เสียงคำรามของคุณท่านทำให้ทุกคนที่ต้องการพูดหุบปากทันที
ถึงแม้พวกเขาไม่สามารถยอมรับเรื่องที่ต้องมอบชะตากรรมของตนเองไว้ในมือของเย่เฉิน แต่พวกเขารู้ว่าคุณท่านมีทางออก
ดังนั้น ตอนนี้เรื่องที่ไม่สามารถทำได้คือต่อต้านคุณท่านอย่างเปิดเผย
มิฉะนั้นหากคุณท่านยอมรับคำขอของอีกฝ่ายจริงๆ และยอมเสียเงินเพื่อขจัดภัยพิบัติแล้ว เขาจะต้องหาคนที่ต่อต้านตนเองอย่างเปิดเผย และคิดบัญชีย้อนหลัง
แม้แต่เย่ฉางโคงลูกชายคนโตก็ยังยอมแพ้ เขาเดินไปข้างหน้า แล้วตบเย่เฟิงอย่างแรง และกล่าวด้วยความโมโหว่า “คุณไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนหรือ?! ใครให้คุณพูดกับคุณปู่เช่นนี้?รีบไปขอโทษคุณปู่!”
เย่เฟิงรู้ว่าตนเองไม่สามารถปลุกระดมผู้อื่นได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกล่าวด้วยน้ำเสียงกระด้าง “คุณปู่ ขอโทษด้วย ผมผิดไปแล้ว……..”
เย่โจงฉวนไม่ได้สนใจไยดีเขาแม้แต่นิด แต่มองไปที่เย่เฉินและถามเขาด้วยท่าทางเคร่งขรึม “เฉินเอ๋อ คุณไม่มีแผนหรือ? หรือว่าหาคนมาช่วย? หรือผมจะใช้เส้นสายดี?”
เย่เฉินโบกมือและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่จำเป็น เมื่อถึงเวลานั้นไม่ว่าจะมาวิธีไหนก็สามารถรับมือได้”
หลังจากกล่าวจบ เย่เฉินมองเวลาและกล่าวว่า “ตอนนี้ล่าช้าไปนานแล้ว พวกเรายังไม่ได้เริ่มคุยขั้นตอนของงานไหว้บรรพบุรุษเลย พวกเรากลับไปปรึกษาหารือเรื่องหลักกันเถอะ คราวนี้ผมกลับมา ก็เพื่อมางานไหว้บรรพบุรุษ ไม่ว่าจะยังไง จะกระทบกับเรื่องนี้ไม่ได้”
ตอนนี้คนของตระกูลเย่ต่างมีความรู้สึกอยากจะตาย
พวกเขามองเย่เฉินแบบเดียวกับที่พวกเขามองผู้ป่วยทางจิต
ตอนนี้ยังจะคิดเรื่องงานไหว้บรรพบุรุษอยู่อีก ปากกระบอกปืนจ่ออยู่ที่ศีรษะแล้ว ซึ่งมันไม่แตกต่างกับกำลังคิดว่าคืนนี้จะดื่มเหล้าอะไรดี?
อย่างไรก็ตาม เมื่อเย่โจงฉวนเห็นว่าตอนนี้สิ่งที่เย่เฉินคิดคือเรื่องที่อย่าให้กระทบงานไหว้บรรพบุรุษ ทำให้เขารู้สึกโล่งใจไม่น้อย
เขารู้สึกว่าเย่เฉินไม่ใช่คนที่สมองมีปัญหา
ถ้าตอนนี้เขายังรู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้ งั้นเขาต้องมีไพ่ตายที่ยังไม่ได้แสดงออกมา
ดังนั้น เมื่อเขาเห็นว่าไม่มีใครตอบ จึงตะโกนทันที “ไม่ได้ยินคำพูดที่ผมพูดเมื่อสักครู่หรือ? ตอนนี้เป็นช่วงเวลาพิเศษ นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เฉินเอ๋อจะจัดการทุกเรื่องของตระกูลเย่! และทุกคนต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเฉินเอ๋อ”
เย่เฉินยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
สิ่งที่ตนเองต้องการคือคนตระกูลเย่ปฏิบัติตามคำสั่งของตนเอง
ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ใช่แค่ช่วงเวลาพิเศษเท่านั้น
แต่คือนับตั้งแต่ต่อเป็นต้นไป ตระกูลเย่จะอยู่ภายใต้การควบคุมของตนเอง!
ดังนั้น เขาจึงมองไปที่เย่เฟิงและเย่เห้าทันที กล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณสองคนไปจัดการศพของบอดี้การ์ดทั้งสองคน!”
เย่เฟิงกล่าวโพล่งออกมาด้วยความโมโห “มีสิทธิ์อะไรให้ผมไปทำ?!”
เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ยกมือขึ้นและตบหน้าเย่เฟิงอย่างแรง และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่ทำ ก็ไสหัวออกไป!”
เย่เฟิงด่าด้วยความโมโห “คุณ…..คุณกล้าตบผม! แม่งฉิบหาย คุณเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม?! ผมคือหลานชายคนโตของตระกูลเย่! คุณเป็นตัวอะไร?!”
วันนี้เย่เฟิงถูกตบหน้าหลายครั้งแล้ว แต่คนที่ตบนั้นเป็นคุณปู่และพ่อของตนเอง นึกไม่ถึงว่าเย่เฉินจะกล้าตบตนเอง ซึ่งทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นมาก
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เย่โจงฉวนยกมือขึ้นและตบหน้าเขา และกล่าวด้วยความโมโหว่า “ความสามารถที่จะทำให้งานสำเร็จนั้นมีไม่พอ แต่ความสามารถที่จะทำลายงานนั้นมีอยู่เหลือเฟือ! คุณทำเป็นหูทวนลมกับสิ่งที่ผมเพิ่งพูดไปเมื่อสักครู่หรือ? ถ้าคุณไม่อยากทำ ก็รีบไสหัวออกไปจากตระกูลเย่! ช่วงนี้เป็นช่วงความเป็นความตายของตระกูลเย่ ใครก็ตามที่กล้าสร้างปัญหา ถึงแม้จะเป็นลูกของผม ผมจะไม่ยั้งมือไว้ไมตรีเช่นกัน!”
เมื่อสักครู่เย่เฟิงกำลังคิดที่จะถกเถียงกับเย่เฉิน แต่นึกไม่ถึงว่าจะถูกคุณท่านตบหน้าอีกครั้ง คราวนี้น้ำตาแห่งความคับข้องใจไหลออกมา แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก
