โจงฉวนพยักหน้า แล้วสั่งว่า“จำไว้ ว่าต้องรับเฉินเอ๋อกลับมาให้ได้！”

เย่เฟิงรีบกล่าวว่า“ได้ครับคุณปู่ ผมทราบแล้ว”

พูดจบ ก็ส่งสายตาให้เย่เห้า แล้วพูดกับเฮเลน่าว่า“ที่รักครับ เราไปกันเถอะ”

เฮเลน่ากล่าวอย่างรู้สึกผิดว่า“ขอโทษนะครับ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าต้องไปที่สาธารณะ เพราะฉะนั้นเลยแต่งหน้าสบายๆ ถ้าไปสนามบินแบบนี้ การแต่งหน้าแบบนี้ไปที่ในสาธารณะแบบนี้จะไม่ถูกต้องตามธรรมเนียมของเรา ฉันคงต้องยืมใช้ห้องน้ำเพื่อแต่งหน้าเพิ่มอีกสักหน่อย รบกวนรอฉันสักสองสามนาทีนะคะ”

เย่เฟิงพยักหน้าอย่างเป็นสุภาพบุรุษ“ไม่มีปัญหา เราจะรอคุณที่หน้าประตูนะครับ ยังพอมีเวลา คุณไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ”

เฮเลน่าพยักหน้า แล้วรีบไปเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด

เย่เห้ากดเสียงต่ำ แล้วถามเย่เฟิงอย่างแปลกใจว่า“พี่เฟิง ราชวงศ์ยุโรปเหนือพิถีพิถันขนาดนี้เลยหรอครับ？ไปที่สาธารณะยังต้องแต่งหน้าเป็นพิเศษ？”

เย่เฟิงหัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า“กฎของราชวงศ์ยุโรปเหนือ มีมากกว่าราชวงศ์ชิงอีก เสื้อผ้าของพวกเขาทุกชุด เครื่องประดับทุกชุดอาจารย์ที่รับใช้ราชวงศ์ทำป้ายติดกำกับ เสื้อผ้าชุดไหนเหมาะกับโอกาสแบบไหน สร้อยแบบไหนเหมาะกับสภาพแวดล้อมแบบไหน น่าเบื่อจนเขียนเป็นหนังสือได้เล่มหนึ่ง ใครไม่รักษากฎจะโดนจับ และถูกทำโทษโดยราชวงศ์”

เย่เห้าอดถอนหายใจไม่ได้“อยู่ในวังไม่เหมือนกันจริงๆ การอบรมสั่งสอนหลายร้อยปีของชนชั้นสูงพิถีพิถันขนาดนี้”

เย่เฟิงเบะปาก แล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า“ราชวงศ์ของประเทศเล็กๆ หลังจากที่เปลี่ยนมาปกครองระบอบประธานาธิบดี ความเป็นอยู่แย่ลงเรื่อยๆ ความแข็งแกร่งลดน้อยลง มีแต่ความจน ใช้คำพูดโบราณของเย่นจิงเรา ก็คือดัดจริต！”

เย่เฟ้าหัวเราะแหะๆ แล้วพูดคล้อยตาม“พี่เฟิงพูดถูก ดัดจริตจริงๆ！”

เย่เฟิงรีบพูดเสริมว่า“นี่ ฉันหมายถึงกฎของพวกราชวงศ์ต่างหาก ไม่ได้หมายถึงพี่สะใภ้ของแก！”

เย่เห้ารีบกล่าวว่า“นั่นแหละๆ ผมหมายถึงไอ้พวกล้าหลังพวกนั้นต่างหาก ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่สะใภ้เลย”

เย่เฟิงพยักหน้า แล้วเดินไปด้วยพูดเย่เห้าไปด้วย พวกเขายืนรอรถกันอยู่หน้าคฤหาสน์

พอนึกถึงเรื่องที่ต้องไปรับเย่เฉินที่สนามบิน เย่เฟิงก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เขากัดฟันสบถ“เย่เฉินมันได้รับการต้อนรับใหญ่โตจริงๆ ไปได้กลับมายี่สิบปี พอกลับมาก็ให้กูไปรับมัน มันเป็นใครกันห้ะ！คู่ควรให้ฉันไปรับด้วยรึไง？