ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 3639

เย่เฉินได้นามบัตรมาและเหลือบมองดูอย่างไม่เป็นทางการ และพบว่ามีเพียงชื่อเดียวและตัวเลขบนนามบัตร
ชื่อ จ้าน เฟยเอ๋อ และหมายเลขโทรศัพท์เป็นหมายเลขโทรศัพท์ภายในประเทศที่เริ่มต้นด้วย 159
นอกจากนี้ นามบัตรนี้ยังมีกลิ่นหมึกจางๆ ซึ่งดูเหมือนว่าจะเพิ่งพิมพ์ออกมา
เย่เฉินไม่คิดมาก หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายรูปนามบัตร จากนั้นคืนให้เซียวชางคุน
เขาตั้งใจจะติดต่อ จ้าน เฟยเอ๋อ คนนี้ในวันพรุ่งนี้เพื่อแสดง ฮวงจุ้ย ของเธอเพื่อจัดการกับเรื่องนี้
วันรุ่งขึ้น เย่เฉินกินประทานอาหารเช้า เซียวชางคุนเตือนเย่เฉินว่า: “เย่เฉิน อย่าลืมโทรหาคุณจ่าน”
เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า “ฉันจะพบเขาในภายหลัง เมื่อฉันส่ง ซูหรัน ไปที่ บริษัท ฉันจะติดต่อคุณจ้าน ตอนนั้น”
เซียวชางคุนพูดอย่างเร่งรีบ “ไม่ต้องไปส่ง ซูหรัน ฉันจะขับรถ ซูหรัน ไปที่ บริษัท เร็ว ๆ นี้ ฉันแค่อยากไปที่สมาคมก่อนแล้วปล่อยให้ ซูหรัน ออกจากรถ ที่นี่คุณ คือในกรณีที่คุณจ้าน กำลังรีบ คุณสามารถขับรถไปที่นั่นได้โดยตรง”
เซียวซูหรัน ก็พยักหน้าและกล่าวว่า “สามีคุณจ้าน คนนี้ลงทุนอย่างมากในสมาคมการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาดของพ่อและถือว่าเธอเป็นผู้มีเกียรติใน สมาคมเขียนพู่กันและจิตรกรรม ฉันขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก
เธอกล่าวว่า ถ้าคุณไม่มีงานมากในเรื่องนี้ก็อย่าคิดเงิน
หม่าหลานโพล่งออกมาทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้ ชูรัน คุณกำลังพูดเรื่องอะไร พี่น้องของคุณต้องชำระบัญชี นับประสาคนแปลกหน้าคนนี้
หลังจากพูดแล้ว เขาก็รีบพูดกับเย่เฉินว่า: ลูกเขยที่ดี อย่าไปฟัง ซูหรัน ต้องเก็บเงิน คุณต้องยอมรับมัน อย่าทำเรื่องโง่ ๆ ที่ไม่ต้องการเงินเพื่อเห็นแก่หน้า
เย่เฉินมองไปที่ เซียวซูหรัน และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ภรรยาของฉันอย่า กังวลฉันรู้มันอยู่ในใจของฉัน”
หม่าลานรีบพูดว่า: ลูกเขยที่ดี เจ้าโง่ไม่ได้แล้ว อยู่กับใครไม่ได้และมีเงินก็อยู่ไม่ได้ และนี่ก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ ได้เป็นล้านได้ง่ายๆ ”
เย่เฉินหัวเราะ: “ตกลง” แม่ ฉันรู้ ไม่ต้องกังวล
”ด้วยเหตุนี้ เย่เฉินเงียบ ๆ ให้ เซียวซูหรัน ดูโล่งใจ
อย่างไรก็ตาม มีเพียงหนึ่งหรือสองล้านเท่านั้น เย่เฉินไม่สนใจเรื่องนี้จริงๆ และไม่เจ็บที่จะส่งความรักส่วนตัวไปตลอดทาง
หลังจากรับประทานอาหาร เซียวซูหรัน วางแผนที่จะออกไปในรถของ เซียวฉางควน เย่เฉิน จำพระเครื่องที่เขาทำไว้ก่อนหน้านี้ได้ดังนั้นเขาจึงหยิบพระเครื่องออกมาสองชิ้นแล้วมอบให้กับพ่อและลูกสาวและกล่าวว่า “พ่อ ซูหรัน นี้เพื่อความปลอดภัย ทางเข้าออก พวกเจ้าสองคนควรพกพระเครื่องไปด้วยทีละคน
เซียวชางคุนถามอย่างสงสัย: พระเครื่องมาจากไหน ทำไมฉันถึงดูเหมือนทำจากเปลือกหอย
เย่เฉินหัวเราะและพูด , “มันทำจากหอยด้วย ไม่จำเป็นต้องมีผลใดๆ เลยก็ได้ เพื่อเป็นสิริมงคลเท่านั้น”
เซียวฉู่หรานหยิบพระเครื่องเล็ก ๆ ที่วิจิตรบรรจงนี้ขึ้นมา และกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “ความเงางามนี้ช่างงดงามเหลือเกิน เปลือกหอยธรรมดาอาจไม่มี มีเนื้อสัมผัสที่ดี
เย่เฉินเหอยิ้มและกล่าวว่า ใครจะไปรู้ มันอาจจะเป็นเปลือกหอยที่ไม่ธรรมดาบางอย่าง
เขาพูด เขาพูดอย่างเร่งรีบ: คุณมักจะขับรถออกไป คุณจึงสามารถเอามันไปด้วยได้
เซียว ซูหรัน พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันจะเอาเชือกผูกไว้บนโทรศัพท์ของฉัน มันสามารถใช้เป็นเครื่องประดับได้”
”ตกลง” เย่เฉิน กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ฉันรู้ว่าฉันจะทำ สวมเชือกให้คุณก่อน”
หม่าหลานอยู่ข้างหลังเขาบ้างเขาพูดอย่างไม่พอใจ: “ลูกเขยที่ดี ทำไมคุณไม่ให้พระเครื่องนี้แก่แม่ของคุณ”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “แม่ เพื่อความปลอดภัยในการเดินทาง คุณสามารถ นำอิฐทอง 2 ก้อน ไปใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด และ คุณยังสามารถใช้เป็นดัมเบลล์เพื่อให้พอดี