ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 3631

เมื่อเห็นประธานเป่ยตื่นเต้นมาก เซียวชางคุนก็สงสัย แต่ก็ยังถามอย่างไม่สบอารมณ์ว่า ประธานเป่ย อะไรทำให้คุณมีความสุขได้ขนาดนี้
ประธานเป่ยพูดอย่างตื่นเต้น: เลขาธิการสมาคมโทรมาบอกว่ามีคนมาเยี่ยมและบอกว่า มีชาวจีนโพ้นทะเลคนหนึ่งที่ได้รับความไว้วางใจจากครอบครัวเก่าให้บริจาคผลงานของนักคัดลายมือแปดคน เจิ้ง Yan (fu) ให้กับสมาคมการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดของเรา”
”เจิ้งหยาน” เซียวชางคุนถามด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า “ชายผู้นี้มีชื่อเสียงมาก ใช่ไหม
ประธานเป่ยหัวเราะหรือร้องไห้ทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ แล้วพูดว่า ชางคุน…ฉันบอกคุณไปนานแล้วว่าตอนนี้คุณเป็นรองประธานสมาคมเขียนพู่กันและจิตรกรรม คุณ ไม่มีพรสวรรค์ในการประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพ แต่มันไม่สำคัญ แต่ต้องสามารถพูดได้หนึ่งสองสามดังนั้นคุณต้องดูคอลเลกชันของภาพวาดและการประดิษฐ์ตัวอักษรโบราณและสมัยใหม่ แต่คุณไม่ฟัง เจิ้งหยาน คุณไม่รู้หรอก แค่ขอมัน หลังจากพูดเขาอธิบายอย่างรวดเร็ว: เจิ้งหยานเป็นหนึ่งในนักคัดลายมือที่โด่งดังที่สุดในประวัติศาสตร์ของ จิงหลิน เขามีชื่อชายคนแรกในสคริปต์อย่างเป็นทางการ แห่งราชวงศ์ชิง แม้ว่าจะมีปรมาจารย์ด้านอักษรวิจิตรชั้นนำมากมายในประวัติศาสตร์ เจิ้ง Yan ไม่ได้มีชื่อเสียงขนาดนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นนักคัดลายมือท้องถิ่นของเราใน จิงหลิน ซึ่งมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อสมาคมการประดิษฐ์ตัวอักษรและจิตรกรรม จิงหลิน ของเรา”
เซียวฉางควน ยิ้มอย่างเชื่องช้าและพูดว่า “โอ้ ฉันจำได้แล้ว … สิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้เป็นเรื่องด่วน ฉันไม่อยากเข้าใจ … “
เซียวชางคุนพูดอย่างนั้น แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ค่อยรู้เรื่องเจิ้งหยาน .
ประธานเป่ยไม่ได้บอกความจริงกับเขา และกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือชาวจีนโพ้นทะเลยังบอกด้วยว่าเธอต้องการส่งเสริมการสะสมทางประวัติศาสตร์ในท้องถิ่นของ จิงหลิน ในด้านการเขียนพู่กัน และการวาดภาพดังนั้นต้องการที่จะสนับสนุนเราในการจัดระเบียบภาพวาดประวัติศาสตร์ จิงหลิน ขนาดใหญ่และการประดิษฐ์ตัวอักษรนิทรรศการนำผลงานที่มีชื่อเสียงทั้งหมดของราชวงศ์ จิงหลิน ของเราในด้านการเขียนพู่กันและการประดิษฐ์ตัวอักษรและจัดนิทรรศการและเธอยังสัญญาว่าจะช่วย เราพบผลงานที่มีชื่อเสียงของ จิงหลิน ในประวัติศาสตร์ในขณะที่
เขาพูดเขาตบไหล่ เซียวฉางควน และพูดอย่างตื่นเต้น: “ถ้านิทรรศการนี้ประสบความสำเร็จสมาคมการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดของเราจะกลายเป็นที่มีชื่อเสียง กลับไปที่สมาคมและพบกับสิ่งนี้ ชาวจีนโพ้นทะเล”
เซียวชางคุนไม่สนใจเรื่องนี้เพราะเขาอารมณ์ไม่ดี ชาวจีนโพ้นทะเลและนิทรรศการมีความสำคัญเล็กน้อยสำหรับเขา เขาแค่อยากจะบินไปกับฮั่น เหม่ยชิงโดยเร็วที่สุด เพื่อที่เขาจะได้ตัดความคิดของผู้ชายคนอื่น คิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เขา หยวนเจียง
แต่ท้ายที่สุด เขาเป็นบุคคลอันดับสองในสมาคมการประดิษฐ์ตัวอักษรและจิตรกรรม ประธาน เป่ย กล่าว เขาไม่สามารถทำโซ่หลุดได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแต่พูดว่า: “เอาล่ะ ไปกันเถอะ”
แค่เกิดขึ้นที่ ฮั่น เหม่ยชิง ตาม เฮ่อ หยวนเจียง ก็เก็บแล็ปท็อปที่เขานำมาด้วยเสร็จ เมื่อเห็น เซียวฉางควน และประธาน เป่ย กำลังจากไป ฮั่น เหม่ยชิง ก็ก้าวไปข้างหน้าและถามด้วยความสงสัย: “ฉางควน คุณจะไม่ไปทานอาหารเย็นด้วยกันหรือไม่”
”ไม่ไปแล้ว .
