ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 332

บทที่ 332
ตำรวจจราจรกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เอาสิ คุณได้ทำการดูถูกเจ้าหน้าที่พนักงาน！ คุณกำลังต่อต้านกฎหมายอย่างโจ่งแจ้ง อย่าหาว่าเราไม่สุภาพแล้วกัน！”
เมื่อพูดจบ เขาหยิบสเปรย์พริกไทยฉีดใส่หน้าของหลิวหมิงทันที
หลิวหมิงรู้สึกได้ทันทีว่าแสบตาเป็นอย่างมาก จึงยื่นมือไปถูตาโดยไม่รู้ตัว การถูนี้ไม่สำคัญ มันทำให้ตัวอักษรเปื้อนเลือดสีแดงที่หน้าผากนั้นถูกเปิดเผยออกมาในทันที
“ฉันไป…” ตำรวจจราจรคนหนึ่งถอนหายใจ “พวกนายมาดูที่หน้าผากของเขาสิ มันสักคำว่ายาจกเอาไว้！”
“นี่มันรอยสักแบบไหนกันเนี่ย？ทำไมมันโหดแบบนี้！”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่แปลกใจเลยที่ชายหนุ่มคนนี้ชอบว่าคนอื่นว่าจน ที่แท้ก็เพราะว่าบนหัวของเขามีคำว่ายาจกติดอยู่นี่เอง！”
หลิวหมิงได้ยินเช่นนั้น จึงรีบเอามือปิดหน้าผาก แต่ว่าในเวลานี้ ดวงตาของเขาก็เจ็บปวดเหลือเกิน จึงไม่เห็นตำรวจสองสามคนยื่นมือออกมา
หลังจากนั้นหลิวหมิงก็ถูกลากออก แล้วถูกกดลงไปที่พื้น
ตำรวจเอามือของเขาไขว้ไว้ด้านหลังและใส่กุญแจมือ หากทำแบบนี้ เขาก็จะไม่มีวิธีที่จะทำให้มือกลับมาทางด้านหน้าได้ ยิ่งไปกว่าก็ไม่สามารถปกปิดคำว่าคนจนบนหน้าผากของเขาได้เช่นกัน
หลังจากนั้น ตำรวจจราจรก็จับหลิวหมิงและยัยหน้าปลอมมาไว้ที่ข้างถนน ให้พวกเขาหมอบเอาไว้ จากนั้นจึงโทรหาทีม ให้คนในทีมมาที่นี่แล้วเอาชายคนนี้ไปสอบสวน
นี่คือสี่แยกใจกลางเมือง ที่มีคนสัญจรไปมามากที่สุด
เกือบทุกคนที่ผ่านไปมาก็จะเห็นชายตาแดงหมอบอยู่ข้างถนน สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่ดวงตาที่โดยสเปรย์พริกไทยพ่นใส่ แต่เป็นหน้าผากของเขาที่ถูกสลักด้วยคำว่า ยาจก…..
หลายคนหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพ หลิวหมิงรู้สึกอับอาย พยายามกระโดดหันหลัง หันก้นให้กับคนที่เดินผ่านไปมา
แต่ตำรวจจราจรได้กดเขาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “อย่าขยับ นายไม่ได้ชอบไอสองคำนี้รึไง？กำลังดีเลย ถือเป็นนิทรรศการให้ประชาชน”
ใจของหลิวหมิงนั้นอยากตายเต็มที…
หากรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เขาจะไปแกล้งคนขับรถทำไมกัน หากทนอีกหน่อย ตอนนี้ก็คงจะถึงบ้านแล้ว
ขณะนี้เอง มีรถบีเอ็มดับเบิลยูคันเก่าจอดอยู่ มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินลงจากรถมา วิ่งเข้ามาพร้อมกับเยินยอเล็กน้อย ถามว่า “โอ้โหคุณชายหลิว คุณเป็นอะไรกันเนี่ย？โอ้โห หน้าผากของคุณไปโดนอะไรมา？！ใครมันมาสลักคำว่ายาจกบนหน้าผากของคุณกัน？
หลิวหมิงที่กำลังก้มหน้าอย่างหมดหวังอยู่นั้น เมื่อได้ยินคนเรียกเขาว่าคุณชายหลิว ในใจก็อยากจะตายมากขึ้นกว่าเดิม สิ่งสุดท้ายที่เขาไม่ต้องการก็คือการโดนจำได้ แต่ท้ายที่สุดมันก็เกิดขึ้น”
ขณะนี้เอง เขาโกรธจนอยากจะฆ่าคน！
เมื่อเขาเงยหน้ามองขึ้นมา ก็รู้สึกคุ้นตากับคนตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะถามว่า “แกเป็นใคร？”
ชายคนนั้นรีบอธิบายว่า “ฉันคือไห่หลงไง！เซียวไห่หลงจากตระกูลเซียว แต่ก่อนพวกเราเคยทานข้าวด้วยกัน กับหวังเหวินเฟยจากตระกูลหวังไง คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ？”
หลิวหมิงกัดฟันแล้วมองไปที่เขา จากนั้นก็พ่นเลือดใส่หน้าของเขา สาปแช่งอย่างโกรธแค้นว่า “แม่งไสหัวไปซะไอคนจนตระกูลเซียว กล้ามากนะที่มาหัวเราะเยาะฉัน เชื่อไหมล่ะว่าฉันจะฆ่าแก！”
———-