สมิธพูดว่า: “ในปัจจุบันยังไม่เห็นผู้ป่วยมะเร็งที่รักษาให้หายขาดด้วยยาตัวนี้จริงๆ แต่จากข้อมูลทางเภสัชจลนศาสตร์ที่พวกเรามีในตอนนี้ การใช้ยาแบบนี้อย่างต่อเนื่อง ก็สามารถที่จะฆ่าเซลล์มะเร็งในร่างกายได้อย่าต่อเนื่อง และฤทธิ์ของยาไม่ได้เพิ่มตามยาที่ใช้แต่มีการลดลง ดังนั้นตามรูปแบบคำนวณที่พวกเราทราบในตอนนี้ ตราบใดที่ยาตัวนี้มากเพียงพอ ผู้ป่วยก็สามารถฟื้นตัวได้อย่างแน่นอน”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สมิธพูดถอนหายใจว่า: “ผมสามารถพูดแบบนี้ได้ ถ้าหากยาตัวนี้วางขายในตลาดอย่างเป็นทางการและมีจำหน่ายในปริมาณที่ไม่จำกัด งั้นการวิธีรักษามะเร็งทั้งหมดในโลกก่อนหน้านี้ ก็จะเป็นเรื่องที่ผ่านไป เพราะว่าไม่มียาตัวไหนหรือว่าวิธีการรักษาแบบไหน ดีกว่ามัน!”
ในใจของเฟ่ยเข่อซินตกตะลึงเป็นอย่างมาก แล้วก็ถามว่า: “พื้นที่ตลาดสำหรับยานี้ล่ะ? จะมีมากขนาดไหน?”
สมิธคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างจริงจังว่า: “ค่าใช้จ่ายประจำปีในการรักษาโรคมะเร็งทั่วโลก อยู่ที่ประมาณหกแสนถึงแปดแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งยาในนั้นคิดเป็นมูลค่าสองแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ ถ้าหากยาเกิดใหม่เก้าเสวียนจำหน่ายในปริมาณที่ไม่จำกัด อย่างน้อยการผูกขาดก็จะบรรลุส่วนแบ่งทางการตลาดมากกว่าครึ่งหนึ่ง ที่เหลืออีกครึ่งหนึ่ง น่าจะเป็นผู้ป่วยที่ไม่สามารถซื้อยาเกิดใหม่เก้าเสวียนได้ทำเพียงถูกบีบคั้นให้เลือกแผนการรักษาก่อนหน้านี้เท่านั้น”
เฟ่ยเข่อซินอดไม่ได้ที่จะไตร่ตรอง: “ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นกำไรสุทธิของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนหนึ่งปีอาจจะเกินหนึ่งแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ”
“ถ้าหากบริษัทแห่งหนึ่งวางจำหน่ายในตลาดมีกำไรต่อปีเกินหนึ่งแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ งั้นมูลค่าตลาดของบริษัทแห่งนี้ จะมีกำไรอย่างน้อยสิบเท่าต่อปี นั่นก็คือหนึ่งล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ……”
“ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากแนวคิดของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนยังใหม่เพียงพอ สถานการณ์ผูกขาดของบริษัทก็มีความมั่นคงเพียงพอ มูลค่าตลาดจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่แน่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนอาจจะแซงหน้าบริษัทแอปเปิล และกลายเป็นบริษัทที่มีมูลค่าตลาดสูงที่สุดในโลก……”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นว่า เย่เฉินเป็นเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนหรือเปล่า
ดังนั้น เธอจึงหยิบแท็บเล็ตจากมือของเฉินอิ่งซาน เปิดรูปของเย่เฉินที่ถ่ายจากกล้องติดรถ แล้วยื่นไปตรงหน้าของสมิธ และถามว่า: “คุณสมิธ ผู้จัดการเย่คนนั้นของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนที่คุณเคยเจอหน้า ใช่คนนี้หรือเปล่า?”
สมิธมองดูรูปภาพแวบแรก ก็จำเย่เฉินได้ในทันที
เขาตะโกนอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า: “ก็คือเขา! เขาเป็นผู้จัดการเย่ของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน!”
จากนั้น เขาแทบรอไม่ไหวที่จะถามว่า: “คุณหนูเฟ่ย คุณมีรูปภาพของผู้จัดการเย่คนนั้นได้ยังไง คุณรู้จักกับเขาเหรอ? สามารถที่จะช่วยแนะนำให้ผมหน่อยได้มั้ย รบกวนคุณด้วยครับ!”
ในเวลานี้สมิธ รู้สึกว่าตัวเองราวกับว่าเขากำลังจะจมน้ำ ในที่สุดก็คว้าความหวังสุดท้ายไว้ได้อีก
เมื่อเจอเว่ยเลี่ยง เอายาเกิดใหม่เก้าเสวียนไม่ได้ อารมณ์ของเขาทั้งคนก็แทบจะบ้าตาย
เขาก็พยายามหาวิธีไปหาผู้จัดการเย่คนนั้น เนื่องจากว่าอยู่ในความทรงจำของเขา ผู้จัดการเย่คนนั้นเหมือนจะพูดได้ผลกว่า
เพราะว่า ยาเกิดใหม่เก้าเสวียนชุดเดิมนั้น ก็เป็นผู้จัดการเย่คนนี้ให้ตัวเอง
แต่ว่า ตอนนั้นที่เย่เฉินเจอเขา ไม่ได้ทิ้งข้อมูลประจำตัวอะไรไว้
ดังนั้น สมิธจึงไม่รู้ว่าเย่เฉินชื่ออะไร ก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะตามหาเขาเจออย่างไร
ตอนนี้เฟ่ยเข่อซินมีรูปถ่ายของเย่เฉิน ก็ย่อมตื่นเต้นมากเป็นธรรมดา
ในเวลานี้เฟ่ยเข่อซินกลับยิ้มเล็กน้อย แอบคิดในใจว่า: “เป็นไปตามที่ฉันคาดไว้จริงๆ เย่เฉินคนนั้น ไม่เพียงแต่เป็นอาจารย์เย่ที่ทุกคนนับถือในเมืองจินหลิง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเจ้าของยาอายุวัฒนะที่แท้จริงอีกด้วย! นอกเหนือจากนี้ เขาถึงขนาดยังเป็นเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนด้วย!”
