ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 396

บทที่396
เย่เฉินมองไปที่เว่ยเลี่ยง และถามอย่างสงสัย:”ผมได้ยินมาว่านายมีอะไรจะให้ผมช่วยเหรอ?”
เว่ยเลี่ยงพยักหน้าอย่างรีบร้อน และหยิบกล่องไม้ที่บรรจุโสมหิมะพันปีออกมาจากแขนของเขา ยื่นให้เย่เฉินและพูดด้วยความเคารพ:
“อาจารย์เย่ โสมหิมะพันปีนี้ เป็นมรดกตกทอดของครอบครัวที่แม่ของผมสืบทอดมาหลายปี ผมพกมันไว้ใกล้ตัวตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่สมบัติชนิดนี้อยู่ในมือผม มันสามารถเกิดผลอะไรมากนัก ดังนั้นผมจึงคิดจะมอบมันให้อาจารย์เย่!”
เย่เฉินไม่ได้พูด หยิบกล่องไม้ เปิดออก และเมื่อเขามองใกล้ ๆ เขาก็เห็นโสมสีขาวราวกับหิมะ มีรากเหมือนเครามนุษย์ และโสมหิมะที่ดูเหี่ยว ตั้งอยู่เงียบๆ
เพียงแวบเดียว เย่เฉินก็สัมผัสได้ถึงเรกิที่แข็งแกร่งและมั่งคั่ง ในนั้นนี่คือสมบัติของสวรรค์และโลกจริงๆ! มันมีชีวิตอยู่มานานหลายพันปีระหว่างสวรรค์และโลก และดูดซับเรกิทั้งหมดระหว่างสวรรค์และโลก และต้นกำเนิดของมันคือภูฉางไบ ซึ่งแม้ตอนนี้ มันจะได้รับการปกป้องเป็นอย่างดีและเกือบจะเป็นระบบนิเวศดั้งเดิม ดังนั้นโสมหิมะนี้ก็บริสุทธิ์มากขึ้นเช่นกัน
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น หากโสมหิมะอายุพันปีนี้ถูกนำไปใช้เอง เขาสามารถข้ามระดับได้โดยตรงด้วยความแข็งแกร่งของเขา
เย่เฉินจึงถามนิ่งๆ:”เว่ยเลี่ยง นายอยากใฟห้ผมช่วยอะไร?”
เว่ยเลี่ยงรีบพูดว่า:”อาจารย์เย่ ขอบอกคุณว่า เซียวอี้เชียนผู้นำตระกูลเย่นจิง และประธานของเชียนเฉิงกรุ๊ป ได้สูญเสียความสามารถในการเป็นชายไปเมื่อไม่นานมานี้ หลังจากใช้ยาที่ปรับปรุงแล้วของตระกูลเว่ย ส่วนล่างก็เริ่มเน่าเปื่อย ตอนนี้หมอพวกเขาบอกว่าส่วนล่างของเขาไม่สามารถรักษาได้ ต้องตัดแขนขา ถ้าเขาตัดขา ตระกูลเว่ยของผมก็จะต้องทนทุกข์ทรมาน ดังนั้นผมจึงขอให้อาจารย์เย่ไปช่วยเซียวอี้เชียนรักษาแผลเน่าเปื่อย และช่วยให้ตระกูลเว่ยรอดพ้นจากหายนะ…… ”
เย่เฉินยิ้มอย่างขี้เล่น ไม่ได้ตแบเขาโดยตรง แต่เขาถามด้วยสายตาสงสัย:”ผมได้ยินมาว่านายได้ทุกข์ทรมานและอับอายขายหน้ามาไม่น้อยในตระกูลเว่ย ทำไมนายถึงเอาโสมหิมะอันล้ำค่าเช่นนี้ออกมาในเวลานี้ และขอร้องให้ผมช่วยตระกูลเว่ยให้รอดล่ะ?”