”เสี่ยว ฉางควน กล่าวว่า. ‘มันก็เกิดขึ้นว่ามีบางสิ่งบางอย่างเร่งด่วนในการเชื่อมโยงประธานเป่ยและฉันกำลังจะกลับมา..’
ฮัน เหม่ยชิง พยักหน้าและกล่าวว่า” มันเกิดขึ้นเพียงเพื่อที่ศาสตราจารย์เขาและฉันยังจะลา ออกไปด้วยกัน
ทั้งสี่เดินไปที่ลานจอดรถ รถของเหอ หยวนเจียงหยุดใกล้ ฮั่น เหม่ยชิงจึงพูดกับเซียวชางคุนและประธานเป่ย: ชางคุนกับประธานเป่ย งั้นเราสองคนจะออกไปก่อน แล้วเจอกันใหม่วันหน้า .
ประธานเป่ยกล่าวว่ามีความสุข ‘ซิงฮันศาสตราจารย์คุณไปกับศาสตราจารย์เขาแรกเราจอดอยู่ห่างไกลออกไป’
’โอเค.
’ ฮัน เหม่ยชิง ยิ้มเล็กน้อยศาสตราจารย์เขาที่ด้านข้างยังกล่าวสวัสดีกับพวกเขาสองคนแล้ว ขึ้นรถและสตาร์ทรถเพื่อออกเดินทาง
เมื่อเห็นทั้งสองคนขับรถออกไปไกลๆ ประธานเป่ยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “ชางคุน คุณไม่คิดว่าศาสตราจารย์ฮันและศาสตราจารย์เขาเป็นคู่กันหรือ”
เซียวชางคุนเบิกตากว้างและโพล่งออกมา: “ทำได้ดีแค่ไหน เข้ากันหรือไม่ ใช่แล้ว ผู้ชายที่มีนามสกุลเขาคู่ควรกับเหม่ยชิง
ประธานเป่ยพูดอย่างจริงจัง: คุณเห็นไหมว่าคนในครอบครัวนี้สองคนต่างก็เป็นคนที่มีความสามารถ พวกเขาล้วนเป็นนักเรียนที่มีผลการเรียนสูงที่กลับมาจากสหพันธรัฐ รัฐ พวกเขาต้องมีหัวข้อที่เหมือนกันมากกว่านี้ และฉันได้ยินมาว่าพวกเขาทั้งคู่เป็นม่าย นี่เป็นเพียงการจับคู่ที่ดี ไม่ใช่คู่ที่ดี
เซียวชางคุนรู้สึกอึดอัดในใจเป็นพิเศษ และอดไม่ได้ที่จะพึมพำด้วยความหดหู่ใจเล็กน้อย: ฉันเห็นเขา เหอหยวนเจียง มันเป็นแค่คางคกที่อยากกินเนื้อหงส์
ประธานเป่ยขมวดคิ้วและถามด้วยความประหลาดใจ: ทุกคนมีความ ประทับใจศาสตราจารย์เหอมาก ทำไมคุณถึงมีอคติต่อคนอื่นมากขนาดนี้ ทั้งสองคนเป็นคนประเภทเดียวกันจริงๆ หงส์ตัวผู้กินหงส์ตัวเมียและเข้ากันได้ดี” เมื่อ
เซียวชางคุนได้ยิน เขาว่าหงส์ตัวผู้กินหงส์ตัวเมีย ในใจยิ่งมีไฟดับ อดไม่ได้ที่จะด่าในใจว่า พี่เป่ยหมายความว่าอย่างไร หงส์ตัวผู้ตัวไหนกินหงส์ตัวเมีย เป็นคางคกกับฉันเหรอ เซียวชางคุน ” ประธานเป่ยเห็นความรำคาญในการแสดงออกของเซียวชางคุนและอุทาน: “ชางคุน ศาสตราจารย์ฮันไม่สนเหรอ”