กู้เย้นจงไม่ให้คนอื่นตามไป เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู
ทันทีที่เห็นถังซื่อไห่ เขาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วจับมือกับถังซื่อไห่ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ซื่อไห่! ไม่ได้เจอคุณมาสักพักแล้ว! พวกเราอยู่ในเย่นจิงเหมือนกัน แต่คุณไม่มาเยี่ยมผมเลย!”
ถังซื่อไห่กล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “ประธานกู้! ช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก ไม่ได้เจอคุณสักพัก ดูเหมือนว่าร่างกายคุณจะดีขึ้นเรื่อย ๆ!”
กู้เย้นจงพยักหน้าและหัวเราะ “ต้องขอบคุณเฉินเอ๋อ มิเช่นนั้นคุณคงจะต้องไปเยี่ยมผมที่หลุมฝังศพของผมแล้ว”
“ใช่!” ถังซื่อไห่พยักหน้าและกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ตอนนี้ความสามารถของคุณชายเฉินนั้นยากที่จะหยั่งถึงแล้ว!”
กู้เย้นจงถอนหายใจ ยังคงจับมือถังซื่อไห่เอาไว้และกล่าวอย่างจริงจังว่า “ซื่อไห่ ต้องขอบคุณที่คุณปกป้องคุ้มครองเฉินเอ๋ออย่างเงียบ ๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา บุญคุณนี้ผมกู้เย้นจงจะไม่มีวันลืม!”
ถังซื่อไห่โค้งคำนับด้วยความระมัดระวังและกล่าวว่า “ประธานกู้ คุณเกรงใจมากเกินไปแล้ว… ทั้งหมดเป็นหน้าที่ของผม คุณชายฉางอิงมีบุญคุณกับผม ถึงแม้ว่าจะให้ผมบุกน้ำลุยไฟ ผมก็จะลังเลใด ๆ!”
กู้เย้นจงกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ซื่อไห่คุณเป็นคนที่มีน้ำใจไมตรีและมีศีลธรรม พี่เย่ไม่ได้มองคนผิด!”
ถังซื่อไห่ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “ประธานกู้ ถ้าจะกล่าวถึงน้ำไมตรีและศีลธรรมแล้ว คุณเหนือกว่าผมอีก!”
กู้เย้นจงถอนหายใจ “โอ้! ซื่อไห่! เพราะคุณกับผมเป็นคนที่มีน้ำใจไมตรีและมีศีลธรรม นั่นคือเหตุผลที่คุณจะต้องมาเยี่ยมผมมากขึ้น! เมื่อก่อนคุณและผมอยู่เคียงข้างพี่เย่ และได้รับบุญคุณจากเขา พวกเราผ่านเรื่องมากมายมาด้วยกัน และมีหัวข้อสนทนาร่วมกัน พวกเราควรจะดื่มเหล้าด้วยกันบ่อย ๆ เพื่อรำลึกถึงอดีต”
หลังจากนั้น กู้เย้นจงกล่าวด้วยความจริงใจว่า “ซื่อไห่ กล่าวตามตรง สำหรับผมแล้วคุณเป็นเพื่อนเสมอ และผมเชื่อว่าพี่เย่ก็คิดเหมือนกัน!”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ถังซื่อไห่รู้สึกตื้นตันเป็นอย่างมาก และตาของเขาเริ่มแดง
ถึงแม้เมื่อก่อนเขาจะอยู่เคียงข้างเย่ฉางอิงตลอด และมักจะติดต่อกับกู้เย้นจงเสมอ แต่เขารู้สึกว่าตนเองเป็นคนรับใช้ของเย่ฉางอิง แต่กู้เย้นจงเป็นสหายของเย่ฉางอิง
ดังนั้น สถานะของตนเองนั้นจึงต่ำกว่ากู้เย้นจงมาก
ดังนั้น หลังจากเย่ฉางอิงตายไปแล้ว เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะติดต่อกับกู้เย้นจง ซึ่งจะรู้สึกว่าตนเองนั้นคบหาสมาคมกับคนที่มีฐานะสูงกว่า
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นกู้เย้นจงกล่าวด้วยความจริงใจ เขาจึงกล่าวอย่างจริงจังว่า “ได้ครับ ประธานกู้! คุณวางใจเถอะ! ขอเพียงคุณไม่รังเกียจว่าผมมารบกวนคุณ ผมจะมาดื่มเหล้ากับคุณบ่อย ๆ แน่นอน!”
กู้เย้นจงพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง “เอาล่ะ ขอเพียงผมยังอยู่ที่เย่นจิง คุณมาได้ทุกเมื่อ!”
“โคเอ!” ถังซื่อไห่ตกลงและถามอีกว่า “ประธานกู้ คุณชายเฉินเตรียมตัวพร้อมหรือยังครับ? เขาต้องไปถึงตระกูลเย่ก่อน 9:30 น. เพราะหลัง 9:30 น. ตัวแทนของญาติต่างชาติจะมาถึง สำหรับคุณชายแล้ววันนี้เป็นวันที่สำคัญมาก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้เย้นจงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองถังซื่อไห่และถามอย่างจริงจังว่า “ซื่อไห่ คุณปกป้องคุ้มครองเฉินเอ๋อมาหลายปีแล้ว คุณกำลังรอวันนี้อยู่ใช่ไหม?”
“ใช่!” ถังซื่อไห่กล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ประธานกู้ กล่าวตามตรง หลังจากที่ผมบรรจุศพคุณชายฉางอิงลงในโลงศพแล้ว ผมถังซื่อไห่มีชีวิตอยู่เพื่อสองเรื่องเท่านั้น!”
“เรื่องแรกคือได้เห็นคุณชายเฉินรับช่วงต่อธุรกิจของตระกูลเย่!”
“เรื่องที่สองคือการได้เห็นคุณชายเฉินล้างแค้นให้คุณชายฉางอิงและนายหญิงด้วยตาตนเอง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้เย้นจงจับมือถังซื่อไห่แน่นขึ้นไปอีกและกล่าวอย่างเฉียบขาดว่า “ซื่อไห่! ผมก็คิดเหมือนกับคุณ!”
ถังซื่อไห่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถอนหายใจและกล่าวว่า “ประธานกู้ สิ่งเดียวที่ผมกังวลคือคุณชายเฉินต้องการแบ่งเส้นอย่างชัดเจนกับตระกูลเย่…..ถ้าเขาคิดเช่นนั้นตลอดไป เขาอาจจะไม่สามารถรับช่วงต่อธุรกิจของตระกูลเย่ได้”
กู้เย้นจงหัวเราะ “ซื่อไห่ คุณวางใจเถอะ! เมื่อวานผมดื่มเหล้ากับเฉินเอ๋อไปหลายชั่วโมง และเล่าสถานการณ์ของพี่เย่ให้เขาฟัง และตอนนี้เขาเข้าใจเจตจำนงสุดท้ายของพี่เย่ทั้งหมดแล้ว และเขาได้ตัดสินใจว่าเขาจะต้องมาเป็นผู้นำตระกูลเย่!”
