นายหญิงใหญ่เซียวพูดแบบนี้ เซียวฉางเฉียนก็พูดอย่างคล้อยตามด้วยว่า: “เวยเวย! ย่าของแกพูดได้ไม่มีผิดสักนิด เกียรติของพวกเราทั้งครอบครัว ถูกแม่ของแกทำให้ขายหน้าไปหมด พ่อก็ถูกหล่อนทำร้ายจนสาหัส! ก่อนหน้านี้หล่อนหนีไปเองก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้แกยังจะพาหล่อนกลับมา นี่ก็สร้างปัญหาเพิ่มให้พวกเราอย่างหมดจดไม่ใช่เหรอ? รีบให้เธอไสหัวออกไปซะ อย่าได้กลับมาอีกตลอดไป!”
ดวงตาของเซียวเวยเวยแดง และเอ่ยปากพูดว่า: “พ่อ! คุณย่า! ช่วงก่อนคุณยายของหนูเสียชีวิตไป แม่ของหนูอยู่บ้านแม่ก็ถูกน้าชายของหนูบีบคั้นหลากหลายอย่าง ตอนนี้เธอไม่มีที่อยู่อาศัยแล้ว หนูเป็นลูกสาวของเธอ คงจะมองดูเธอไร้ที่อยู่อาศัยไม่ได้นะ!”
เฉียนหงเย่นที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา เธอเดินไปที่ข้างล่าง คุกเข่าลงบนพื้นในทันที และร้องไห้พูดว่า: “แม่ค่ะ…….ฉางเฉียน…….ก่อนหน้านี้หนูไม่ดีเอง หนูไม่ได้รับผิดชอบและทำหน้าที่ของลูกสะใภ้และภรรยาให้ดีที่สุด หนูขอร้องพวกคุณเห็นแก่ที่หนูช่วยตระกูลเซียวเลี้ยงดูลูกชายลูกสาว ให้โอกาสหนูได้กลับเนื้อกลับตัวใหม่……ขอร้องพวกคุณ!”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดด้วยความรังเกียจว่า: “แกในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งงานเข้าบ้านของพวกเราช่วยตระกูลเซียวเลี้ยงดูลูกชายลูกสาวแล้วยังไง? นี่ก็เป็นภาระหน้าทั้งหมดที่แกต้องกระทำไม่ใช่เหรอ? ทำไมฉันฟังความหมายในคำพูดนี้ของแก เหมือนกับว่าแกยังมีคุณงามความดีเป็นอย่างมาก?!”
เฉียนหงเย่นร้องไห้พูดว่า: “แม่ค่ะ……หนูไม่ได้บอกว่าหนูมีคุณงามความดีอะไร แต่ต่อให้หนูจะไม่มีคุณงามความดี หนูอยู่ตระกูลเซียวมานานหลายปี ยังไงก็มีการทำงานหนักนะ? หลายปีนี้ แม่เลี้ยงสุนัขตัวหนึ่งก็มีความรู้สึก ทำไมดันไร้ความรู้สึกกับหนูขนาดนี้!”
นายหญิงใหญ่เซียวแสยะยิ้มว่า: “ฉันเลี้ยงสุนัขตัวหนึ่ง สุนัขจะขโมยเงินของฉันได้เหรอ?! ถ้าฉันเลี้ยงสุนัขตัวหนึ่ง สุนัขจะสวมเขาให้กับลูกชายของฉันได้เหรอ?!”
เมื่อเซียวฉางเฉียนได้ยินคำพูดนี้ รู้สึกทุกข์ทรมานคันไปทั่วร่างกาย และเอ่ยปากพูดเสียงต่ำว่า: “โธ่เอ๊ยแม่ค่ะ…….นี่แม่…….นี่แม่ใช้คำเปรียบเทียบอะไรน่ะ? ไม่เหมาะสมเกินไปแล้ว……”
นายหญิงใหญ่เซียวกลอกตาขาวใส่เซียวฉางเฉียนแวบหนึ่ง และพูดเยาะเย้ยว่า: “มีอะไรไม่เหมาะสม? ฉันพูดหยาบคายแต่มีเหตุผล! หล่อนเฉียนหงเย่นอยู่ในสายตาของฉัน ก็คือสู้สุนัขไม่ได้! ยังมีหน้าเอาให้เรื่องกำเนิดลูกชายสั่งสอนลูกสาวมายกความดีความชอบกับฉันเหรอ? แกไม่คู่ควร!”
หม่าหลันที่ไม่ได้พูดมาโดยตลอด เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธเป็นอย่างมากในทันที และโพล่งด่าว่า: “อีกแก่อย่างแก พูดจาได้เหม็นกว่าตดอีก! แกคิดว่าผู้หญิงอย่างพวกเราให้กำเนิดลูกชายเลี้ยงดูลูกสาวให้ตระกูลเซียวของพวกแกทุกข์ยากลำบากก็เป็นเรื่องสมควรเหรอ?! แกอย่าลืมนะ แกก็เป็นผู้หญิง! ตอนที่แกเป็นลูกสะใภ้ ถ้าเจอกับแม่สามีแบบแก คาดการณ์ว่าแกอยู่ไม่ถึงสามสิบปีก็ถูกแม่สามีของแกรังแกจนตาย!”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างเย็นชา: “หึ! ฉันโชคดี แม่สามีอายุสั้นนั้นของฉันตายเร็ว! ตอนที่ฉันอายุสามสิบปี แม่สามีของฉันตายไปแล้วสองปี!”
หม่าหลันเยาะเย้ยในทันทีว่า: “ใช่! ฉันอิจฉาแกจริงๆ! แกโชคดีจริงๆ! ไม่เหมือนกับฉันและเฉียนหงเย่นชีวิตน่าสังเวชขนาดนี้ พบกับแม่สามีไม่เพียงแต่ชั่วร้ายมาก ดันยังเป็นคนแกตายยาก!”
นายหญิงใหญ่เซียวโกรธเป็นอย่างมาก และโพล่งด่าออกมา: “หม่าหลัน……แก……แกว่าอะไรฉันนะ?!”
หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา: “ฉันว่าให้แกเลวร้าย ยังเป็นคนแก่ตายยาก! คนแก่ตายยากชั่วร้าย!”
“แก……แก…….”นายหญิงใหญ่เซียวก็โกรธจนหายไม่ทัน ชี้ไปที่เซียวฉางเฉียนก็กัดฟันสั่งการ: “ฉางเฉียน!! รีบทุบตีเธอให้ตายซะ!!”
สีหน้าท่าทางของเซียวฉางเฉียนตกตะลึงเป็นอย่างมาก ข้างหูหวนคิดถึงคำพูดเมื่อกี้นี้ของแม่ ดังนั้นจึงเอ่ยปากพูดโน้มน้าวว่า: “แม่ครับ การประนีประนอมเป็นวิธีแก้ปัญหาความขัดแย้งที่ง่ายที่สุด นี่เป็นสิ่งที่แม่สอนผมเมื่อกี้นี้!”
นายหญิงใหญ่เซียวโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้: “ยังมีอีกคำคือ‘การประนีประนอมเป็นวิธีแก้ปัญหาความขัดแย้งอย่างยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น’! เรื่องราวของวันนี้แกประนีประนอมได้ ฉันประนีประนอมไม่ได้!”
จากนั้น เธอยื่นมือออกไป คว้าไม้ค้ำยันของเซียวฉางเฉียนในทันที และพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “คนไร้ประโยชน์อย่างแก! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้! ฉันจะตีหล่อนให้ตายเอง!”