เว่ยเลี่ยงสารภาพว่า:”ผมได้รับความอัปยศอดสู ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาในตระกูลเว่ย พูดตามตรง ผมไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับตระกูลเว่ย ถ้าแม่ของผมไม่ได้ป่วย และไม่สามารถเลี้ยงดูผมได้ จะไม่ปล่อยให้ตระกูลเว่ยรับผมมาจากภูเขาไบ แล้วมาที่เมืองจินหลิน……”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เว่ยเลี่ยงก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย กำหมัดแน่นและพูดว่า:”ตระกูลเว่ยทำให้ผมได้รับความอัปยศอดสูมาหลายปี แล้วเหตุผลที่ผมยังอยู่ในตระกูลเว่ย คือการหาโอกาสที่จะล้างแค้นให้กับความอัปยศอดสูในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ! นอกจากนี้! พ่อของผมได้ทำร้ายแม่ของผมในตอนนั้น ผมหวังเสมอว่าวันหนึ่งผมจะสามารถให้เขาก้มหัวลง ให้เขาไปที่ภูเขาฉางไบ ไปยังหลุมศพของแม่ผมและสารภาพผิดกับแม่ของผม!
เว่ยเลี่ยงพูดถึงนี้ ก็โมโหเล็กน้อย ชายวัยสามสิบ กลับหลั่งน้ำตาออกมา
อาจารย์เย่ไม่รู้ เดิมทีแม่ของผมเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัวนักสะสมยาสมุนไพรที่เชิงเขาฉางไบ แม้ว่าครอบครัวจะไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ แต่ด้วยฝีมือการปรุงยาสมุนไพร ชีวิตจึงยังคงร่ำรวย พ่อของผมเป็นคนเลว ตอนที่ไปที่ภูเขาฉางไบเพื่อเก็บยา เห็นแม่ของผมสวยและยังเด็กและใสซื่อ จึงหลอกแม่ของผม แม่ของผมถูกเขาหลอก เดิมทีคิดว่าจะได้แต่งงานกับเขา แต่ไม่คาดเลยว่าไอ้เลวนั้นจะทิ้งแม่ของผม แต่แม่ผมกลับท้องลูกของเขา … ”
พูดไป เว่ยเลี่ยงก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นให้เย่เฉินฟัง
แม่ของเว่ยเลี่ยงตั้งครรภ์ ตอนที่เธอยังไม่ได้แต่งงาน ตอนที่เธอตั้งครรภ์เว่ยเลี่ยง เธอมักถูกตำหนิที่ภูเขาฉางไบ หากไม่ใช่เพราะการตั้งครรภ์ แม่ของเขาก็คงอยากจบชีวิตของเธอ
ต่อมา เว่ยเลี่ยงถือกำเนิดขึ้น ที่หมู่บ้านเชิงเขาฉางไบ เขากลายเป็นลูกนอกสมรสที่ถูกทุกคนว่า สิ่งเดียวที่อบอุ่นและปลอดภัยในวัยเด็กของเขาคือแม่ของเขา
แต่แม่ของเขาป่วยด้วยการทำงานหนักเกินไป และความคับแค้นใจ จนเสียชีวิตเมื่อเว่ยเลี่ยงยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่
เว่ยเลี่ยงมาที่ตระกูลเว่ยโดยไม่มีแม่ เขาไม่เคยมีวันที่ดีเลย พ่อของเขาดูถูกแม่ของเขา เขาจึงดูถูกเช่นกัน แม่เลี้ยงและพี่ชายต่างแม่ทำร้ายเขาทุบตีเขาและทำให้เขาอับอายอย่างกับ 20 ปี เขาอดกลั้นไว้ตลอด อดกลั้นและพยายามหาโอกาสแก้แค้น
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เขามองไปที่เย่เฉิน และพูดด้วยความจริงใจว่า:”อาจารย์เย่ พ่อของผมสัญญาว่า ใครก็ตามที่สามารถแก้ปัญหานี้ให้กับครอบครัวได้ จะได้เป็นประธานของบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อ ถ้าคุณสามารถช่วยผมได้เป็นประธาน ผมจะให้คุณเป็นหัวหน้าของไปตลอดชีวิต! จะฟังคุณทุกอย่าง!”