ตอนนี้นางาฮิโกะ อิโตะที่สูญเสียขาไปทั้งสองข้าง ได้ประกาศเกษียณอายุต่อภายนอกแล้ว และได้มอบอำนาจที่แท้จริงของตระกูลอิโตะให้กับอิโตะ นานาโกะลูกสาวของตนเอง
เพียงแต่ เขาไม่ได้ทิ้งงานทุกอย่างทันที
แต่เปลี่ยนจากอดีตผู้นำตระกูลอิโตะ กลายเป็นที่ปรึกษาอยู่เบื้องหลัง อิโตะ นานาโกะ โดยให้ความช่วยเหลือลูกสาวในการตัดสินและช่วยเหลือทางทรัพยากร
แต่อิโตะ นานาโกะเป็นคนที่ทำงานเก่งมาก ดังนั้นส่วนใหญ่แล้วที่ปรึกษาอย่างเขามักจะว่างและอยู่ที่บ้าน
ขณะนี้ เขาอยู่ในลานบ้านของตนเองที่โตเกียว จัดกระถางกับทานากะ โคอิจิคนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์
ทันใดนั้นคนรับใช้ก็วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่ลนลานและกล่าวโพล่งออกมา “คุณท่าน อยู่ ๆ คุณหนูใหญ่ก็เรียกตระกูลนินจาหลักทั้งสี่ตระกูล และให้นินจาทั้งหมดจากสี่ตระกูลไปรวมกันที่สนามบินนาริตะในคืนนี้เพื่อบินไปที่หัวเซี่ย!”
“อะไรนะ?!” นางาฮิโกะ อิโตะรู้สึกตกตะลึง และถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมจู่ ๆ นานาโกะถึงได้เรียกนินจามากมายไปที่หัวเซี่ย?”
“ผมก็ไม่รู้เช่นกัน…” คนรับใช้กล่าวด้วยความตื่นตระหนก “มีนินจาจากสี่ตระกูลอย่างน้อยหนึ่งร้อยคน ผมไม่รู้ว่าทำไมคุณหนูใหญ่ถึงรวบรวมคนมากมายเช่นนี้ ดังนั้นจึงรีบมารายงานให้คุณทราบ…….”
ทานากะ โคอิจิซึ่งอยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงและกล่าวว่า “ท่านประธาน คุณอยากโทรไปถามคุณหนูใหญ่ไหม? เธอเรียกนินจาจำนวนมากขนาดนี้อย่างกะทันหัน มันเป็นเรื่องผิดปกติ……”
นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวว่า “ทานากะ ผมไม่ใช่ประธานแล้ว ต่อไปเปลี่ยนสรรพนามเถอะ”
หลังจากกล่าวจบ เขากล่าวอีกว่า “ตอนนี้ประธานคนปัจจุบันคือนานาโกะ กิจการของตระกูลอิโตะและทรัพยากรภายนอกทั้งหมด เธอควรจะเป็นคนที่มีอำนาจตัดสินใจแต่เพียงผู้เดียว ตามทฤษฎีแล้ว ถ้าเธอไม่ได้บอกเรื่องนี้กับผมด้วยตนเอง ผมไม่ควรถาม”
ทานากะ โคอิจิพยักหน้าและกล่าวว่า “คุณพูดถูก แต่……แต่เรื่องนี้ผิดปกติเกินไป หากไม่มีเหตุการณ์สำคัญ คุณหนูใหญ่จะไม่ใช้นินจาแน่นอน แต่ตอนนี้เธอยังเรียกนินจาทั้งหมดจากสี่ตระกูลในคราวเดียวอีกด้วย หากควบคุมไม่ดี จะกลายเป็นเรื่องใหญ่……”
นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจและกล่าวว่า “ผมได้มอบตำแหน่งประธานให้นานาโกะแล้ว ดังนั้นตามทฤษฎีแล้ว ผมต้องเชื่อใจเธอโดยไม่มีเงื่อนไข สนับสนุนและเคารพทุกการตัดสินใจของเธอ ถ้ากษัตริย์องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์แล้ว แต่กษัตริย์องค์เก่ายังแทรกแซงอำนาจ มันเป็นจุดเริ่มต้นของการล่มสลายภายใน การที่ตระกูลอิโตะสามารถดำรงอยู่จนถึงวันนี้ได้ เป็นเพราะประธานคนก่อน ๆ ได้พยายามเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นอย่างเต็มที่ และผมเริ่มทำสิ่งนี้ก่อนไม่ได้”
ทานากะ โคอิจิซึ่งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้าและกล่าวว่า “ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว……”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าเล็กน้อย และสั่งคนรับใช้ที่มารายงานข่าวว่า “คุณไปทำงานเถอะ อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร”
คนรับใช้โค้งคำนับทันทีและกล่าวด้วยความนอบน้อม “ไฮ้!”
หลังจากกล่าวจบ เขาหันหลังแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
นางาฮิโกะ อิโตะยังคงจัดกระถางต่อไป แต่พบว่าสติของทานากะ โคอิจิไม่อยู่กับร่องกับรอย ดังนั้นเขาจึงวางกระถางต้นไม้แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ทานากะ คุณต้องเชื่อใจนานาโกะ เธอจะไม่ทำการตัดสินใจที่ขาดความรับผิดชอบอย่างแน่นอน”
ทานากะ โคอิจิกล่าวอย่างละอาย “คุณพูดถูก ผมไม่ควรคิดมากเกินไป…….”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ วันนี้ต้องจัดกระถางพวกนี้ให้เสร็จ เร่งมือเถอะ!”
“ไฮ้!”
ขณะนี้อิโตะ นานาโกะเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วโดยที่สติไม่อยู่กับร่องกับรอย เมื่อเห็นนางาฮิโกะ อิโตะและทานากะ โคอิจิกำลังจัดกระถางต้นไม้อยู่ในสวน จึงเดินไปข้างหน้าทันที โค้งคำนับและกล่าวว่า “ท่านพ่อ! เมื่อสักครู่ยังไม่ได้รับความยินยอมจากคุณ นานาโกะก็เรียกนินจาทั้งหมดจากสี่ตระกูล ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย!”
นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวยิ้มว่า “นานาโกะ คุณเป็นประธานของตระกูลอิโตะ ทุกการตัดสินใจของคุณ ไม่จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากผม”
อิโตะ นานาโกะเม้มริมฝีปาก น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทันที และสะอึกสะอื้นว่า “โอโต้ซัง…..เย่เฉินซังเขา….กำลังมีปัญหา……”
