เมื่อเซียวชูหรานเห็นแม่ของเขาที่มองโลกในแง่ดีและประจบประแจงต่อหน้าเย่เฉิน เขาก็ดูไร้หนทาง และอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำว่า “แม่…ทำไมแม่ถึงได้กลับมามีพลังอีกครั้งเมื่อเย่เฉินกลับมา?”
หม่าลานรีบพูด “ไร้สาระ! ฉันไม่ได้มาเพื่อเริงร่า ฉันกำลังเป็นบ้าอยู่ทุกวันนี้ ฉันเก็บพลังงานไว้เต็มร่างกายของฉัน รอให้ลูกเขยที่ดีของฉันมา กลับมาทำอาหารให้เขา !”
Xiao Churan ถอนหายใจ: “ในครัวไม่มีแม้แต่ไข่ คุณทำอะไรเพื่อ Ye Chen?”
“เอ๋ จริงเหรอ?” หม่าหลานถามด้วยความประหลาดใจ “ในตู้เย็นไม่มีอาหารเหลือแล้วเหรอ?”
Xiao Churan กลอกตา: “เหลือกะหล่ำปลีเล็ก ๆ สองใบและฉันปล่อยให้พ่อใช้มันในตอนเช้า”
หม่าหลานสาปแช่งอย่างแรง: “เสี่ยวชางคุนคนนี้ กะหล่ำปลีที่หญิงชราของฉันซื้อมา ทำไมเขาถึงกินมัน มันไม่สมเหตุสมผลจริงๆ!”
Xiao Churan ลูบขมับของเขา: “แม่…กะหล่ำปลีเกือบเน่าแล้ว…พ่อบอกว่าถ้าคุณไม่กินมันจะเน่า…”
หม่าหลานรีบเบือนหน้าหนีทันที แล้วพูดว่า “ลืมไปเถอะ สั่งอาหารซะ มีเซอร์ไพรส์ รีบไปดูสิว่าอะไรอร่อย กลับมาอีก!”
หลังจากพูดจบ เขาก็พูดกับเย่เฉินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “เย่เฉิน เจ้าจะต้องเหนื่อยหลังจากออกไปสองสามวัน มาเถอะ รีบขึ้นและพักผ่อนบนโซฟา!”
Xiao Churan รู้สึกถึงช่องว่าง แม้ว่าเขาจะรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย แต่เขาขี้เกียจเกินกว่าจะดูแลแม่ของเขา ดังนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิดแอป Takeaway เพื่อเริ่มมองหาอาหาร
หม่าหลานรีบทักทายเย่เฉินให้นั่งลงบนโซฟา เสิร์ฟชาและเทน้ำ เย่เฉินขอให้เธอหยุดทำงานสองสามครั้ง แต่เธอไม่ต้องการทำ และเธอก็ตะลึงกับ Ye Chen ที่จะชงชา .
หลังจากส่งชาที่กลั่นแล้วให้เย่เฉิน เธอยิ้มและถามว่า “เย่เฉิน คราวนี้ไปหยานจิงเป็นอย่างไรบ้าง ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีไหม?”
“มันเป็นไปด้วยดี
“เย่เฉินตอบอย่างไม่ใส่ใจ
หม่าลานถามอย่างเร่งรีบ: “โอ้ ครั้งนี้ฉันน่าจะทำเงินได้เยอะนะ!”
เย่เฉินพูดอย่างสบายๆ: “คราวนี้นายจ้างมีเงินทุนในมือแน่นเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงไม่ให้เงิน”
“เอ๋?” เมื่อหม่าหลานได้ยินดังนั้นก็รู้สึกขุ่นเคืองในทันที “นี่ใคร! ถ้าไม่มีเงินก็หาคนทำงานไม่ได้! เขาไม่ให้เงินถ้าเขาทำงานให้” . นี่มันมากเกินไปแล้ว !”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่ได้ให้เงิน แต่พวกเขาจ่ายมัน”
ดวงตาของหม่าหลานที่เพิ่งหรี่ลงก็สว่างขึ้นอีกครั้งและรีบถามว่า: “ลูกเขยที่ดี บอกฉันทีว่านายจ้างจ่ายไปเพื่ออะไร?”
เย่เฉินเปิดกระเป๋าถือที่เขาถืออยู่โดยไม่ได้ตั้งใจ และหยิบอิฐทองคำออกมาก่อน
เมื่อหม่าลานเห็นก้อนอิฐสีทองก็แปลกใจและพูดว่า: “โอ้พระเจ้า! อิฐทองคำ! มันบอกว่า 1,000 โอ้พระเจ้า 1000 กรัม!”
ขณะที่เธอพูด เธอกลับมารู้สึกตัวอย่างรวดเร็วและโพล่งออกมา: “ราคาทองคำน่าจะอยู่ที่ประมาณสี่ร้อย ดังนั้นชิ้นนี้จึงเหลือเพียงสี่แสนเท่านั้น…”
เย่เฉินหยิบอีกชิ้นออกมาทันที ซ้อนกับชิ้นก่อนหน้าแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้ให้แค่ชิ้นเดียว”
หม่าหลานปรบมืออย่างมีความสุข: “โอ้ มีอีก!”
เย่เฉินหยิบอีกชิ้นหนึ่งออกมา และหม่าหลานก็ตื่นเต้นมากขึ้น: “แม่ สามชิ้น!”
ทันทีที่…
“โอ้ สี่หยวน…”
“แม่ มีอีกไหม นี่คือชิ้นที่ห้าใช่ไหม…”
ทุกครั้งที่ Ye Chen หยิบทองคำออกมา Ma Lan เต้นด้วยความตื่นเต้นราวกับว่าเธอรอนางฟ้าเก่าของ Tang Sengrou
จนกระทั่งเย่เฉินนำอิฐทองคำสิบก้อนออกมาและวางเป็นสองแถว หม่าหลานก็ลืมตากว้าง จ้องมองไปที่กองอิฐทองคำทองคำและถามอย่างตื่นเต้น: “ลูกเขยที่ดี ยังมีอีกไหม?”
แนะแนวเรื่อง
Amazing Son in Law ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 3549
Amazing Son in Law ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 3551
